Ongelukje
8 jaar geleden
maandag 28 december 2009
Groeten uit Japan...
Net terug uit Bali, zie ik dat mijn Japan-verhaal op de site van de Wereldomroep is geplaatst, hiero. Later meer over Bali, waar het heerlijk en prachtig was.
zaterdag 19 december 2009
18-12-2009: Who's bad?
Gisteren werd ons Biebje 2 jaar! We vierden het met slingers, balonnen, allemaal leuke cadeautjes van hier, heinde en verre, mislukte appeltaart en: bezoek uit La France! Na een vertraging van 7 uur kwamen Gitta, Christophe, Ludovic en Nicolas eindelijk aan in Hong Kong, waar het inmiddels tijd was voor een borrel. Vandaag is Wiek ziek - het schaap. Hopelijk knapt hij snel op zodat we hier nog wat leuke dingen kunnen doen met z'n allen. Begin volgende week vertrekken we allemaal naar Bali om daar samen kerst te vieren. Wat rottig nou weer.
zaterdag 12 december 2009
Tessa
Vanochtend half 8 Hong Kongse tijd terug gekomen uit Nederland. We zouden er dit jaar niet meer heen, maar toen ging afgelopen maandagnacht Tessa dood. Niet plotseling of onverwacht, het zat er eigenlijk al een poos aan te komen. Toch was het onwerkelijk, veel te jong en veel te verdrietig. Ik moest vreselijk huilen om haar man Kurt en hun 1-jaar oude zoontje Nathan. Wat zullen ze haar ontzettend missen. Hard moest ik ook huilen om het afscheid dat Tessa heeft moeten nemen van haar man en haar kindje. Hoe wreed kan het leven zijn. Kutkanker.
maandag 23 november 2009
Sint en meer
Zaterdag kwam Sinterklaas aan in China, per speedboot en zonder paard, in het oude vissersdorp Stanley op Hong Kong Island. Zo’n 170 Nederlandse kinderen en hun ouders wachtten hem op, waaronder Bibi & co.
Van de Nederlandse Vereniging hadden we een paar weken eerder een formulier moeten invullen: wat voor kind ons kind was en of ze er prijs op zou stellen om bij Sint op schoot te zitten. Een onverschrokken schetekind, had ik gepocht, voor niets of niemand bang, dat nog geen traan laat al breekt ze haar knie. Ook superlief, reuze knuffelig en natuurlijk ondeugend. Omdat de Sint&schoot-combi vorig jaar op het kinderdagverblijf niet zo’n succes was geweest, had ik wel wat bedenkingen, maar, zo zei Bauke, we zijn nu toch weer een jaar verder, we vullen gewoon JA in en dan zien we wel wat er gebeurt.
Bibi bleek als de dood voor Piet - pepernoten of niet - en omdat er nogal wat Pieten waren, barstte ons schaapje zo’n beetje om de paar minuten in huilen uit. Sinterklaas vond ze zo mogelijk nog enger. Toen haar Papa haar desondanks bij hem op schoot zette (terwijl ze toch luid en duidelijk te kennen had gegeven daar geen prijs op te stellen), de volwassen toeschouwers een brullend kind op schoot bij Sint heel erg GRAPPIG vonden en hardop lachend toekeken, dreigde het Sinterklaasfeest 2009 Bibi's eerste traumatische ervaring te worden - en werd het tijd tijd om moederlijk in te grijpen: zijn ze nou helemáál! Goeie smaak had de Sint - al zeg ik het zelf - wel: Bibi kreeg een snoezig tasje met vogeltjesprint, waarin drie hele leuke gebreide beestjes zaten. Verder viel het aanwezige spingkussen enorm in de smaak bij ons Biebje, al moest Bauke haar hier op enig moment wel huilend uitvissen omdat ze onder de voet werd gelopen door niets ontziende veel te grote jongens die hardhandig en lomp door het kussen rauschten. Tot zover Sinterklaas.
Dan nog even Yanghsuo, waar we anderhalve week geleden een paar dagen doorbrachten met Jannie en Marten. Het was er werkelijk prachtig (zie foto’s vorige blogmoment). Maar ook koud! De winter was er van de ene op de andere dag ingevallen en de temperatuur was drastisch gedaald van 28 graden de dag voor ons vertrek, naar een graad of 10- 12 op de dag van aankomst. Brrr. Gelukkig hadden we de plaatselijke Pelleboer in de gaten gehouden en dikke truien, winterjassen en sjaals ingepakt en hield de rits van mijn winterjas het pas op de laatste dag voor gezien. Maar koud was het. Bibi sliep ‘s nachts bij ons in bed om een beetje op temperatuur te blijven.
Overdag wandelden en fietsten we (Bibi achterop, met een lange sjaal vastgebonden in een rotan kinderstoeltje dat weer met touwtjes aan de bagagedrager was bevestigd - hoezo ISO?) en aan het eind van de middag warmden we weer op bij het haardvuur in het hotel waar onder andere Anita Meijer en Doe Maar uit de speakers kwam (huh?). Ik had ergens iets gelezen over gebraden hond op een voor mij onleesbaar Chinees menu, maar die zorgen waren in elk geval voor wat betreft het zeer organisch verantwoorde hotel voor niets geweest. Het eten was er heerlijk en het menu tevens Engelstalig. Buiten het hotel nam ik het zekere voor het onzekere door alleen vegetarische hapjes te bestellen (die de ene keer lekkerder waren dan andere keer): voor mij geen Wild West. Wel zagen we een keer tijdens de lunch in een soort wegrestaurant hoe de kip (voor het gerecht dat een stel Chinezen bestelden), eerst door de serveerster moest worden gevangen (met een schepnet) en gewogen (om de prijs van het gerecht te bepalen) voordat de kok aan de slag kon - maar dat was niet meer dan apart. Een paar tafeltjes verderop werd niet veel later een bestelde slang (alive and kicking) een kopje kleiner gemaakt en toen “uitgeknepen” (sorry, ik kan er ook niks anders van maken) boven een glaasje dat vervolgens door de (Westerse!) mannelijke leden van het gezelschap werd leeggedronken. Na een poosje kwam ook de slang zelf, klaargemaakt, op tafel. Tja. Dat was dan wel nog weer wat aparter.
Na een paar hele leuke dagen trokken Jannie en Marten verder China in waar het, zo heb ik onlangs uit hun mail begrepen, nog kouder is (mutsen, handschoenen, dat werk) en vlogen wij weer naar Hong Kong waar het ook ineens “winter” was. Aan verwarming doen Chinezen blijkbaar niet, dus het was hier zo nu en dan echt fris (pyama aan in bed en Bibi 's nachts in pyama en slaapzak onder een dekentje). Op straat droegen mensen ineens dikke bontjassen en mutsen en UGG’s – dat vond ik dan wel weer een beetje overdreven, maar enfin. Na een week “winter” is het hier sinds het weekeind weer lekker. De vooruitzichten zijn de hele week zonnig met een temperatuur van 18-24 graden. Eind november: heerlijk.
donderdag 19 november 2009
zaterdag 7 november 2009
Rock me Amadeus
Gisteravond naar Die Zauberflöte geweest, in het Hong Kong Cultural Centre hier in Tsim Sha Tsui. Oog(en oor)strelend, hoewel we soms wel wat werden afgeleid door mensen in het publiek. Terwijl in de rij voor ons een moeder de hele opera voor haar dochtertje van een jaar of zeven aan het vertalen was en na twee uur ook haar zoontje van een jaar of zes (die er toen tabak van kreeg en op het balkon mee begon te drummen), in het gareel moest zien te houden, zat twee rijen achter ons een stel meiden te ouwenelen, trok rechts van ons iemand (PSSSJJJJJ!!!!) een blikje open en kwam halverwege de eerste act een grote groep laatkomers binnen, op zoek naar hun zitplaats. Het was mijn eerste operabezoek, maar dit is volgens mij toch onbestaanbaar in Nederland. Enfin, het was desalniettemin erg leuk. Vanochtend tijdens de koffie draaide Bauke, om nog even in de sfeer te blijven, Falco’s Rock me Amadeus. Bibi headbangde mee. Gezelligheid.
De rest van de week was ook heerlijk. Het weer is hier nu zoals je zou wensen dat het weer altijd is: rond de 25 graden, niet te vochtig en lekker zonnig (al was het dinsdag ineens een soort van koud), ik heb elke nacht redelijk tot goed geslapen (knock on wood) en had allemaal leuke afspraken.
En vandaag komt er weer bezoek uit Nederland! Vanmiddag halen we mijn schoonouders op van het vliegveld. Zij blijven tot woensdag bij ons in Hong Kong logeren en daarna gaan we met z’n allen een paar dagen naar Yangshuo in China. Zondag gaan wij weer terug naar Hong Kong en trekken Bauke’s ouders verder China in. Over aanloop hebben wij hier in het verre Oosten dus niets te klagen! Erg leuk. ‘t Zal wel weer even stil worden vermoed ik, op het blog.
De rest van de week was ook heerlijk. Het weer is hier nu zoals je zou wensen dat het weer altijd is: rond de 25 graden, niet te vochtig en lekker zonnig (al was het dinsdag ineens een soort van koud), ik heb elke nacht redelijk tot goed geslapen (knock on wood) en had allemaal leuke afspraken.
En vandaag komt er weer bezoek uit Nederland! Vanmiddag halen we mijn schoonouders op van het vliegveld. Zij blijven tot woensdag bij ons in Hong Kong logeren en daarna gaan we met z’n allen een paar dagen naar Yangshuo in China. Zondag gaan wij weer terug naar Hong Kong en trekken Bauke’s ouders verder China in. Over aanloop hebben wij hier in het verre Oosten dus niets te klagen! Erg leuk. ‘t Zal wel weer even stil worden vermoed ik, op het blog.
woensdag 4 november 2009
Woensdagochtend: op weg naar de supermarkt
Het zonnetje schijnt....
De lucht is blauw...
Iemand doet tai-chi...
En Bibi maakt vrienden...
Zo simpel gaat dat...
Als je nog geen 2 bent...
Kwestie van in elkaars buurt blijven...
vrijdag 30 oktober 2009
Op verzoek: Sanya
Twee dagen voor ons vertrek naar Sanya had ik tijdens het eerder genoemde Charity-event een gesprek met een van de gasten (die het wél had begrepen: in snoezig jurkje vergezeld van Chanel-handtas) en vertelde ik enthousiast over ons aanstaande weekeindje weg. Haar reactie: Als ik echt alles heb gezien dat ik hier wil zien, dan ga ik heel misschien nog wel een eens keertje naar Sanya. Ooit. Zelf zou ze twee dagen later naar Cebu gaan (op de Philipijnen). Enfin.
Het is maar één uur en tien minuten vliegen naar Sanya, dus als je vroeg vliegt, zoals wij op zaterdagmorgen omstreeks 9 uur, heb je de hele dag nog voor je. (Grappig genoeg stond de dame die nog liever dood ging dan naar Sanya, met haar man, dochter en helper achter ons in de rij bij de douane, op weg naar Cebu. Dat is d’r nou! siste ik tegen Bauke, die ik over het eigenaardige gesprekje had verteld. Alsof SEEBOEH zo leuk is, reageerde Bauke zachtjes. Niet leuk dan? vroeg ik hoopvol - dat zou d’r leren! Ach, zei Bauke schouderophalend, ik geloof van wel.)
De weersvooruitzichten waren niet zo goed, terwijl het in Hong Kong nou juist het mooiste weer van de wereld was geworden en Hainan een sub-tropisch klimaat heeft, dus het mooiste weer van de wereld zou moeten hebben, maar we hadden mazzel: eenmaal in Sanya was er geen wolk te bekennen! Pas toen we twee dagen later in het vliegtuig terug naar Hong Kong zaten, begon de lucht boven Sanya donker te kleuren.
Hoe was Sanya? Tja, Mickey en Ryanne: omdat we maar heel kort gingen (2 dagen) hebben we het resort nooit verlaten en van Sanya alleen het strand gezien - wat absoluut prachtig was, dat wel! (Om precies te zijn: het privestrand van het resort was prachtig. De rest van het strand waarschijnlijk ook, maar daar zijn we niet geweest.)
Het resort dan. Wij zaten in het Kempinski, zeer luxe, zeer groot (klein heeft eigenlijk onze voorkeur maar je kunt niet alles hebben), zeer mooi en van alle gemakken voorzien: een hotelkamer bijna zo groot als ons hele appartement (daar zit je al snel aan, hoor ik sommige mensen nu denken), een balkon met een enorm stenen vierkant ligbad waar we met het hele gezin in paste, een gigantisch zwembad met een soort grachtjes zodat je er rondom kunt zwemmen, grote glijbanen waar Bauke en Bibi samen vanaf roetsjten en een kunstmatig aangelegd ieniemieniestrandje in een uiterwaard van het zwembad, voor allerkleinsten met schepjes en emmertjes.
Verder dus dat prachtige, brede en goed schoongehouden strand met fijn zand, heerlijke ligstoelen (een soort bedden eigenlijk, we hebben er met z’n drieen een middagdutje op gedaan), hangmatten tussen de palmbomen, obers met menukaarten die langskomen om te vragen of je nog zin hebt in een hapje of drankje van het één of ander en genoeg witte badjassen om alle hotelgasten dagelijks van een schoon en gladgestreken exemplaar te voorzien - zodat je die gewoon de hele dag kunt aanhouden, mits je aan het zwemmen bent natuurlijk of aan je tan werkt. Uitermate rieleks dus.
Het ontbijt bestond uit een buffet met alles wat je maar kunt verzinnen, en de rest van de dag was er de mogelijkheid om op verschillende plekken (waaronder een strandtent met vis van de bbq) te eten en te drinken. Wat wil een mens nog meer?
Nou. Meer niet. Minder soms wel.
Minder harde muziek bijvoorbeeld, in het Deutsche Brauhaus Restaurant mit Brauhaus Bier, Schnitzel und Kartoffelsalat. En liefst ook één soort tegelijk – en niet buiten een ander melodietje dan binnen, zodat je steeds een zweem van de binnenmuziek door de knoertharde buitenmuziek heen hoort denderen. (De Scorpions binnen en Christina Aguilera buiten – of iets in die geest.) Jemig de pemig! Zelfs Bibi stak op enig moment haar vingers in haar oren. De serveerster lachte erom: So cute!; maar ik greep het moment aan om eens ernstig in onderhandeling te gaan over de muziek. De muziek ging zachter (Halleluja!), maar niet lang daarna begon op zeer luid volume de band te spelen: een Philipijns heupwiegend trio (twee dames en een heer met korenblauwe glimbroeken) dat luvsongs uit de jaren zeventig en tachtig ten gehore bracht - zó extreem slecht dat het eigenlijk wel weer humor was.
(Minder betalen voor een fles wijn zou ook prettig zijn en misschien iets minder personeel dat alleen Chinees spreekt zodat je, als je bijvoorbeeld vraagt of er ook een pierebadje is, niet eerst een kinderstoel en daarna een EHBO-doos krijgt aangeboden.)
Verder was het, om met de woorden van een van onze goede vrienden te spreken, gewoonweg ontzettend genieten geblazen, en wil ik hierbij Sanya iedereen , hoewel dus ongezien, van harte aanbevelen!
Stukje Wereldomroep
Hier mijn tweede stukje voor de Wereldomroep dat gisteren online is gegaan, over Shoppingopportunities in Hong Kong.
woensdag 28 oktober 2009
Gekkenhuis
Sjo. Nou. Dat was even een lange blogloze periode. Eerlijk is eerlijk: ik heb er ook niet zoveel zin in de laatste tijd, in dat geblog. Maar daarnaast hadden we het hier ook ineens DRUK: 8 oktober kwam Herke een lang weekeind op bezoek en nog maar een paar dagen geleden zijn Joep, Jacqueline en Nienke, na een week in Hong Kong gebivakkeerd te hebben, weer naar Nederland vertrokken. Verder zaten wij afgelopen weekeind met onze billen op het warme strand van Sanya op het Chinese eiland Hainan en had ik vorige week - naast het bezoek van onze Nederlandse vrienden - ook ineens allerlei afspraken met Hongkinese vrienden dan wel potentiële nieuwe Hongkinese vrienden.
Zo bezocht ik vorige week in drie dagen twee keer Disneyland Hong Kong (ik heb maar meteen een jaarkaart gekocht); aten wij de afgelopen 11 dagen 9 keer uit (eigenlijk tien keer, want ik had tussen de bedrijven door ook een lunchafspraak); bezochten we Lantau, Lamma, “het eiland” en “ons buurtje”; zaten we twee keer een uur en tien minuten in een vliegtuig en belandde ik totaal underdressed op een charity event ten behoeve van zielige Hongkinese kindertehuiskindjes. (‘t Was een doodgewone donderdagmiddag maar zo’n beetje alle aanwezige dames hadden cocktailjurkjes aan met hoge hakken eronder, elegante tasjes aan hun arm, net iets teveel make-up op hun gezicht en goed gekapte haren. Ik had mijn witte spijkerbroek aan - vond ik al zeer gewaagd gezien eerdere avonturen met witte broek - en een leuk maar wel gewoontjes bloesje met, daar kwam ik helaas net te laat achter, namelijk toen ik de deur al uit was, ZWEETPLEKKEN onder de oksels - van al die stressige haast natuurlijk! In de gangen van Sorrento probeerde ik nog een beetje nonchalant met mijn armen door de lucht te wapperen, in de hoop dat de airco e.e.a wat zou doen opdrogen, maar het mocht niet heel erg baten. Mijn coup was natuurlijk catweazle. Morgen ga ik naar de kapper.)
En zo veranderde het sukkeltempo waarin mijn leven (en dat van het Bibeltje) zich tot dan toe afspeelde, ineens in een snelle draf, met haast en stress en zweet en geen tijd voor mail, skype of blog.
Gekkenhuis.
Wel erg gezellig natuurlijk.
Zo bezocht ik vorige week in drie dagen twee keer Disneyland Hong Kong (ik heb maar meteen een jaarkaart gekocht); aten wij de afgelopen 11 dagen 9 keer uit (eigenlijk tien keer, want ik had tussen de bedrijven door ook een lunchafspraak); bezochten we Lantau, Lamma, “het eiland” en “ons buurtje”; zaten we twee keer een uur en tien minuten in een vliegtuig en belandde ik totaal underdressed op een charity event ten behoeve van zielige Hongkinese kindertehuiskindjes. (‘t Was een doodgewone donderdagmiddag maar zo’n beetje alle aanwezige dames hadden cocktailjurkjes aan met hoge hakken eronder, elegante tasjes aan hun arm, net iets teveel make-up op hun gezicht en goed gekapte haren. Ik had mijn witte spijkerbroek aan - vond ik al zeer gewaagd gezien eerdere avonturen met witte broek - en een leuk maar wel gewoontjes bloesje met, daar kwam ik helaas net te laat achter, namelijk toen ik de deur al uit was, ZWEETPLEKKEN onder de oksels - van al die stressige haast natuurlijk! In de gangen van Sorrento probeerde ik nog een beetje nonchalant met mijn armen door de lucht te wapperen, in de hoop dat de airco e.e.a wat zou doen opdrogen, maar het mocht niet heel erg baten. Mijn coup was natuurlijk catweazle. Morgen ga ik naar de kapper.)
En zo veranderde het sukkeltempo waarin mijn leven (en dat van het Bibeltje) zich tot dan toe afspeelde, ineens in een snelle draf, met haast en stress en zweet en geen tijd voor mail, skype of blog.
Gekkenhuis.
Wel erg gezellig natuurlijk.
vrijdag 16 oktober 2009
Bibi’s vocabulaire
Bibi snapt al veel meer dan ik denk. Al is haar eigen vocabulaire voorlopig beperkt tot:
Sjo (Zo)
Nouw (Nou)
Sjo, nouw (Zo, nou…)
Haajieoo (Hallo)
Babai (Dag dag)
Bah
Bal
Nee
Mama
Papa
Oh ooh
en snap ik haar vaak helemaal niet; ze begrijpt heel veel van wat wij zeggen. Zo was ik laatst een beetje pissig, omdat ze onze slaapkamer in een onbeheerd ogenblik overhoop had gehaald en op een oordop stond te kauwen. Waar is nou die andere oordop? - vroeg ik haar. Ze haalde haar schouders op. Nou, zei ik toen, ga die dan maar es even zoeken. Dat deed ze, op handen en knieën, om zich vervolgens met die oordop en een grote grijns op haar gezicht weer bij mij te melden: Sjo!
Van die dingen.
Maar soms snapt ze er ook helemaal niks van. Vanmiddag gingen wij dan eindelijk samen die lang beloofde fiets kopen! Roze en van Hello Kitty, want die probeert ze de meisjes in de speeltuin altijd afhandig te maken. We waren in die vreselijke Toys ‘r Us – een soort Intertoys of Bart Smit, maar dan vele malen erger. Ik wees een roze Hello Kitty exemplaar aan, zodat Bibi hem even kon uitproberen. Helemaal in d’r nopjes, het schetekind! Dat die fiets een showfiets was, en wij hem echt gingen kopen, maar deze teruggezet moest worden bij de andere showfietsjes, ging er niet in. Woedend was ze: Nee, nee, nee, nee, nee!!!!!
Enfin.
Ons engeltje heeft een fietsje. Nu nog leren fietsen.
Sjo (Zo)
Nouw (Nou)
Sjo, nouw (Zo, nou…)
Haajieoo (Hallo)
Babai (Dag dag)
Bah
Bal
Nee
Mama
Papa
Oh ooh
en snap ik haar vaak helemaal niet; ze begrijpt heel veel van wat wij zeggen. Zo was ik laatst een beetje pissig, omdat ze onze slaapkamer in een onbeheerd ogenblik overhoop had gehaald en op een oordop stond te kauwen. Waar is nou die andere oordop? - vroeg ik haar. Ze haalde haar schouders op. Nou, zei ik toen, ga die dan maar es even zoeken. Dat deed ze, op handen en knieën, om zich vervolgens met die oordop en een grote grijns op haar gezicht weer bij mij te melden: Sjo!
Van die dingen.
Maar soms snapt ze er ook helemaal niks van. Vanmiddag gingen wij dan eindelijk samen die lang beloofde fiets kopen! Roze en van Hello Kitty, want die probeert ze de meisjes in de speeltuin altijd afhandig te maken. We waren in die vreselijke Toys ‘r Us – een soort Intertoys of Bart Smit, maar dan vele malen erger. Ik wees een roze Hello Kitty exemplaar aan, zodat Bibi hem even kon uitproberen. Helemaal in d’r nopjes, het schetekind! Dat die fiets een showfiets was, en wij hem echt gingen kopen, maar deze teruggezet moest worden bij de andere showfietsjes, ging er niet in. Woedend was ze: Nee, nee, nee, nee, nee!!!!!
Enfin.
Ons engeltje heeft een fietsje. Nu nog leren fietsen.
Integratie = Minder inspiratie?
…En dan is daar het moment dat je je niet langer dagelijks verbaast of opwindt over gekke gewoontes van rare Chinezen; weersomstandigheden die voor een catweazle-kapsel zorgen; kakkerlakken die in je keuken wonen en de gestoomde kippenvoeten, geroerbakte vissenmaagjes en chilled seablubber op het menu van het restaurant waar je met je echtgenoot aan het lunchen bent…
Zou ik nou geȉntegreerd zijn?
Niet zo handig, bloggenderwijs.
Zou ik nou geȉntegreerd zijn?
Niet zo handig, bloggenderwijs.
dinsdag 13 oktober 2009
vrijdag 2 oktober 2009
60 jaar Volksrepubliek China
Op 1 oktober, 60 jaar geleden, riep Mao de Volksrepubliek China uit. Dat werd gisteren ook in Hong Kong gevierd. Iedereen was vrij (uiteraard met uitzondering van het winkelpersoneel - want wat moet je anders op je vrije dag?) en 's avonds ging er voor 3 miljoen Hong Kong Dollar vuurwerk de lucht in. Vanaf het gemeenschappelijke terras (op de 62e verdieping) van de nabijgelegen Arch, waar Ilse en Remco wonen, hadden we goed zicht op de Victoria Harbour, waar het allemaal gebeurde. De skyline van HK-eiland was voor de gelegenheid eens niet verlicht. Ik was mijn camera vergeten maar Bauke heeft wat foto's met mijn mobieltje gemaakt - zie slideshow. Bibi vond het allemaal maar griezelig.
woensdag 30 september 2009
PS:
Toegegeven, het was een beetje een vilein stukje gisteren. Vooral van die laatste alinea dacht ik vanochtend: Auw! Moest dat nou echt? Ik weet per slot van rekening ook wel dat Jan en Thea het niet slecht bedoelden. Toch vond ik dat ze het een beetje verdienden. Op Internet heeft en geeft iedereen maar z’n mening over alles en iedereen, vlug vlug, krabbel krabbel, één klik op de muis en klaar. Heel vaak zonder verder te kijken dan hun neus lang is en nog veel vaker uit profileringsdrang. Begin een blog! denk ik dan. Maar dat is natuurlijk maar mijn bescheiden mening. Ondertussen heb ik toch ook lichte wroeging. Jan, Thea: mea culpa - een beetje.
dinsdag 29 september 2009
Lieve Jan en Thea,
Allereerst: hartelijk dank voor jullie reactie op mijn stukkie dat ik voor het Wereld Expat Magazine heb geschreven. Lief ook dat jullie je zo om mijn welzijn bekommeren. Ik was wel een beetje verbaasd dat ik kennelijk zo’n ongelukkige indruk heb achtergelaten. Ik heb de tekst nog een paar keer herlezen - zou de eindredactie dan toch ? – maar nee.
Je hebt natuurlijk gelijk Jan, dat als je in den vreemde een baan zoekt, je den vreemde beter leert begrijpen (of in elk geval sneller). En Thea: studeren of vrijwilligerswerk is uiteraard óók een optie voor de expatvrouw. Een oppas is hier inderdaad ontzettend goedkoop! Voor nog geen 500 euro per maand heb je niet alleen een oppas, maar iemand die zes dagen per week 24 uur per dag tot je beschikking staat. Je kind verzorgen, koken, de ramen lappen (ook aan de buitenkant, en dat op de 29e verdieping!), de boodschappen doen: niets is ze te gek. En ook nog eens live-in, Thea, zoals jij me, met je 16 jaar Aziȅ-ervaring, aanraadt. Dat je appartement nog geen honderd vierkante meter groot is maakt niet uit, want ze nemen al genoegen met de gangkast – of een plekkie op de vloer in de kinderkamer. (Trouwens ook handig als je kind ‘s nachts steeds wakker wordt, hoef je er zelf niet uit.) Kortom: voor het geld hoef je het niet te laten.
Alle gekheid op een stokje (Spass bei Seite, zou mijn overgeȉntegreerde expat-bruder zeggen) ik begrijp heus wel waar jullie bezorgdheid en lieve tips vandaan komen, maar ik bedoelde met mijn stukkie alleen maar te zeggen: je hebt ying en je hebt yang, er zijn bergen en er zijn dalen, goeie tijden en slechte tijden en elk voordeel hep z’n nadeel - jullie begrijpen vast wat ik bedoel. Dat was zo in Amsterdam en dat is hier niet anders, maar dan op z’n Chinees - maar dat maakt het nou juist zo bijzonder! En hoewel ik daar in mijn stukkie verder niet over heb uitgeweid: dat fulltime moederschap is op dit moment een bewuste keuze. We hebben wel een lieve oppas die een paar keer per week op ons meidje past zodat ik even “los” kan, maar dat is dan ook precíes goed, want hoe goedkoop zo’n live-in huishoudster ook is: daar zou ík nou ongelukkig van worden (maar dat ben ik natuurlijk, Thea). En ohja, niet om nou iemand de ogen uit te steken, maar ik heb het juist zo getroffen met die husband van mij!
Kortom, ondanks de dalen, de yang, de ying, de slechte tijden en de nadelen die ook zo z'n voordelen hebben: het gaat hier goed met mij. Het enige waar ik wel eens een beetje wanhopig van wordt, zijn die terugkerende aften, en het feit dat ons dochtertje ‘s nachts nog zo vaak wakker wordt. Ik denk zelf dat het één met het ander samenhangt, maar ik ben natuurlijk geen expert. Misschien hebben jullie nog goeie tips? Jan? Thea?
Nou we elkaar toch aan het tippen zijn – ik weet niet of jullie er op zitten te wachten, maar, dat vroeg ik me ineens af, waarom gaan jullie zelf eigenlijk niet studeren? Ik zeg, en dan noem ik gewoon maar een dwarsstraat: psychologie. Overweeg het eens. Er gaat vast een wereld voor jullie open. En Thea, jou wil ik toch ook, van vrouw tot vrouw, een persoonlijk hart onder de riem steken. Want daar zit je dan, met je 16 jaar Aziȅ-ervaring, in Southampton - of all f***ing places - waar het volgens jou pas écht afzien is. Jemig meid. Ik zie je er helemaal zitten. Op je tandvlees en alles. Brrrr. Rot hoor. Hang in there baby!
Veel liefs en een hele dikke pakkerd uit een opgewekt Hong Kong,
Sanne
Je hebt natuurlijk gelijk Jan, dat als je in den vreemde een baan zoekt, je den vreemde beter leert begrijpen (of in elk geval sneller). En Thea: studeren of vrijwilligerswerk is uiteraard óók een optie voor de expatvrouw. Een oppas is hier inderdaad ontzettend goedkoop! Voor nog geen 500 euro per maand heb je niet alleen een oppas, maar iemand die zes dagen per week 24 uur per dag tot je beschikking staat. Je kind verzorgen, koken, de ramen lappen (ook aan de buitenkant, en dat op de 29e verdieping!), de boodschappen doen: niets is ze te gek. En ook nog eens live-in, Thea, zoals jij me, met je 16 jaar Aziȅ-ervaring, aanraadt. Dat je appartement nog geen honderd vierkante meter groot is maakt niet uit, want ze nemen al genoegen met de gangkast – of een plekkie op de vloer in de kinderkamer. (Trouwens ook handig als je kind ‘s nachts steeds wakker wordt, hoef je er zelf niet uit.) Kortom: voor het geld hoef je het niet te laten.
Alle gekheid op een stokje (Spass bei Seite, zou mijn overgeȉntegreerde expat-bruder zeggen) ik begrijp heus wel waar jullie bezorgdheid en lieve tips vandaan komen, maar ik bedoelde met mijn stukkie alleen maar te zeggen: je hebt ying en je hebt yang, er zijn bergen en er zijn dalen, goeie tijden en slechte tijden en elk voordeel hep z’n nadeel - jullie begrijpen vast wat ik bedoel. Dat was zo in Amsterdam en dat is hier niet anders, maar dan op z’n Chinees - maar dat maakt het nou juist zo bijzonder! En hoewel ik daar in mijn stukkie verder niet over heb uitgeweid: dat fulltime moederschap is op dit moment een bewuste keuze. We hebben wel een lieve oppas die een paar keer per week op ons meidje past zodat ik even “los” kan, maar dat is dan ook precíes goed, want hoe goedkoop zo’n live-in huishoudster ook is: daar zou ík nou ongelukkig van worden (maar dat ben ik natuurlijk, Thea). En ohja, niet om nou iemand de ogen uit te steken, maar ik heb het juist zo getroffen met die husband van mij!
Kortom, ondanks de dalen, de yang, de ying, de slechte tijden en de nadelen die ook zo z'n voordelen hebben: het gaat hier goed met mij. Het enige waar ik wel eens een beetje wanhopig van wordt, zijn die terugkerende aften, en het feit dat ons dochtertje ‘s nachts nog zo vaak wakker wordt. Ik denk zelf dat het één met het ander samenhangt, maar ik ben natuurlijk geen expert. Misschien hebben jullie nog goeie tips? Jan? Thea?
Nou we elkaar toch aan het tippen zijn – ik weet niet of jullie er op zitten te wachten, maar, dat vroeg ik me ineens af, waarom gaan jullie zelf eigenlijk niet studeren? Ik zeg, en dan noem ik gewoon maar een dwarsstraat: psychologie. Overweeg het eens. Er gaat vast een wereld voor jullie open. En Thea, jou wil ik toch ook, van vrouw tot vrouw, een persoonlijk hart onder de riem steken. Want daar zit je dan, met je 16 jaar Aziȅ-ervaring, in Southampton - of all f***ing places - waar het volgens jou pas écht afzien is. Jemig meid. Ik zie je er helemaal zitten. Op je tandvlees en alles. Brrrr. Rot hoor. Hang in there baby!
Veel liefs en een hele dikke pakkerd uit een opgewekt Hong Kong,
Sanne
vrijdag 25 september 2009
Keek op de week
Deze week kwam het nieuwe (digitale) “Wereldexpat Magazine” van de wereldomroep uit, met daarin het stukje dat ik voor de rubriek “Expat aan het woord” heb geschreven. Door de verwijzing naar mijn blog schoten de bezoekersaantallen omhoog, wat natuurlijk wel een geinige bijkomstigheid was. Leuke reacties ook, van andere expats die zich in mijn verhaal herkenden. (Plus een wat typische respons van ene Jan, die vindt dat ik ongelukkig klink en een baan moet zoeken. Huh? Enfin.) Ik heb bij de Wereldomroep nog drie stukjes weten te bekokstoven, een soort columns, en dan betaald, dus dat is natuurlijk erg leuk (moet mijn writersblock binnenkort wel verdwijnen, anders krijg ik nog werkstress!).
Deze week ook een zwangerschapstest gedaan, omdat ik niet snapte waar al die extra kilo’s ineens vandaan komen (en ik er toch nog eentje had liggen – een zwangerschaptest bedoel ik). Ik was niet zwanger. Reactie Bauke: Zal ik ook een zwangerschapstest doen?
Gisteren gezellig gelunchd met Ans en Wytske en, heel verstandig, een salade besteld. Tijdens het eten veel gesprekken over eten. Is Chinees eten wel zo lekker? Waarom eet ik in Thailand maar ook in Amsterdam lekkerder Thais dan in Hong Kong? Waarom valt het Indonesische eten in Indonesië zo tegen? Waarom verkoopt de supermarkt honderd soorten sojasaus maar geen ketjap? Waar kun je hier een behoorlijke sambal krijgen? Na afloop van de lunch had ik stiekem nog een beetje trek - thuis nog een appel, een rijstwafel en een handje nootjes gegeten.
Ook gisteren: met de familie onze derde en laatste hepatitis-shots gehaald. Brrr. De wachtkamer was erg druk en klein. Bibi was niet te houden en rende als een bezetene lachend en gillend door de kleine en drukke wachtkamer (nu lach je nog, dacht ik). Na vijf minuten wachten dienden de eerste oorsuizingen zich bij mij aan. Toen we aan de beurt waren, ben ik er maar weer bij gaan liggen. Het gaat wel steeds beter: de paniek begint tegenwoordig pas ter plaatse en niet al een week eerder, ‘s nachts in bed. Na afloop is de “herstelperiode” ook aanzienlijk korter: het duurt een minuut of vijf en dan ben ik weer up & go. Kwestie van vaak blijven doen waarschijnlijk. Bibi vond het maar niks en sloeg de hand van dokter So opzij, waardoor ze nu een kras van een naald op d’r dijbeen heeft. Jek.
Verder is het de hele week al heerlijk weer! Lekker warm maar niet té, een wat drogere lucht en een fijn briesje. Daardoor met Bibi veel tijd in de speeltuin doorgebracht, waar het aan het eind van de middag tegenwoordig weer gezellig druk is. Meest gehoorde opmerking van ouders/helpers tegen hun kroost: share! Zit nog niet in hun systeem.
En dan nog uit de Fokke en Sukke-scheurkalender deze week, getiteld “Fokke en Sukke denken met weemoed terug”: Fokke en Sukke zitten in een origineel Kantonees restaurant. Zegt Fokke: Geen saté-saus, zelfs geen kroepoek!! Zegt Sukke: Waar is de tijd gebleven dat dit een authentiek Chinees-Indisch Restaurant was?
Deze week ook een zwangerschapstest gedaan, omdat ik niet snapte waar al die extra kilo’s ineens vandaan komen (en ik er toch nog eentje had liggen – een zwangerschaptest bedoel ik). Ik was niet zwanger. Reactie Bauke: Zal ik ook een zwangerschapstest doen?
Gisteren gezellig gelunchd met Ans en Wytske en, heel verstandig, een salade besteld. Tijdens het eten veel gesprekken over eten. Is Chinees eten wel zo lekker? Waarom eet ik in Thailand maar ook in Amsterdam lekkerder Thais dan in Hong Kong? Waarom valt het Indonesische eten in Indonesië zo tegen? Waarom verkoopt de supermarkt honderd soorten sojasaus maar geen ketjap? Waar kun je hier een behoorlijke sambal krijgen? Na afloop van de lunch had ik stiekem nog een beetje trek - thuis nog een appel, een rijstwafel en een handje nootjes gegeten.
Ook gisteren: met de familie onze derde en laatste hepatitis-shots gehaald. Brrr. De wachtkamer was erg druk en klein. Bibi was niet te houden en rende als een bezetene lachend en gillend door de kleine en drukke wachtkamer (nu lach je nog, dacht ik). Na vijf minuten wachten dienden de eerste oorsuizingen zich bij mij aan. Toen we aan de beurt waren, ben ik er maar weer bij gaan liggen. Het gaat wel steeds beter: de paniek begint tegenwoordig pas ter plaatse en niet al een week eerder, ‘s nachts in bed. Na afloop is de “herstelperiode” ook aanzienlijk korter: het duurt een minuut of vijf en dan ben ik weer up & go. Kwestie van vaak blijven doen waarschijnlijk. Bibi vond het maar niks en sloeg de hand van dokter So opzij, waardoor ze nu een kras van een naald op d’r dijbeen heeft. Jek.
Verder is het de hele week al heerlijk weer! Lekker warm maar niet té, een wat drogere lucht en een fijn briesje. Daardoor met Bibi veel tijd in de speeltuin doorgebracht, waar het aan het eind van de middag tegenwoordig weer gezellig druk is. Meest gehoorde opmerking van ouders/helpers tegen hun kroost: share! Zit nog niet in hun systeem.
En dan nog uit de Fokke en Sukke-scheurkalender deze week, getiteld “Fokke en Sukke denken met weemoed terug”: Fokke en Sukke zitten in een origineel Kantonees restaurant. Zegt Fokke: Geen saté-saus, zelfs geen kroepoek!! Zegt Sukke: Waar is de tijd gebleven dat dit een authentiek Chinees-Indisch Restaurant was?
dinsdag 22 september 2009
Korte metten
Een paar weken geleden kreeg ik een berichtje op facebook van een vriend uit het verleden die ik al meer dan twintig jaar niet heb gezien. Even oud als ik, al 19 jaar samen met dezelfde vrouw, zeven jaar geleden getrouwd en twee zoontjes rijk. Wat mooi dat je de ware zo snel hebt gevonden, schreef ik terug. En: ik heb daar veel langer over gedaan, maar toen het eenmaal zover was, hebben we er ook geen gras over laten groeien. We zijn deze zomer vier jaar samen, binnenkort drie jaar getrouwd en in december wordt ons meisje twee.
Gisteren was het drie jaar geleden dat Bauke en ik trouwden. We hadden toen het mooiste weer van de wereld: 24 graden en de hele dag een stralend blauwe lucht zonder ook maar één wolkje. We aten bij Elkaar, trouwden in de Stopera, feestten in KHL en lieten ons, champagne-proostend, over de Amsterdamse grachten per rondvaartboot vervoeren - van Elkaar naar de Stopera en van de Stopera naar KHL. Veel gasten had ik nooit eerder gezien en dat gold ook voor Bauke. Iedereen was er: oude en nieuwe vrienden, verre en naaste familieleden, mensen uit binnen- en buitenland, collega’s van nu en van vroeger. We kenden elkaar toen pas een jaar (en twee maanden). Jullie maken korte metten! - ik hoor het Wilco nog zeggen, in zijn Nederduits.
Om ons driejarig jubileum te vieren, zijn we gisteravond uit eten gegaan bij Felix in het Peninsula hotel. Een echte filmsterrenlocatie (ontwerp van Philippe Starck) met een prachtig uitzicht op de skyline van Hong Kong, heerlijk eten en een mevrouw in een (eveneens designer) wc die voor het handenwassen zeep in je handen giet en je na afloop van een handdoekje voorziet. We smulden van een zesgangendiner met andere wijn bij elke gang (Hmmm deze is ook lekker!) kletsten over het heden (Als ik dát doe denk je natuurlijk: die lul – haha! Maar Bauke, ik denk over jou nóóit: die lul!) het verleden (Wat deden we vorig jaar ook alweer op deze dag?) en herinneringen aan een verder verleden, nog zonder elkaar (Zoals aan: de kat van mijn tante Pien, Ceasar, zo wild dat ze hem - als een soort huurmoordenaar – alleen met haar leren handschoenen aan aaide. Ja, je bent een lief beest, een líef beest!, zei ze dan. Gegege. Ooit kwam ze de woonkamer binnen met een dienblad vol thee, terwijl Ceasar aan zijn nageltjes in haar rug hing. Een líef beest!). Verder spraken we af om eens wat vaker met z’n tweetjes op pad te gaan – dat hadden we ons toch voorgenomen voordat we naar Hong Kong verhuisden, waarom deden we dat eigenlijk niet?
Wat goed is komt snel, zei Bauke drie jaar geleden. En gisteravond: op nog zestig jaar samen! Proost! Lang leve de korte metten!
Gisteren was het drie jaar geleden dat Bauke en ik trouwden. We hadden toen het mooiste weer van de wereld: 24 graden en de hele dag een stralend blauwe lucht zonder ook maar één wolkje. We aten bij Elkaar, trouwden in de Stopera, feestten in KHL en lieten ons, champagne-proostend, over de Amsterdamse grachten per rondvaartboot vervoeren - van Elkaar naar de Stopera en van de Stopera naar KHL. Veel gasten had ik nooit eerder gezien en dat gold ook voor Bauke. Iedereen was er: oude en nieuwe vrienden, verre en naaste familieleden, mensen uit binnen- en buitenland, collega’s van nu en van vroeger. We kenden elkaar toen pas een jaar (en twee maanden). Jullie maken korte metten! - ik hoor het Wilco nog zeggen, in zijn Nederduits.
Om ons driejarig jubileum te vieren, zijn we gisteravond uit eten gegaan bij Felix in het Peninsula hotel. Een echte filmsterrenlocatie (ontwerp van Philippe Starck) met een prachtig uitzicht op de skyline van Hong Kong, heerlijk eten en een mevrouw in een (eveneens designer) wc die voor het handenwassen zeep in je handen giet en je na afloop van een handdoekje voorziet. We smulden van een zesgangendiner met andere wijn bij elke gang (Hmmm deze is ook lekker!) kletsten over het heden (Als ik dát doe denk je natuurlijk: die lul – haha! Maar Bauke, ik denk over jou nóóit: die lul!) het verleden (Wat deden we vorig jaar ook alweer op deze dag?) en herinneringen aan een verder verleden, nog zonder elkaar (Zoals aan: de kat van mijn tante Pien, Ceasar, zo wild dat ze hem - als een soort huurmoordenaar – alleen met haar leren handschoenen aan aaide. Ja, je bent een lief beest, een líef beest!, zei ze dan. Gegege. Ooit kwam ze de woonkamer binnen met een dienblad vol thee, terwijl Ceasar aan zijn nageltjes in haar rug hing. Een líef beest!). Verder spraken we af om eens wat vaker met z’n tweetjes op pad te gaan – dat hadden we ons toch voorgenomen voordat we naar Hong Kong verhuisden, waarom deden we dat eigenlijk niet?
Wat goed is komt snel, zei Bauke drie jaar geleden. En gisteravond: op nog zestig jaar samen! Proost! Lang leve de korte metten!
maandag 21 september 2009
zondag 20 september 2009
Met Bas naar Happy Valley
Woensdagavond met Bas naar de paardenraces in Happy Valley geweest. We hadden een tafel in de Stable Bend Terrace: een BBQ-restaurant met uitzicht op de renbaan. Totale inzet 550 HKD, totale winst bijna 2000 HKD - met dank aan Bas, Harry Harry en Lucky Baby. (Voor een vergroting: klik op de foto.)
dinsdag 15 september 2009
Alles weer rustig
Na een onrustige nacht waarin de wind bleef brullen (windsnelheden van 130 km per uur, las ik net op Ans’ blog), onze airco’s vreemde harde pruttelgeluiden maakten en Bibi ook weer van zich liet horen (ze lag vannacht weer een poosje als een babychimpje bovenop me, met haar armpjes om mijn nek heengeslagen, mmm), is vanochtend omstreeks 10 uur het waarschuwingssignaal 8 weer teruggeschroefd naar T3. Gelukkig maar. Al is het natuurlijk wel spannend, zulk noodweer (zolang je tenminste veilig binnen zit en het maar niet te spannend wordt) en bovendien gezellig: bij 8 hoeft niemand naar z’n werk. Als de waarschuwing van 8 naar 3 gaat, schijn je weer binnen twee uur op je werk aanwezig te moeten zijn, zo leerde Bauke vanochtend toen hij op kantoor aankwam. Hij was er omstreeks 11 uur, als één van de eersten.
(Er geldt hier een heel stelsel van waarschuwingssignalen waar we nog niet echt chocola van kunnen maken - waarom de waarschuwing bijvoorbeeld van 1 naar 3 naar 8 gaat is ons een raadsel en wanneer is er nou sprake van een tyfoon? - maar voor de Pelleboeren: klik hier)
Hopelijk is de rust voorlopig even wedergekeerd want vanavond komt Bas! Hij is voor werk in Jakarta en komt, voordat hij weer terug naar Nederland gaat, twee dagen bij ons logeren. En dan is het natuurlijk wel leuk als we niet rummikuppend aan huis gekluisterd hoeven te zitten.
(Er geldt hier een heel stelsel van waarschuwingssignalen waar we nog niet echt chocola van kunnen maken - waarom de waarschuwing bijvoorbeeld van 1 naar 3 naar 8 gaat is ons een raadsel en wanneer is er nou sprake van een tyfoon? - maar voor de Pelleboeren: klik hier)
Hopelijk is de rust voorlopig even wedergekeerd want vanavond komt Bas! Hij is voor werk in Jakarta en komt, voordat hij weer terug naar Nederland gaat, twee dagen bij ons logeren. En dan is het natuurlijk wel leuk als we niet rummikuppend aan huis gekluisterd hoeven te zitten.
maandag 14 september 2009
Storm! Tyfoon?
Hier een zeer rustig weekeinde achter de rug (zeg maar gerust aartslui). Vrijdagavond bulderend van het lachen aan het “yearbookyourself”en geweest – we konden er geen genoeg van krijgen, het één was nog hilarischer dan het ander. Zie onder enkele resultaten. Verder dan wat boodschappen en gezamelijke tukjes kwamen we zaterdag en zondag niet – we hadden weer een paar tropenweken achter de rug, slapenderwijs, vandaar de ontbrekende lust om iets te ondernemen. Gelukkig zat het weer ook niet mee.
Vandaag staat in het teken van harde wind, er was de hele dag sprake van Strong Wind Signal, No. 3:
This means that winds with mean speeds of 41 to 62
kilometres per hour are expected.
Severe Tropical Storm Koppu has intensified into a typhoon.
At 6 p.m., Koppu was estimated to be about 200 kilometres
south-southeast of Hong Kong (near 20.6 degrees north 114.8
degrees east) and is forecast to move west-northwest at
about 16 kilometres per hour towards the coast of western
Guangdong.
Inmiddels is er een Pre-8 Tropical Cyclone Special Announcement gedaan en giert de wind met veel geluid om het gebouw. Ik zat net even met Bauke op de skype en die is de zitting inmiddels aan het opheffen, hij komt er gelukkig snel aan.
Zouden we dan nu toch echt onze eerste bewuste (we zijn er een keer doorheen geslapen) tyfoon gaan meemaken? Het leek me altijd wel geinig maar ik vind het zo eigenlijk wel weer leuk genoeg.
Vandaag staat in het teken van harde wind, er was de hele dag sprake van Strong Wind Signal, No. 3:
This means that winds with mean speeds of 41 to 62
kilometres per hour are expected.
Severe Tropical Storm Koppu has intensified into a typhoon.
At 6 p.m., Koppu was estimated to be about 200 kilometres
south-southeast of Hong Kong (near 20.6 degrees north 114.8
degrees east) and is forecast to move west-northwest at
about 16 kilometres per hour towards the coast of western
Guangdong.
Inmiddels is er een Pre-8 Tropical Cyclone Special Announcement gedaan en giert de wind met veel geluid om het gebouw. Ik zat net even met Bauke op de skype en die is de zitting inmiddels aan het opheffen, hij komt er gelukkig snel aan.
Zouden we dan nu toch echt onze eerste bewuste (we zijn er een keer doorheen geslapen) tyfoon gaan meemaken? Het leek me altijd wel geinig maar ik vind het zo eigenlijk wel weer leuk genoeg.
vrijdag 11 september 2009
woensdag 9 september 2009
Beginnersgeluk
Gisteren toch een gewoon potje zonder toeters en bellen op de kop weten te tikken voor Bibi. Bibi keek ernaar, ging er op zitten, en draaide een drol. Alsof ze nooit anders had gedaan! Dus daar stonden we dan van aah en ooh en wat goed van jou en applaus voor jezelf. Beginnersgeluk natuurlijk, want vanochtend stond ze naast de pot te poepen (ik kon haar er nog net snel opzetten) en moest ik toch ook weer ergens een verdwaalde plas opdweilen. Hoe dan ook: we hebben een pot. En Bibi gaat er ook regelmatig even op zitten. Vindt ze leuk. Nu is er alleen wat verdeeldheid in huize Van der Woude-Doets over waar je zo’n ding dan neerzet – zolang ze er nog niet vertrouwd mee is en niet zelf kan aangeven dat ze erop moet. Kan het, zolang je de pot maar steeds grondig schoonmaakt, niet zoveel kwaad hem gewoon in de woonkamer neer te zetten zodat ze er “spelenderwijs” vertrouwd mee raakt – of moet ‘ie, uit hygienisch oogpunt, op vaste tijden tevoorschijn worden gehaald en daarna weer worden opgeborgen?
maandag 7 september 2009
Oralmedic, blootvogels en kakkerlakken
Een week thuis zijn we inmiddels, en terug in ons oude ritme. Bibi wordt nog wel wakker ‘s nachts, maar niet meer urenlang; ik ben een halve kilo Nederland kwijt (nog 1 te gaan) en Bauke heeft er alweer een dagje China opzitten. Verder is hier niet veel noemenswaardigs gebeurd, behalve:
Aft weg!
Toen we in Nederland waren, gaf mijn vader me een nieuw middel tegen aften en het is bijna niet te geloven maar HET WERKT ECHT!!!! Je smeert het op de aft, de pijn verdwijnt METEEN EN VOORGOED en één tot twee dagen later is ook de aft zichtbaar weg. Het is vermoedelijk een zeer agressief middel: het stukje wang dat ik ermee insmeerde sloeg er meteen wit van uit, alsof het ter plekke afstierf, maar dat kan me niet bomme want het werkt! Oralmedic heet het middel – ik heb vanochtend even bij de drogist gekeken of ze het hadden maar helaas, Mannings heeft het in elk geval niet. Bij deze daarom een oproep aan iedereen uit Nederland die ons nog komt opzoeken: neem een paar verpakkingen Oralmedic mee! (Dit klinkt hebberig maar 1 verpakking is slechts goed voor 3 aften …)
Blootvogel
Bibi wil steeds bloot. Ze trekt al haar kleren uit, luier incluis, en loopt dan met haar blote appelbilletjes door het appartement te paraderen. Zaterdag lag er in een hoekje van de kamer ineens een mini-drol en zondag deed ze twee keer een plas, gewoon daar waar ze toevallig stond te blootvogelen. Tijd voor een potje, dachten we, maar bij de plaatselijk “Babies ‘r us” verkopen ze alleen potjes met toeters, bellen en geluid. We zijn nu op zoek naar een plain old potty.
Kakkerlakken
Bauke ziet steeds kakkerlakken! Getverdegetverdegetver! “Ik zag weer een kakkerlakje”, zegt hij dan als hij uit de keuken of badkamer terugkomt. Terwijl de kakkerlakbestrijding het hele appartement onder handen heeft genomen terwijl wij in Beijing waren, nog maar kort geleden dus en ik bovendien een schoonmaakfundamentalist ben. Ik ben hevig verontrust en bezin mij op verdere actie.
Aft weg!
Toen we in Nederland waren, gaf mijn vader me een nieuw middel tegen aften en het is bijna niet te geloven maar HET WERKT ECHT!!!! Je smeert het op de aft, de pijn verdwijnt METEEN EN VOORGOED en één tot twee dagen later is ook de aft zichtbaar weg. Het is vermoedelijk een zeer agressief middel: het stukje wang dat ik ermee insmeerde sloeg er meteen wit van uit, alsof het ter plekke afstierf, maar dat kan me niet bomme want het werkt! Oralmedic heet het middel – ik heb vanochtend even bij de drogist gekeken of ze het hadden maar helaas, Mannings heeft het in elk geval niet. Bij deze daarom een oproep aan iedereen uit Nederland die ons nog komt opzoeken: neem een paar verpakkingen Oralmedic mee! (Dit klinkt hebberig maar 1 verpakking is slechts goed voor 3 aften …)
Blootvogel
Bibi wil steeds bloot. Ze trekt al haar kleren uit, luier incluis, en loopt dan met haar blote appelbilletjes door het appartement te paraderen. Zaterdag lag er in een hoekje van de kamer ineens een mini-drol en zondag deed ze twee keer een plas, gewoon daar waar ze toevallig stond te blootvogelen. Tijd voor een potje, dachten we, maar bij de plaatselijk “Babies ‘r us” verkopen ze alleen potjes met toeters, bellen en geluid. We zijn nu op zoek naar een plain old potty.
Kakkerlakken
Bauke ziet steeds kakkerlakken! Getverdegetverdegetver! “Ik zag weer een kakkerlakje”, zegt hij dan als hij uit de keuken of badkamer terugkomt. Terwijl de kakkerlakbestrijding het hele appartement onder handen heeft genomen terwijl wij in Beijing waren, nog maar kort geleden dus en ik bovendien een schoonmaakfundamentalist ben. Ik ben hevig verontrust en bezin mij op verdere actie.
donderdag 3 september 2009
We zijn weer thuis (het is weer feest)
We zijn weer thuis
En waar het ook op slaat
We weten wel weer welke kant het op gaat
We zijn weer thuis
Het is weer raak, het is weer feest
Of we nooit zijn weggeweest
(Uit “We zijn weer thuis”, tekst J. Plafond)
Bibi heeft een jetlag. Maar is het eigenlijk wel een jetlag? Of is het gewoon weer raak, is het feest weer begonnen? Na vier grotendeels slapeloze nachten (waarvan één totaal slapeloze in het vliegtuig) ben ik bijna alweer toe aan vakantie. Jezus te paard zeg. De eerste twee nachten thuis was ik ‘s nachts een zeer liefhebbende moeder met een eindeloze hoeveelheid geduld en medeleven, maar vannacht voelde ik mezelf plotseling transformeren tot Hulk. En al weet ik heel goed dat al die adrenaline zéker niet bevordelijk is voor een goede nachtrust, ik kon er gewoonweg niks tegen doen (maar dat is dan ook Hulk-eigen).
Gek genoeg had Bibi op de heenweg weinig last. De eerste dag werd ze weliswaar erg vroeg wakker en is Bauke (zodat ik nog even door kon slapen, de schat) met haar uit wandelen gegaan langs de Amstel. Mensen hadden wel een beetje vreemd opgekeken: wat doet die man hier met dat kleine meisje om 5 uur ‘s ochtends langs de Amstel? De volgende dag werd ze ook vroeg wakker, maar sliep ze na een korte toespraak van haar moeder (“Bibi, het is nu 4 uur. Het is nacht. Ik ga niet zoals Papa met je uit wandelen. Echt niet. Eerlijk niet. Heus niet. Ga maar weer lekker slapen.”) gewoon weer verder.
Maargoed. We zijn dus weer thuis. De vakantie in Nederland was fijn (al was het programma erg vol en hebben we jammer genoeg niet met iedereen kunnen afspreken), het was goed om familie en vrienden weer te zien en alles was natuurlijk lekker vertrouwd.
Wat me in Amsterdam na zes maanden Hong Kong wel ineens opviel, was de hoeveelheid leipe mensen die er eigenlijk op straat loopt. Nou staat ons appartement natuurlijk in een Prachtwijk en ik wil niet beweren dat er geen leipe Chinezen zijn (integendeel, zou ik bijna zeggen, maar daar lijkt aan de oppervlakte minder loos), maar allemachtig zeg.
Het Oosterpark (met uitzondering van het speeltuintje en het pierebad) lijkt door de weeks zelfs bijna compleet door afwijkende types te worden bevolkt – van gezellige stoners en onschuldige dronkelappen met plastic tasjes en blikjes bier, tot benevelde kwajoepen en regelrechte engerds met een fles bier en/of joint in de ene hand en een grote hijgerige pitbull aan een strak gespannnen riem aan de andere. Nou kan afwijkend vaak wel op mijn sympathie rekenen, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik me zo nu en dan toch ook wat geïntimideerd voelde – met het Biebje en die pitbulls en alles.
Is het in China bovendien not done om je (negatieve) emoties te laten zien, in Amsterdam lijkt het juist de norm om alles wat je niet bevalt er meteen maar verbaal uit te gooien. “Hé ke-lootsak, ken je godve-rre-domme niet uitkijke!” Dan ben je het maar kwijt ook, hè. Vrouwen die hun vriend per gsm uitkafferen voor alles wat rot en ellendig is (zodat de rest van de mensen in de rij bij Albert Heijn het ook hoort) of kinderen die luid en duidelijk tot de orde worden geroepen (Wesley, hierrrrrkomen, NU!) – als je een tijdje weg bent geweest, valt dat soort dingen dus blijkbaar op.
Maar ook opvallend: de Nederlandse gezelligheid. Jawel! De gezelligheid! Zeker als het lekker weer is, want je weet in Nederland maar nooit wanneer het lekker weer is, dus als het dan eens lekker weer is, dan moet dat natuurlijk gezellig met elkaar worden gevierd. Amsterdammers zetten dan hun keukentafel op het trottoir, een paar klapstoelen eromheen, flesje rosé erbij, stokbroodje tapenade, broekspijpen opgerold zodat de benen ook wat zon krijgen: gezelligheid! Ik zou zo willen aanschuiven. En dan dat fijne Amsterdamse ouwe-jongens-krentenbrood. Je hangt even met je kop uit het raam van je appartement en hebt zomaar ineens een gesprek over niks met een wildvreemde kerel op de stoep aan de overkant: Dag schat, alles goed? Ja lekker hoor! Weertje hè? Nou! Rustig aan hè, vandaag. Doe m'n best. Nou lieverd, tot ziens dan maar weer hè! Doedoei!
Al voelt Hong Kong inmiddels als thuis, in Amsterdam zijn we natuurlijk toch nog altijd méér thuis. In ons eigen appartement op de eerste verdieping, met bakker Hartog aan de overkant en vrienden en familie zo voor het grijpen. Of we nooit weg zijn geweest.
PS
Vergeet ik bijna:
5 kilo mosselen
6 pakjes rauwe ham
2 pakjes ossenworst
All you can eat thee- en Duitse smeerworst voor Bauke
4 droge worstjes
Khomeini - en extra belegen kaas
1 extra grote zak AH- Shanghainoten (zeer tegenvallend, wat heeft Albert Heijn hiermee gedaan?)
1 pak speculaas (Hartog)
4 pakken kaas- en sesamcrackers (Hartog)
Een stuk of wat zes-granen-halfjes (Hartog)
3 haringen (slechte score)
4 BBQ’s
3 keer saté met frieten
2 porties kibbeling
Burp. Oeps. Pardon. En samen bijna 3 kilo zwaarder. Oef.
(Ik neem nog maar eens een worteltje.)
En waar het ook op slaat
We weten wel weer welke kant het op gaat
We zijn weer thuis
Het is weer raak, het is weer feest
Of we nooit zijn weggeweest
(Uit “We zijn weer thuis”, tekst J. Plafond)
Bibi heeft een jetlag. Maar is het eigenlijk wel een jetlag? Of is het gewoon weer raak, is het feest weer begonnen? Na vier grotendeels slapeloze nachten (waarvan één totaal slapeloze in het vliegtuig) ben ik bijna alweer toe aan vakantie. Jezus te paard zeg. De eerste twee nachten thuis was ik ‘s nachts een zeer liefhebbende moeder met een eindeloze hoeveelheid geduld en medeleven, maar vannacht voelde ik mezelf plotseling transformeren tot Hulk. En al weet ik heel goed dat al die adrenaline zéker niet bevordelijk is voor een goede nachtrust, ik kon er gewoonweg niks tegen doen (maar dat is dan ook Hulk-eigen).
Gek genoeg had Bibi op de heenweg weinig last. De eerste dag werd ze weliswaar erg vroeg wakker en is Bauke (zodat ik nog even door kon slapen, de schat) met haar uit wandelen gegaan langs de Amstel. Mensen hadden wel een beetje vreemd opgekeken: wat doet die man hier met dat kleine meisje om 5 uur ‘s ochtends langs de Amstel? De volgende dag werd ze ook vroeg wakker, maar sliep ze na een korte toespraak van haar moeder (“Bibi, het is nu 4 uur. Het is nacht. Ik ga niet zoals Papa met je uit wandelen. Echt niet. Eerlijk niet. Heus niet. Ga maar weer lekker slapen.”) gewoon weer verder.
Maargoed. We zijn dus weer thuis. De vakantie in Nederland was fijn (al was het programma erg vol en hebben we jammer genoeg niet met iedereen kunnen afspreken), het was goed om familie en vrienden weer te zien en alles was natuurlijk lekker vertrouwd.
Wat me in Amsterdam na zes maanden Hong Kong wel ineens opviel, was de hoeveelheid leipe mensen die er eigenlijk op straat loopt. Nou staat ons appartement natuurlijk in een Prachtwijk en ik wil niet beweren dat er geen leipe Chinezen zijn (integendeel, zou ik bijna zeggen, maar daar lijkt aan de oppervlakte minder loos), maar allemachtig zeg.
Het Oosterpark (met uitzondering van het speeltuintje en het pierebad) lijkt door de weeks zelfs bijna compleet door afwijkende types te worden bevolkt – van gezellige stoners en onschuldige dronkelappen met plastic tasjes en blikjes bier, tot benevelde kwajoepen en regelrechte engerds met een fles bier en/of joint in de ene hand en een grote hijgerige pitbull aan een strak gespannnen riem aan de andere. Nou kan afwijkend vaak wel op mijn sympathie rekenen, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik me zo nu en dan toch ook wat geïntimideerd voelde – met het Biebje en die pitbulls en alles.
Is het in China bovendien not done om je (negatieve) emoties te laten zien, in Amsterdam lijkt het juist de norm om alles wat je niet bevalt er meteen maar verbaal uit te gooien. “Hé ke-lootsak, ken je godve-rre-domme niet uitkijke!” Dan ben je het maar kwijt ook, hè. Vrouwen die hun vriend per gsm uitkafferen voor alles wat rot en ellendig is (zodat de rest van de mensen in de rij bij Albert Heijn het ook hoort) of kinderen die luid en duidelijk tot de orde worden geroepen (Wesley, hierrrrrkomen, NU!) – als je een tijdje weg bent geweest, valt dat soort dingen dus blijkbaar op.
Maar ook opvallend: de Nederlandse gezelligheid. Jawel! De gezelligheid! Zeker als het lekker weer is, want je weet in Nederland maar nooit wanneer het lekker weer is, dus als het dan eens lekker weer is, dan moet dat natuurlijk gezellig met elkaar worden gevierd. Amsterdammers zetten dan hun keukentafel op het trottoir, een paar klapstoelen eromheen, flesje rosé erbij, stokbroodje tapenade, broekspijpen opgerold zodat de benen ook wat zon krijgen: gezelligheid! Ik zou zo willen aanschuiven. En dan dat fijne Amsterdamse ouwe-jongens-krentenbrood. Je hangt even met je kop uit het raam van je appartement en hebt zomaar ineens een gesprek over niks met een wildvreemde kerel op de stoep aan de overkant: Dag schat, alles goed? Ja lekker hoor! Weertje hè? Nou! Rustig aan hè, vandaag. Doe m'n best. Nou lieverd, tot ziens dan maar weer hè! Doedoei!
Al voelt Hong Kong inmiddels als thuis, in Amsterdam zijn we natuurlijk toch nog altijd méér thuis. In ons eigen appartement op de eerste verdieping, met bakker Hartog aan de overkant en vrienden en familie zo voor het grijpen. Of we nooit weg zijn geweest.
PS
Vergeet ik bijna:
5 kilo mosselen
6 pakjes rauwe ham
2 pakjes ossenworst
All you can eat thee- en Duitse smeerworst voor Bauke
4 droge worstjes
Khomeini - en extra belegen kaas
1 extra grote zak AH- Shanghainoten (zeer tegenvallend, wat heeft Albert Heijn hiermee gedaan?)
1 pak speculaas (Hartog)
4 pakken kaas- en sesamcrackers (Hartog)
Een stuk of wat zes-granen-halfjes (Hartog)
3 haringen (slechte score)
4 BBQ’s
3 keer saté met frieten
2 porties kibbeling
Burp. Oeps. Pardon. En samen bijna 3 kilo zwaarder. Oef.
(Ik neem nog maar eens een worteltje.)
woensdag 12 augustus 2009
Toedeloe
Vandaag was er dan echt geen ontkomen meer aan: de koffer inpakken. Zo’n beetje de hele dag mee bezig geweest, maar nu lijkt de klus godzijdank geklaard. Bauke’s spullen passen er straks alleen niet meer bij vrees ik, dus er moet toch een extra tas mee.
Verder met tranen in mijn ogen het boek Lake with no name uitgelezen (zodat ik in Nederland met 1 nieuw boek kan volstaan, dat leek me kofferpakkenderwijs wel verstandig). Lake with no name is een waargebeurd (liefdes)verhaal dat zich voor een groot deel afspeelt in Beijing, vlak voor, tijdens en na de studentenprotesten op Tainanmen Square in 1989, geschreven door de (inmiddels al een tijd Engeland wonende) Chinese Diane Wei Liang. Een mooi en aangrijpend verhaal dat waarschijnlijk nog dichterbij kwam omdat we onlangs in Beijing zijn geweest en de hoofdpersonen uit het boek van mijn generatie zijn – dramatisch wat voor een leven je dus ook kunt hebben. Enfin, hoe dan ook: een aanrader.
Nou. Dat was het voor nu. Wij gaan straks. En “thuis” in Amsterdam hebben we geen internetverbinding dus het zal hier wel even rustig worden. Maar: het houdt de laatste tijd ook niet over dus ik hoop met een stuk of wat haringen en een boterham van Hartog mijn blogbatterij (ben denk ik geïnspireerd door de kratkaker en het pondje poetsgoed van Blokker, Matthijs) ook weer wat op te laden.
Toedeloe! En tot over een week of twee.
Verder met tranen in mijn ogen het boek Lake with no name uitgelezen (zodat ik in Nederland met 1 nieuw boek kan volstaan, dat leek me kofferpakkenderwijs wel verstandig). Lake with no name is een waargebeurd (liefdes)verhaal dat zich voor een groot deel afspeelt in Beijing, vlak voor, tijdens en na de studentenprotesten op Tainanmen Square in 1989, geschreven door de (inmiddels al een tijd Engeland wonende) Chinese Diane Wei Liang. Een mooi en aangrijpend verhaal dat waarschijnlijk nog dichterbij kwam omdat we onlangs in Beijing zijn geweest en de hoofdpersonen uit het boek van mijn generatie zijn – dramatisch wat voor een leven je dus ook kunt hebben. Enfin, hoe dan ook: een aanrader.
Nou. Dat was het voor nu. Wij gaan straks. En “thuis” in Amsterdam hebben we geen internetverbinding dus het zal hier wel even rustig worden. Maar: het houdt de laatste tijd ook niet over dus ik hoop met een stuk of wat haringen en een boterham van Hartog mijn blogbatterij (ben denk ik geïnspireerd door de kratkaker en het pondje poetsgoed van Blokker, Matthijs) ook weer wat op te laden.
Toedeloe! En tot over een week of twee.
dinsdag 11 augustus 2009
Voorpret halve pret?
Morgennacht is het zover en gaan we na een half jaar Hongkongen terug naar Nederland. Dat wil zeggen: op vakantie. Twee weken later gaan we namelijk ook weer terug naar Hong Kong. Ik verheug me op familie, vrienden en haring en ben ook benieuwd hoe het met ons appartement in Amsterdam is gesteld – daar kunnen we namelijk, bij gebrek aan een huurder, terecht. Zou Biebje het nog herkennen? En zou ze haar familie nog herkennen? Hoe zit dat met het geheugen van anderhalfjarige meidjes?
Vandaag als een dolle aan het shoppen geweest en eigenlijk nog niet klaar - de rest moet maar op het vliegveld. Vorige week dacht ik: hee, das wel leuk om mee te nemen voor die en die. Vervolgens was ik natuurlijk de klos. Je denkt dat het niet zo moeilijk moet zijn wat leuke souvenirtjes mee te nemen uit het shopwalhalla van Azië, maar dat valt nog niet mee. Het is veelal nep (jade bijvoobeeld), exorbitant duur (echte jade bijvoorbeeld), of vies (typisch Chinese snackjes, zoals stinkende gedroogde mosselen en afgehakte eendentongetjes, feestelijk per stuk verpakt in leuk folie, of een mooie doos met (braak) mooncakes – jek!). Wat wel geschikt is, is vaak niet Chinees. Hoop maar dat Japans ook mag.
Wat ook nog moet: koffers pakken. Zucht. Dat onvoorspelbare Nederlandse weer ook! Hier is het ‘s zomers tenminste altijd loeiheet en vies vochtig. Een paar jurken en slippers: meer heb je niet nodig. Net wel vast wat stapeltjes gemaakt. En toen kreeg ik ineens ontzettend zin in een glas wijn. Daar heb ik maar aan toegegeven (het is ten slotte bijna vakantie).
Morgen weer een dag.
Vandaag als een dolle aan het shoppen geweest en eigenlijk nog niet klaar - de rest moet maar op het vliegveld. Vorige week dacht ik: hee, das wel leuk om mee te nemen voor die en die. Vervolgens was ik natuurlijk de klos. Je denkt dat het niet zo moeilijk moet zijn wat leuke souvenirtjes mee te nemen uit het shopwalhalla van Azië, maar dat valt nog niet mee. Het is veelal nep (jade bijvoobeeld), exorbitant duur (echte jade bijvoorbeeld), of vies (typisch Chinese snackjes, zoals stinkende gedroogde mosselen en afgehakte eendentongetjes, feestelijk per stuk verpakt in leuk folie, of een mooie doos met (braak) mooncakes – jek!). Wat wel geschikt is, is vaak niet Chinees. Hoop maar dat Japans ook mag.
Wat ook nog moet: koffers pakken. Zucht. Dat onvoorspelbare Nederlandse weer ook! Hier is het ‘s zomers tenminste altijd loeiheet en vies vochtig. Een paar jurken en slippers: meer heb je niet nodig. Net wel vast wat stapeltjes gemaakt. En toen kreeg ik ineens ontzettend zin in een glas wijn. Daar heb ik maar aan toegegeven (het is ten slotte bijna vakantie).
Morgen weer een dag.
zaterdag 8 augustus 2009
dinsdag 4 augustus 2009
Beijing
Zondagavond laat teruggekomen uit Beijing. Wat een hevige stad. Ik moet er veel aan terugdenken. Er is zoveel moois te zien en tegelijkertijd heeft zich hier ook zoveel wreeds en ellendigs afgespeeld. En dan al die mensen! In Beijing wonen naar schatting 17 miljoen mensen en de toeristische trekpleisters lokken dagelijks ook nog eens tienduizenden Chinezen uit de provincie. Massa’s mensen dus. En ze willen allemaal met Bibi op de foto.
We hebben een een gids en een chauffeur voor ons zelf en bezoeken in vier dagen de Hemelse Tempel, waar keizers uit de Ming en Qing dynastieën baden voor een goede oogst; het immense Tiananmen plein en de Verboden Stad; de Ming graven, waar dertien keizers uit de Ming dynastie begraven liggen; de Chinese muur; het Zomerpaleis, en de Hutongs – de oude traditionele Chinese woonwijken. Tussen de bedrijven door lunchen we goed en minder goed Chinees.
We hebben ons er een beetje op verkeken. Naȉef misschien, maar het is nogal druk in Beijing. Bovendien blijkt Bibi een bezienswaardigheid. De eerste dag is het nog geinig dat iedereen ons schetekind zo mooi vindt en met haar op de foto wil. De derde dag denk ik regelmatig dat ik ga gillen.
Op Tiananmen Square staan duizenden Chinezen uit de provincie in de rij om Mao te bewonderen, die hier in een mausoleum ligt. Straatverkopers willen het Rode Boekje aan ons slijten - of willen we misschien een horloge met een afbeelding van Mao erop? Voor de ingang van de Verboden Stad wemelt het wederom van de vooruitschuifelende provincialen. Er wordt continu heel hard vanalles door luidsprekers geroepen. Ik weet niet wat of waarom.
Het is plakkerig warm en mistig. Bibi maakt stampei want ze wil uit de bugaboo. Ik wil dat eigenlijk niet hebben want het is eng druk, maar ze is niet te houden. Ze móet even. Ze mag even, maar we houden wel alletwee haar hand vast.
Mensen lopen achter gidsen met vlaggetjes aan en dragen dezelfde kleur pet of hoed. Er zijn gezinnen met tassen vol eten en drinken en babies op hun arm met blote billen of met broekjes waarvan kont en kruis open is, zodat erdoor geplast en gepoept kan worden. We denken eerst dat het een uitzondering is maar nee, die heeft het ook, en die, en die, en die. Iemand rochelt en spuugt een fluim opzij die bijna op mijn blote tenen landt.
Rond de bugaboo ontstaat regelmatig een oploopje. Chinezen wijzen naar Bibi en lachen. Ze nemen foto’s van ons schetekind; zetten al dan niet eerst een gezinslid naast haar neer. Soms vragen ze toestemming, vaak niet. Als de zoveelste Chinees niet alleen met Bibi op de foto wil, maar haar ook uit de bugaboo wil halen om haar op de arm te nemen, vind ik het wel welletjes. Zijn ze nou helemaal. Genoeg is genoeg. Basta!
Of het altijd zo druk is, willen we weten. Volgens gids Jenny (niet haar Chinese naam) komen er dagelijks veertigduizend mensen naar Tiananmen Square, het Plein van de Hemelse Vrede. Bauke oppert dat het er onlangs, op 4 juni, wel anders uitgezien moet hebben. Toen was het immers twintig jaar geleden dat het studentenprotest hier plaats vond. De Chinese regering heeft er alles aan gedaan om herdenkingen te voorkomen. Zelfs het mausoleum van Mao was die dag (onder het mom van onderhoudswerkzaamheden, lees ik achteraf in een Volkskrantartikel) gesloten. De gids schudt haar hoofd en zet haar blik stuurs op oneindig. Hier wil ze het niet over hebben, is het enige dat ze kwijt wil. Hierover mag ze het misschien niet hebben? Hierover durft ze het misschien het niet te hebben? Daar kom je niet achter. Haar mond blijft op slot.
Ook de Oeigoeren (een etnische minderheid die in China wordt onderdrukt – eerder deze maand liep een demonstratie van Oeigoeren elders in China uit op een bloedbad waarbij 140 mensen het leven lieten) blijkt een gevoelig onderwerp. Als Bauke zegt dat hij ergens heeft gelezen dat de Oeigoer-keuken één van de meest interessante keukens van China is, schudt ze haar hoofd weer en staart een andere kant op, de verte in. Bauke probeert nog wat - want hoe politiek kan de Oeigoerse keuken nou helemaal zijn - maar hij krijgt nul op het rekest.
Ik wist dat China geen vrijheid van meningsuiting heeft, maar het maakt toch indruk op me nu ik er zo mee word geconfronteerd. Ook het feit dat Mao schijnbaar nog steeds onaantastbaar is bezorgt me kippevel. Ik zeg schijnbaar, want door het gebrek aan vrije meningsuiting is niet duidelijk wat mensen nou echt kunnen en durven weten of vinden. Onze gids is een intelligente vrouw van begin dertig en haalt regelmatig uitspraken aan van de Grote Roerganger. Haar geboorteplaats is vlakbij die van Mao, vertelt ze trots. Dat er tijdens de Grote Sprong Voorwaarts miljoenen Chinezen van de honger zijn omgekomen vindt zij heel tragisch, maar Mao wist daar niks van. En tijdens zijn Culturele Revolutie is ‘slechts één klein tempeltje verwoest’ en niet, zoals vaak wordt beweerd, een groot deel van China’s culturele erfgoed – dat van dat ene tempeltje was bovendien ook nog eens per ongeluk. Ik word er een beetje stil van.
We bezoeken de Chinese Muur. Dit was voor mij altijd als iets onwerkelijks uit een sprookje, maar nu staan we er dan echt. Een indrukwekkend bouwsel met een lengte van ruim zesduizend kilometer, dat maar doorgaat en doorgaat, zover je kunt kijken. We gaan met een soort skilift naar een gerestaureerd deel van de muur in een prachtig bergachtig stuk natuur, waar een wandeling met Bibi redelijk te doen is. We moeten wel veel traplopen en daar hou ik niet zo van (ik krijg trapvrees van lange trappen – vooral trap af) maar het is wonderschoon. In één van de wachttorens rent Bibi zo hard rond dat ze valt, midden op haar neus. Ze ziet er gehavend uit.
Het Zomerpaleis en de Verboden Stad zijn eigenlijk te druk voor ons met het kleine Bibeltje. Ze stammen, net als de Ming-graven en de Temple of Heaven, uit het Chinese Keizerrijk en hebben een zelfde bouwstijl. Het is een beetje meer van hetzelfde, maar erg mooi en je wandelt er echt de oudheid binnen. De Ming-graven liggen verspreid in een droomachtige omgeving met naaldbomen waar het wat rustiger is zodat Bibi ook even los kan. De gids vertelt dat een van de keizers zijn twaalf concubines opdracht gaf om zelfmoord te plegen als hij dood ging. Konden ze hem in het hiernamaals ook van dienst zijn. Gezelligheid.
Op de laatste dag zijn we ‘s ochtends “vrij” en beginnen we de dag met een vegetarische en alcoholloze lunch in een boeddhistisch restaurant waar een Chinese Enya op luid volume door de boxen schalt. We krijgen vegetarisch spek dat niet vies is, veel lekkere groenten, een smakeloze soep en onderdrukken ons verlangen naar een koud biertje of twee. Daarna bezoeken we de Hutongs, of althans, een deel daarvan. We doen dit per riksja en te voet, en worden vergezeld door een onverstaanbare gids die ons in noodtempo door de oude woonwijken en het veel te drukke paleis van een zekere Prins Gong heen loodst. Een beetje jammer. Onderdeel van deze tour door de Hutongs is een bezoek aan een Chinese familie die de deuren heeft geopend voor publiek en dagelijks gemiddeld tweehonderd (!) toeristen ontvangt. Dat is dan wel weer erg leuk, want zo krijg je een beeld van het authentieke Beijing, maar verder hadden we hier liever op ons gemak wat rondgeslenterd en het zoveelste drukke paleis overgeslagen. Als we afscheid nemen van de familie staat de volgende groep toeristen alweer voor de deur.
We drinken (dan toch) een koud biertje (of we het warm willen, vraagt de serveester nog) bij een meer vol lotusbloemen aan de rand van de Hutongs en moeten dan weer aan onze reis naar huis beginnen. Bij het afscheid wordt gids Jenny emotioneel. En dat voor een Chinees! Ze heeft moeite haar tranen te bedwingen en zwaait ons nog heel lang na. Ze was dol op Bibi – zou dat het zijn? Ik ben een beetje onthutst. We zullen het nooit weten.
We hebben een een gids en een chauffeur voor ons zelf en bezoeken in vier dagen de Hemelse Tempel, waar keizers uit de Ming en Qing dynastieën baden voor een goede oogst; het immense Tiananmen plein en de Verboden Stad; de Ming graven, waar dertien keizers uit de Ming dynastie begraven liggen; de Chinese muur; het Zomerpaleis, en de Hutongs – de oude traditionele Chinese woonwijken. Tussen de bedrijven door lunchen we goed en minder goed Chinees.
We hebben ons er een beetje op verkeken. Naȉef misschien, maar het is nogal druk in Beijing. Bovendien blijkt Bibi een bezienswaardigheid. De eerste dag is het nog geinig dat iedereen ons schetekind zo mooi vindt en met haar op de foto wil. De derde dag denk ik regelmatig dat ik ga gillen.
Op Tiananmen Square staan duizenden Chinezen uit de provincie in de rij om Mao te bewonderen, die hier in een mausoleum ligt. Straatverkopers willen het Rode Boekje aan ons slijten - of willen we misschien een horloge met een afbeelding van Mao erop? Voor de ingang van de Verboden Stad wemelt het wederom van de vooruitschuifelende provincialen. Er wordt continu heel hard vanalles door luidsprekers geroepen. Ik weet niet wat of waarom.
Het is plakkerig warm en mistig. Bibi maakt stampei want ze wil uit de bugaboo. Ik wil dat eigenlijk niet hebben want het is eng druk, maar ze is niet te houden. Ze móet even. Ze mag even, maar we houden wel alletwee haar hand vast.
Mensen lopen achter gidsen met vlaggetjes aan en dragen dezelfde kleur pet of hoed. Er zijn gezinnen met tassen vol eten en drinken en babies op hun arm met blote billen of met broekjes waarvan kont en kruis open is, zodat erdoor geplast en gepoept kan worden. We denken eerst dat het een uitzondering is maar nee, die heeft het ook, en die, en die, en die. Iemand rochelt en spuugt een fluim opzij die bijna op mijn blote tenen landt.
Rond de bugaboo ontstaat regelmatig een oploopje. Chinezen wijzen naar Bibi en lachen. Ze nemen foto’s van ons schetekind; zetten al dan niet eerst een gezinslid naast haar neer. Soms vragen ze toestemming, vaak niet. Als de zoveelste Chinees niet alleen met Bibi op de foto wil, maar haar ook uit de bugaboo wil halen om haar op de arm te nemen, vind ik het wel welletjes. Zijn ze nou helemaal. Genoeg is genoeg. Basta!
Of het altijd zo druk is, willen we weten. Volgens gids Jenny (niet haar Chinese naam) komen er dagelijks veertigduizend mensen naar Tiananmen Square, het Plein van de Hemelse Vrede. Bauke oppert dat het er onlangs, op 4 juni, wel anders uitgezien moet hebben. Toen was het immers twintig jaar geleden dat het studentenprotest hier plaats vond. De Chinese regering heeft er alles aan gedaan om herdenkingen te voorkomen. Zelfs het mausoleum van Mao was die dag (onder het mom van onderhoudswerkzaamheden, lees ik achteraf in een Volkskrantartikel) gesloten. De gids schudt haar hoofd en zet haar blik stuurs op oneindig. Hier wil ze het niet over hebben, is het enige dat ze kwijt wil. Hierover mag ze het misschien niet hebben? Hierover durft ze het misschien het niet te hebben? Daar kom je niet achter. Haar mond blijft op slot.
Ook de Oeigoeren (een etnische minderheid die in China wordt onderdrukt – eerder deze maand liep een demonstratie van Oeigoeren elders in China uit op een bloedbad waarbij 140 mensen het leven lieten) blijkt een gevoelig onderwerp. Als Bauke zegt dat hij ergens heeft gelezen dat de Oeigoer-keuken één van de meest interessante keukens van China is, schudt ze haar hoofd weer en staart een andere kant op, de verte in. Bauke probeert nog wat - want hoe politiek kan de Oeigoerse keuken nou helemaal zijn - maar hij krijgt nul op het rekest.
Ik wist dat China geen vrijheid van meningsuiting heeft, maar het maakt toch indruk op me nu ik er zo mee word geconfronteerd. Ook het feit dat Mao schijnbaar nog steeds onaantastbaar is bezorgt me kippevel. Ik zeg schijnbaar, want door het gebrek aan vrije meningsuiting is niet duidelijk wat mensen nou echt kunnen en durven weten of vinden. Onze gids is een intelligente vrouw van begin dertig en haalt regelmatig uitspraken aan van de Grote Roerganger. Haar geboorteplaats is vlakbij die van Mao, vertelt ze trots. Dat er tijdens de Grote Sprong Voorwaarts miljoenen Chinezen van de honger zijn omgekomen vindt zij heel tragisch, maar Mao wist daar niks van. En tijdens zijn Culturele Revolutie is ‘slechts één klein tempeltje verwoest’ en niet, zoals vaak wordt beweerd, een groot deel van China’s culturele erfgoed – dat van dat ene tempeltje was bovendien ook nog eens per ongeluk. Ik word er een beetje stil van.
We bezoeken de Chinese Muur. Dit was voor mij altijd als iets onwerkelijks uit een sprookje, maar nu staan we er dan echt. Een indrukwekkend bouwsel met een lengte van ruim zesduizend kilometer, dat maar doorgaat en doorgaat, zover je kunt kijken. We gaan met een soort skilift naar een gerestaureerd deel van de muur in een prachtig bergachtig stuk natuur, waar een wandeling met Bibi redelijk te doen is. We moeten wel veel traplopen en daar hou ik niet zo van (ik krijg trapvrees van lange trappen – vooral trap af) maar het is wonderschoon. In één van de wachttorens rent Bibi zo hard rond dat ze valt, midden op haar neus. Ze ziet er gehavend uit.
Het Zomerpaleis en de Verboden Stad zijn eigenlijk te druk voor ons met het kleine Bibeltje. Ze stammen, net als de Ming-graven en de Temple of Heaven, uit het Chinese Keizerrijk en hebben een zelfde bouwstijl. Het is een beetje meer van hetzelfde, maar erg mooi en je wandelt er echt de oudheid binnen. De Ming-graven liggen verspreid in een droomachtige omgeving met naaldbomen waar het wat rustiger is zodat Bibi ook even los kan. De gids vertelt dat een van de keizers zijn twaalf concubines opdracht gaf om zelfmoord te plegen als hij dood ging. Konden ze hem in het hiernamaals ook van dienst zijn. Gezelligheid.
Op de laatste dag zijn we ‘s ochtends “vrij” en beginnen we de dag met een vegetarische en alcoholloze lunch in een boeddhistisch restaurant waar een Chinese Enya op luid volume door de boxen schalt. We krijgen vegetarisch spek dat niet vies is, veel lekkere groenten, een smakeloze soep en onderdrukken ons verlangen naar een koud biertje of twee. Daarna bezoeken we de Hutongs, of althans, een deel daarvan. We doen dit per riksja en te voet, en worden vergezeld door een onverstaanbare gids die ons in noodtempo door de oude woonwijken en het veel te drukke paleis van een zekere Prins Gong heen loodst. Een beetje jammer. Onderdeel van deze tour door de Hutongs is een bezoek aan een Chinese familie die de deuren heeft geopend voor publiek en dagelijks gemiddeld tweehonderd (!) toeristen ontvangt. Dat is dan wel weer erg leuk, want zo krijg je een beeld van het authentieke Beijing, maar verder hadden we hier liever op ons gemak wat rondgeslenterd en het zoveelste drukke paleis overgeslagen. Als we afscheid nemen van de familie staat de volgende groep toeristen alweer voor de deur.
We drinken (dan toch) een koud biertje (of we het warm willen, vraagt de serveester nog) bij een meer vol lotusbloemen aan de rand van de Hutongs en moeten dan weer aan onze reis naar huis beginnen. Bij het afscheid wordt gids Jenny emotioneel. En dat voor een Chinees! Ze heeft moeite haar tranen te bedwingen en zwaait ons nog heel lang na. Ze was dol op Bibi – zou dat het zijn? Ik ben een beetje onthutst. We zullen het nooit weten.
woensdag 29 juli 2009
Speedy Gonzalez
Vannacht de hele nacht wakker gelegen. Echt geen minuut een oog dichtgedaan. Hartkloppingen, een gejaagd gevoel, rusteloos. Ook speelde aan de lopende band het liedje Boys don't cry van The Cure door mijn hoofd. Zeer irritant.
Vandaag retemoe maar nog steeds een supergejaagd gevoel. Probeerde even een uiltje te knappen tijdens Bibi’s tukje maar lag weer plat met hartkloppingen en zweethanden.
Shit zeg, wat is dit nou weer?
Ineens kreeg ik een ingeving: toch es even googelen wat de bijwerkingen eigenlijk zijn van die medicijnen die ik gisteren van dokter Lee meekreeg. Daar was ik, in verband met symptomen die je swineflu-achtig zou kunnen interpreteren (keelpijn, loopneus), voor de zekerheid maar even langs gegaan. We moeten morgen namelijk het vliegtuig in naar Bejing en het zou toch jammer zijn als we ergens een week in Chinese quarantaine worden gezet, gegege.
Hoe dan ook: geen swineflu natuurlijk - maar ik kreeg wel een batterij medicijnen mee (maar liefst vier verschillende, wat heel normaal is hier) voor een ontsteking aan de bovenste luchtwegen. Overdreven, zou ik normaal gesproken zeggen, maar omdat ik dacht: ik kan maar beter klaar zijn met die keel voordat we aan ons tripje beginnen, heb ik die zonder nadere inspectie allemaal hap-slik-weg zoals voorgeschreven ingenomen. En vanochtend weer.
Zo ook het middel Clarinase – wat blijkbaar bij een simpele verkoudheid wordt voorgeschreven en waarin o.a. 120 mg pseudo ephedrine zit (twee maal daags in te nemen, en omdat het gisteren al bijna twee uur ‘s middags was toen ik dokter Lee bezocht, heb ik om pak em beet drie uur ‘s middags en om negen uur’s avonds zo’n pilletje geslikt. En vanochtend dus weer). Pseudo ephedrine: dat werkt als een soort amfetamine. Had ik dat geweten…
Jaren geleden, toen ik eens een paar kilo wilde afvallen, kocht ik een middeltje waarin een “natuurlijke ephedrine” zat, een extract van de ephedraplant. Wat kan zo’n plantje nou voor kwaad, dacht ik toen (heel onlogisch). Dat heb ik geweten. Ik liep rond als een soort Speedy Gonzalez, sliep ‘s nachts niet meer en viel in één week tijd kilo’s af (dat dan weer wel). Ondanks die afvliegende kilo’s ben ik er maar mee gestopt. Het leek me toch niet zo gezond allemaal.
Enfin. Ik hoop maar dat het snel uitwerkt en ik vannacht weer een beetje slaap. Die Clarinase moet ik maar niet meer nemen: ben kennelijk overgevoelig voor ephedrine, in welke vorm dan ook. Vandaag ook maar even geen cola of koffie meer trouwens. En voortaan lees ik alle bijsluiters weer voordat ik iets slik.
Vandaag retemoe maar nog steeds een supergejaagd gevoel. Probeerde even een uiltje te knappen tijdens Bibi’s tukje maar lag weer plat met hartkloppingen en zweethanden.
Shit zeg, wat is dit nou weer?
Ineens kreeg ik een ingeving: toch es even googelen wat de bijwerkingen eigenlijk zijn van die medicijnen die ik gisteren van dokter Lee meekreeg. Daar was ik, in verband met symptomen die je swineflu-achtig zou kunnen interpreteren (keelpijn, loopneus), voor de zekerheid maar even langs gegaan. We moeten morgen namelijk het vliegtuig in naar Bejing en het zou toch jammer zijn als we ergens een week in Chinese quarantaine worden gezet, gegege.
Hoe dan ook: geen swineflu natuurlijk - maar ik kreeg wel een batterij medicijnen mee (maar liefst vier verschillende, wat heel normaal is hier) voor een ontsteking aan de bovenste luchtwegen. Overdreven, zou ik normaal gesproken zeggen, maar omdat ik dacht: ik kan maar beter klaar zijn met die keel voordat we aan ons tripje beginnen, heb ik die zonder nadere inspectie allemaal hap-slik-weg zoals voorgeschreven ingenomen. En vanochtend weer.
Zo ook het middel Clarinase – wat blijkbaar bij een simpele verkoudheid wordt voorgeschreven en waarin o.a. 120 mg pseudo ephedrine zit (twee maal daags in te nemen, en omdat het gisteren al bijna twee uur ‘s middags was toen ik dokter Lee bezocht, heb ik om pak em beet drie uur ‘s middags en om negen uur’s avonds zo’n pilletje geslikt. En vanochtend dus weer). Pseudo ephedrine: dat werkt als een soort amfetamine. Had ik dat geweten…
Jaren geleden, toen ik eens een paar kilo wilde afvallen, kocht ik een middeltje waarin een “natuurlijke ephedrine” zat, een extract van de ephedraplant. Wat kan zo’n plantje nou voor kwaad, dacht ik toen (heel onlogisch). Dat heb ik geweten. Ik liep rond als een soort Speedy Gonzalez, sliep ‘s nachts niet meer en viel in één week tijd kilo’s af (dat dan weer wel). Ondanks die afvliegende kilo’s ben ik er maar mee gestopt. Het leek me toch niet zo gezond allemaal.
Enfin. Ik hoop maar dat het snel uitwerkt en ik vannacht weer een beetje slaap. Die Clarinase moet ik maar niet meer nemen: ben kennelijk overgevoelig voor ephedrine, in welke vorm dan ook. Vandaag ook maar even geen cola of koffie meer trouwens. En voortaan lees ik alle bijsluiters weer voordat ik iets slik.
maandag 27 juli 2009
Een schor teken van leven
Nee, ik ben niet op vakantie – maar vanwege een gebrek aan leuke ingevingen werd het een beetje een blogloze week. Omdat het zo natuurlijk niet langer kan, nu dan toch maar even een (helaas nog steeds inspiratieloos) teken van leven.
Het afgelopen weekeind hadden wij Trudy en Dennis te logeren, die op weg waren naar Kuala Lumpur. Vrijdagochtend stonden ze in alle vroegte met hun rugzakken voor onze deur. Erg leuk om ze weer te zien! ‘s Middags gedimsumd aan de promenade, toen de ferry naar de overkant genomen, door Hong Kong park gewandeld, op een leuk terrasje wat gedronken en weer richting huis gegaan. Op weg naar huis liepen wij Jo tegen het lijf in een korte gouden glitterjurk. Wauw wat een jurk! dacht ik toen ze ons tegemoet liep – en toen zag ik ineens dat zij het was. Praatje gemaakt, maar kort, want ze moest verder, dus ze moest door.
Zaterdagmiddag met z'n allen de Peak bezocht. We hadden voor ‘s avonds een oppas gevraagd en zijn met z'n viertjes gaan eten bij Aqua. Daarna nog in een café gezeten waar oude mannen dixieland-achtige jazz speelden. Erg gezellig allemaal. De volgende dag was wat minder. Ik had sinds donderdag al keelpijn en het harde praten om die dixie te overstemmen - plus de nodige glaasjes - hebben daar geen goed aan gedaan. Ben nu al twee dagen schor.
Gisterenochtend zijn Dennis en Trudy weer vertrokken. Bauke en ik waren de hele dag een beetje uit de roulatie. Ik heb met Bibi naar een film zitten kijken over een mummie (The mummy) terwijl Bauke achter krant en pc pielde. Verder gingen wij ook maar even plat als Bibi tukjes deed. Het hoogtepunt van de dag was kip à la Bauke in de oven.
Vandaag nog steeds die keel en niet helemaal bie dus ik hou me kalm want donderdag staat ons eerder wegens ziekte uitgestelde tripje naar Bejing op het programma en het zou toch jammer zijn als dat nou weer...
Het afgelopen weekeind hadden wij Trudy en Dennis te logeren, die op weg waren naar Kuala Lumpur. Vrijdagochtend stonden ze in alle vroegte met hun rugzakken voor onze deur. Erg leuk om ze weer te zien! ‘s Middags gedimsumd aan de promenade, toen de ferry naar de overkant genomen, door Hong Kong park gewandeld, op een leuk terrasje wat gedronken en weer richting huis gegaan. Op weg naar huis liepen wij Jo tegen het lijf in een korte gouden glitterjurk. Wauw wat een jurk! dacht ik toen ze ons tegemoet liep – en toen zag ik ineens dat zij het was. Praatje gemaakt, maar kort, want ze moest verder, dus ze moest door.
Zaterdagmiddag met z'n allen de Peak bezocht. We hadden voor ‘s avonds een oppas gevraagd en zijn met z'n viertjes gaan eten bij Aqua. Daarna nog in een café gezeten waar oude mannen dixieland-achtige jazz speelden. Erg gezellig allemaal. De volgende dag was wat minder. Ik had sinds donderdag al keelpijn en het harde praten om die dixie te overstemmen - plus de nodige glaasjes - hebben daar geen goed aan gedaan. Ben nu al twee dagen schor.
Gisterenochtend zijn Dennis en Trudy weer vertrokken. Bauke en ik waren de hele dag een beetje uit de roulatie. Ik heb met Bibi naar een film zitten kijken over een mummie (The mummy) terwijl Bauke achter krant en pc pielde. Verder gingen wij ook maar even plat als Bibi tukjes deed. Het hoogtepunt van de dag was kip à la Bauke in de oven.
Vandaag nog steeds die keel en niet helemaal bie dus ik hou me kalm want donderdag staat ons eerder wegens ziekte uitgestelde tripje naar Bejing op het programma en het zou toch jammer zijn als dat nou weer...
maandag 20 juli 2009
Babyboom
Wie is Lies, uit 2008? vroeg Bauke zaterdag. We stonden in de keuken en tuurden nu alletwee naar de verjaarskalender. Geen idee, zei ik, vast iemand uit jouw familie. En hier dan: Jaap, ook 2008, zei Bauke. Al sla je me dood, zei ik, ik zou het je niet kunnen zeggen. Is Lies niet van Anneke? probeerde ik. Nee, zei Bauke. Dat is Lieselót. Die is bovendien uit 2005. Van Willem dan? vroeg ik. Nee, die van Willem was van december en die heette, kom, hoe heette die van Willem toch ook alweer. Nouja, hoe kan dat nou, zei ik giechelig, dat we niet meer weten wie Lies en Jaap zijn? Jíj hebt ze er anders op gezet hoor, zei Bauke - het was inderdaad mijn handschrift. Iemand moet het doen, bekende ik, en ik doe het tegenwoordig altijd meteen als we een geboortekaartje krijgen, inclusief geboortejaar, anders vergeten we al die verjaardagen en leeftijden geheid. Nou, zei Bauke, dan is het misschien geen gek idee om er voortaan ook meteen een achternaam bij te zetten.
(Niet veel later herinnerden wij ons gelukkig weer wie Lies en Jaap moesten zijn. Om redenen die voor zich spreken zijn enkele jaartallen en de namen Lies, Lieselót , Jaap, Anneke en Willem gefingeerd.)
(Niet veel later herinnerden wij ons gelukkig weer wie Lies en Jaap moesten zijn. Om redenen die voor zich spreken zijn enkele jaartallen en de namen Lies, Lieselót , Jaap, Anneke en Willem gefingeerd.)
zaterdag 18 juli 2009
So boring
Wat een heerlijke week, wat een heerlijk leven. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar de nachtelijke rust is hier (in elk geval voor nu) wedergekeerd en ik heb de hele week lekker geslapen. Verder gaat het leven hier zijn fijne voorspelbare gangetje.
‘s Ochtends eerst ontbijten met Bibi, dan samen de boodschappen doen, een huishoudelijk taakje van het één of ander en daarna, als Biebje slaapt, een beetje tikken aan verhaaltjes voor het blog en (waarschijnlijk eenmalig) de wereldomroep. Als het schatje weer wakker is, samen lunchen en dan - dagelijks nu - naar het zwembad.
Wat een uitkomst dat zwembad! Voor de speeltuin, die in de blakende zon ligt, is het nu echt te heet en Bibi vindt al dat water reuze leuk. Ze springt er tegenwoordig zó in, met haar roze zwemvest en Hello Kitty vleugeltjes, en heeft dan de grootste lol - ondanks de slok water die ze en passant binnen krijgt, waarin ze zich zowat verslikt.
Het zwembad heeft behalve een diep -, ook een piere- en een bubbelbad, dus we lummelen wat heen en weer. Ik volg het Biebje slaafs – meestal daarheen waar het kindje waarop zij haar zinnen heeft gezet zich ook bevindt. Zo zaten wij gisteren een hele poos te bubbelen vanwege het leuke Chinese meisje dat daar in een Hello Kitty zwemband ronddreef.
Bibi en het meisje maakten ruzie over speelgoed (dat niet eens van hun was) en ik raakte in gesprek met de moeder van het hummeltje. Die vroeg of ik Bibi fulltime verzorgde. Ik vertelde dat dit inderdaad het geval was - op de twee ochtenden in de week na dat de oppas er is. Ze zuchtte diep: zij deed dit namelijk ook en vond het so bóring...
Ik gaf toe dat het leven soms inderdaad wel wat eentonig was, maar dat ik het toch ook wel heerlijk vond een periode geen haast en stress te hebben om de dagelijkse dingen rond te breien en dat het daarnaast fijn was om gewoon een beetje te kunnen rieleksen met mijn meidje. Dat kon wel wezen, zei ze, maar voor haar was het anders. Zij was namelijk altijd gewend te wérken, maar omdat ze getrouwd was met een man die zo nodig naar Hong Kong moest voor zijn werk, had zij haar baan in Shanghai opgezegd. Dan zitten we in hetzelfde schuitje, probeerde ik lachend, maar dat kwam niet aan: voor haar was het toch anders, want zij was gewend te wérken. Ik liet het maar zo – lui aangelegd als ik ben.
Ondertussen zat de lifeguard (type coole Chinees, achterin de twintig, zongebruinde spierballen en een bril met blauwe spiegelglazen - waarschijnlijk ook enorm bored) een paar meter boven de grond vreselijk te knikkebollen in zijn hoge stoel. Hij viel gewoon in slaap! Af en toe schrok hij even op uit zijn tukje, acteerde dan dat hij een zeer waakzame guard was, maar hield dat steeds maar kort vol of daar knakte zijn hoofde alweer van links, naar rechts, naar beneden: poink, poink, poink... Het was gewoonweg angstaanjagend om te volgen. Zou hij uit z’n stoel vallen - of niet?
En zo beleefde ik gisteren onverwacht toch nog spannende momenten.
‘s Ochtends eerst ontbijten met Bibi, dan samen de boodschappen doen, een huishoudelijk taakje van het één of ander en daarna, als Biebje slaapt, een beetje tikken aan verhaaltjes voor het blog en (waarschijnlijk eenmalig) de wereldomroep. Als het schatje weer wakker is, samen lunchen en dan - dagelijks nu - naar het zwembad.
Wat een uitkomst dat zwembad! Voor de speeltuin, die in de blakende zon ligt, is het nu echt te heet en Bibi vindt al dat water reuze leuk. Ze springt er tegenwoordig zó in, met haar roze zwemvest en Hello Kitty vleugeltjes, en heeft dan de grootste lol - ondanks de slok water die ze en passant binnen krijgt, waarin ze zich zowat verslikt.
Het zwembad heeft behalve een diep -, ook een piere- en een bubbelbad, dus we lummelen wat heen en weer. Ik volg het Biebje slaafs – meestal daarheen waar het kindje waarop zij haar zinnen heeft gezet zich ook bevindt. Zo zaten wij gisteren een hele poos te bubbelen vanwege het leuke Chinese meisje dat daar in een Hello Kitty zwemband ronddreef.
Bibi en het meisje maakten ruzie over speelgoed (dat niet eens van hun was) en ik raakte in gesprek met de moeder van het hummeltje. Die vroeg of ik Bibi fulltime verzorgde. Ik vertelde dat dit inderdaad het geval was - op de twee ochtenden in de week na dat de oppas er is. Ze zuchtte diep: zij deed dit namelijk ook en vond het so bóring...
Ik gaf toe dat het leven soms inderdaad wel wat eentonig was, maar dat ik het toch ook wel heerlijk vond een periode geen haast en stress te hebben om de dagelijkse dingen rond te breien en dat het daarnaast fijn was om gewoon een beetje te kunnen rieleksen met mijn meidje. Dat kon wel wezen, zei ze, maar voor haar was het anders. Zij was namelijk altijd gewend te wérken, maar omdat ze getrouwd was met een man die zo nodig naar Hong Kong moest voor zijn werk, had zij haar baan in Shanghai opgezegd. Dan zitten we in hetzelfde schuitje, probeerde ik lachend, maar dat kwam niet aan: voor haar was het toch anders, want zij was gewend te wérken. Ik liet het maar zo – lui aangelegd als ik ben.
Ondertussen zat de lifeguard (type coole Chinees, achterin de twintig, zongebruinde spierballen en een bril met blauwe spiegelglazen - waarschijnlijk ook enorm bored) een paar meter boven de grond vreselijk te knikkebollen in zijn hoge stoel. Hij viel gewoon in slaap! Af en toe schrok hij even op uit zijn tukje, acteerde dan dat hij een zeer waakzame guard was, maar hield dat steeds maar kort vol of daar knakte zijn hoofde alweer van links, naar rechts, naar beneden: poink, poink, poink... Het was gewoonweg angstaanjagend om te volgen. Zou hij uit z’n stoel vallen - of niet?
En zo beleefde ik gisteren onverwacht toch nog spannende momenten.
woensdag 15 juli 2009
Actie? Een reactie
Ik heb geloof ik wat losgemaakt met mijn laatste blogbericht: of ik geen actie kon ondernemen. Ik begin me bijna medeplichtig te voelen aan kindermishandeling. Tijd voor een reactie.
Om te beginnen is er niet zoveel dat ik kán doen. De eerste keer liep ik het jongetje en zijn familie in een gemeenschappelijke gang van Sorrento tegen het lijf, de tweede keer in het zwembad. Het gezin woont vermoedelijk in toren 3, 5 of 6 (toren 4 bestaat niet en voor toren 1 en 2 ga je een andere gang in) – maar in welke van de drie 60-plus-verdiepingen tellende torens is mij niet bekend.
Maar had ik wel geweten waar ze wonen…
Dan weet ik eerlijk gezegd ook niet of ik er werk van zou maken. Ik wil de dingen niet bagatelliseren want ze brachten mij wel degelijk van mijn stuk. Maar: ik heb twee keer gezien hoe een zusje haar broertje fysiek belaagde en niemand ingreep. (“Martelde” schreef ik vrijelijk – dat had ik misschien niet moeten doen, want nu kan Ans het ook niet uit haar kop krijgen.) Het schokte mij, maar of hier structureel iets vreselijk mis is weet ik niet.
Moet ik deze mensen aangeven?
Misschien, zo mailde een vriendinnetje, is het wel een moeilijk jongetje dat veel huilt en schreeuwt en ziet zijn moeder niet eens meer dat dit voor hem vreselijk is. Een kind van een jaar of acht doet ook maar gewoon wat ze doet en als dan niemand er wat van zegt… Misschien heb je ze de ogen geopend en een verschil gemaakt. Misschien, opperde het vriendinnetje ook, is het een plan om nog eens een praatje te maken met die moeder en te achterhalen waarom zij zo apatisch reageert.
Is dat misschien niet beter?
Ik vind het een hele lastige. Wie weet zie ik het jongetje wel nooit meer maar ik beloof je Ans: als ik hem zie, zal ik mijn ogen niet voor hem sluiten.
Om te beginnen is er niet zoveel dat ik kán doen. De eerste keer liep ik het jongetje en zijn familie in een gemeenschappelijke gang van Sorrento tegen het lijf, de tweede keer in het zwembad. Het gezin woont vermoedelijk in toren 3, 5 of 6 (toren 4 bestaat niet en voor toren 1 en 2 ga je een andere gang in) – maar in welke van de drie 60-plus-verdiepingen tellende torens is mij niet bekend.
Maar had ik wel geweten waar ze wonen…
Dan weet ik eerlijk gezegd ook niet of ik er werk van zou maken. Ik wil de dingen niet bagatelliseren want ze brachten mij wel degelijk van mijn stuk. Maar: ik heb twee keer gezien hoe een zusje haar broertje fysiek belaagde en niemand ingreep. (“Martelde” schreef ik vrijelijk – dat had ik misschien niet moeten doen, want nu kan Ans het ook niet uit haar kop krijgen.) Het schokte mij, maar of hier structureel iets vreselijk mis is weet ik niet.
Moet ik deze mensen aangeven?
Misschien, zo mailde een vriendinnetje, is het wel een moeilijk jongetje dat veel huilt en schreeuwt en ziet zijn moeder niet eens meer dat dit voor hem vreselijk is. Een kind van een jaar of acht doet ook maar gewoon wat ze doet en als dan niemand er wat van zegt… Misschien heb je ze de ogen geopend en een verschil gemaakt. Misschien, opperde het vriendinnetje ook, is het een plan om nog eens een praatje te maken met die moeder en te achterhalen waarom zij zo apatisch reageert.
Is dat misschien niet beter?
Ik vind het een hele lastige. Wie weet zie ik het jongetje wel nooit meer maar ik beloof je Ans: als ik hem zie, zal ik mijn ogen niet voor hem sluiten.
maandag 13 juli 2009
Te vroeg geboren
Een paar dagen geleden, ik was op weg naar het zwembad, zag ik in in de gang van ons gebouw iets naars gebeuren. Een meisje van ik denk een jaar of acht hield haar broertje bij zijn hoofd vast (of eigenlijk zijn strot) en rende er hard mee door de gang – onder het vastgeklemde hoofd bungelde zijn lichaam heen en weer. Het jongetje was (dat hoorde ik later) twee jaar oud en de uitdrukking op zijn gezicht sprak boekdelen. Waarschijnlijk belette zijn zusje (doordat ze zijn strot beet had) hem het huilen, want anders had hij dat vast gedaan.
De (vermoedelijke) helper stond erbij te lachen en de rest van het gezelschap (waaronder, zo begreep ik later, zijn moeder) leek van dit griezelige tafereel niet koud of warm te worden. Het kon toch niet dat niemand iets deed? Stop it!, riep ik dus uit naar het meisje. He doesn’t like it, you’re chocking him! De helper lachte nog steeds - nu ook naar mij. Het meisje liet geschrokken los, het jongetje was helemaal uit zijn doen en kon nu eindelijk huilen.
Even later ontmoette ik het jongetje en zijn moeder in het bubbelbad. Hij kwam heel lief een beetje tegen mij aanschurken. Die ziet in jou nu zijn redder!, grapte Ilse, met wie ik naar het zwembad was. Het jongetje zag er kwetsbaar uit en ook een beetje anders dan anders. Hij kon nog niet praten. Ilse, die even met zijn moeder sprak, wist mij later te vertellen dat hij twee jaar was en veel te vroeg geboren.
Vandaag zag ik ze weer bij het zwembad: het jongetje, zijn zusje en zijn moeder. Bibi speelde wat met hem. Ik keek vanaf de kant toe: een schattig tafereel - totdat opeens dat zusje haar broertje weer begon te martelen. Ze trok hem hard aan zijn benen zodat hij kopje onder ging. Hij huilde en hield zich aan de rand van het zwembad vast om zijn hoofd boven water te houden, wat maar ternauwernood lukte. Zijn moeder stond erbij, keek ernaar en deed niets. Ik begreep het niet. Het ging maar door. Waren het soms sadisten?
Omdat ik het niet langer kon aanzien, stond ik op en ging ik erop af. Stop it! zei ik weer tegen het meisje. He doesn’t like it. You’re drowning him. Ik keek naar zijn moeder. Die keek onbewogen terug. Don’t you see he doesn’t like it?, zei ik. En nog een keer tegen het meisje, nu wat harder: Stop it! Toen stopte ze. Eindelijk. Ik was helemaal van mijn stuk. Het leek wel een enge film.
Toen ze het zwembad wilden verlaten, kwam het jongetje op me af rennen. Ik was Bibi net in haar kleren aan het hijsen. Hij bleef bij ons stilstaan. Zij moeder kwam hem halen maar hij wilde niet mee. Hij ging op de grond liggen en keek me aan. Zijn moeder stond er apatisch bij te lachen. Ik maakte een praatje, vroeg hoe hij heette en zei dat we elkaar gauw weer bij het zwembad zouden zien. Baai baai! zwaaide Bibi. Uiteindelijk gingen ze.
Wat moet je daar nou van maken? Zo onheilspellend - ik krijg het niet uit mijn kop.
De (vermoedelijke) helper stond erbij te lachen en de rest van het gezelschap (waaronder, zo begreep ik later, zijn moeder) leek van dit griezelige tafereel niet koud of warm te worden. Het kon toch niet dat niemand iets deed? Stop it!, riep ik dus uit naar het meisje. He doesn’t like it, you’re chocking him! De helper lachte nog steeds - nu ook naar mij. Het meisje liet geschrokken los, het jongetje was helemaal uit zijn doen en kon nu eindelijk huilen.
Even later ontmoette ik het jongetje en zijn moeder in het bubbelbad. Hij kwam heel lief een beetje tegen mij aanschurken. Die ziet in jou nu zijn redder!, grapte Ilse, met wie ik naar het zwembad was. Het jongetje zag er kwetsbaar uit en ook een beetje anders dan anders. Hij kon nog niet praten. Ilse, die even met zijn moeder sprak, wist mij later te vertellen dat hij twee jaar was en veel te vroeg geboren.
Vandaag zag ik ze weer bij het zwembad: het jongetje, zijn zusje en zijn moeder. Bibi speelde wat met hem. Ik keek vanaf de kant toe: een schattig tafereel - totdat opeens dat zusje haar broertje weer begon te martelen. Ze trok hem hard aan zijn benen zodat hij kopje onder ging. Hij huilde en hield zich aan de rand van het zwembad vast om zijn hoofd boven water te houden, wat maar ternauwernood lukte. Zijn moeder stond erbij, keek ernaar en deed niets. Ik begreep het niet. Het ging maar door. Waren het soms sadisten?
Omdat ik het niet langer kon aanzien, stond ik op en ging ik erop af. Stop it! zei ik weer tegen het meisje. He doesn’t like it. You’re drowning him. Ik keek naar zijn moeder. Die keek onbewogen terug. Don’t you see he doesn’t like it?, zei ik. En nog een keer tegen het meisje, nu wat harder: Stop it! Toen stopte ze. Eindelijk. Ik was helemaal van mijn stuk. Het leek wel een enge film.
Toen ze het zwembad wilden verlaten, kwam het jongetje op me af rennen. Ik was Bibi net in haar kleren aan het hijsen. Hij bleef bij ons stilstaan. Zij moeder kwam hem halen maar hij wilde niet mee. Hij ging op de grond liggen en keek me aan. Zijn moeder stond er apatisch bij te lachen. Ik maakte een praatje, vroeg hoe hij heette en zei dat we elkaar gauw weer bij het zwembad zouden zien. Baai baai! zwaaide Bibi. Uiteindelijk gingen ze.
Wat moet je daar nou van maken? Zo onheilspellend - ik krijg het niet uit mijn kop.
vrijdag 10 juli 2009
Een late reactie: Michael Jackson
Toen ik gisteren bikini’s stond te passen (inmiddels al meer dan tien jaar een drama: mezelf naakt aanschouwen in kleedhokjeslicht) werd er heel hard Michael Jackson gedraaid: Smooth Criminal, Billy Jean, Wanna be startin’ something. Billenschuddend ging ik bikini in, bikini uit. ‘s Avonds vroeg ik Bauke of hij niet eens wat Michael Jackson kon downloaden. Ik heb zelf alleen die dubbelverzamel-cd History – terwijl hij zoveel goede albums heeft gemaakt: Bad, Thriller, Off the Wall. Zijn latere albums vond ik niet altijd van A tot Z geslaagd, maar daar stonden toch ook wel goeie nummers op.
Om terug te komen op die History-cd: daar luisterde ik eigenlijk alleen naar als ik alleen was. In mijn omgeving was Michael Jackson in het algemeen namelijk niet zo cool. Als ik zei dat ik hem een geniale muzikant vond die heel veel supergoeie muziek had gemaakt, werd daar altijd een beetje smalend over gedaan. Michael Jackson? Met z’n heal the world en die softe shit? Die niet zwart wilde zijn? Die dee het toch met kleine jongetjes, de viespeuk? Ja, vroeger, toen het nog een leuk negertje was, met een afro, een bruine huid en een brede neus, toen was het wel wat - maar dat was toch allang verleden tijd.
Nou was Jacko misschien wel wacko, maar ook een wel heel makkelijk slachtoffer en bovendien: wat wisten wij er eigenlijk van? Dat van die seks met kleine jongetjes heb ik nooit geloofd en als-ie niet zwart wilde zijn (als-ie al niet zwart wilde zijn) so what - en wat had dat eigenlijk met zijn muziek te maken? Al dat gezeik over zijn uiterlijk.
Jackson's dood deed me wat. Daarbij vind ik het verdrietig dat iemand die zolang zoveel goeie muziek heeft gemaakt en daarvoor ook zo lang door de hele wereld op handen is gedragen, uiteindelijk uitgekotst en eenzaam het leven moet laten - dat het nooit goed is gekomen bedoel ik, met the King of Pop en zijn reputatie, is toch tragisch.
Enfin.
Wel weer wat lekkere muziek op m'n ipod.
Om terug te komen op die History-cd: daar luisterde ik eigenlijk alleen naar als ik alleen was. In mijn omgeving was Michael Jackson in het algemeen namelijk niet zo cool. Als ik zei dat ik hem een geniale muzikant vond die heel veel supergoeie muziek had gemaakt, werd daar altijd een beetje smalend over gedaan. Michael Jackson? Met z’n heal the world en die softe shit? Die niet zwart wilde zijn? Die dee het toch met kleine jongetjes, de viespeuk? Ja, vroeger, toen het nog een leuk negertje was, met een afro, een bruine huid en een brede neus, toen was het wel wat - maar dat was toch allang verleden tijd.
Nou was Jacko misschien wel wacko, maar ook een wel heel makkelijk slachtoffer en bovendien: wat wisten wij er eigenlijk van? Dat van die seks met kleine jongetjes heb ik nooit geloofd en als-ie niet zwart wilde zijn (als-ie al niet zwart wilde zijn) so what - en wat had dat eigenlijk met zijn muziek te maken? Al dat gezeik over zijn uiterlijk.
Jackson's dood deed me wat. Daarbij vind ik het verdrietig dat iemand die zolang zoveel goeie muziek heeft gemaakt en daarvoor ook zo lang door de hele wereld op handen is gedragen, uiteindelijk uitgekotst en eenzaam het leven moet laten - dat het nooit goed is gekomen bedoel ik, met the King of Pop en zijn reputatie, is toch tragisch.
Enfin.
Wel weer wat lekkere muziek op m'n ipod.
Abonneren op:
Posts (Atom)
