Ik heb geloof ik wat losgemaakt met mijn laatste blogbericht: of ik geen actie kon ondernemen. Ik begin me bijna medeplichtig te voelen aan kindermishandeling. Tijd voor een reactie.
Om te beginnen is er niet zoveel dat ik kán doen. De eerste keer liep ik het jongetje en zijn familie in een gemeenschappelijke gang van Sorrento tegen het lijf, de tweede keer in het zwembad. Het gezin woont vermoedelijk in toren 3, 5 of 6 (toren 4 bestaat niet en voor toren 1 en 2 ga je een andere gang in) – maar in welke van de drie 60-plus-verdiepingen tellende torens is mij niet bekend.
Maar had ik wel geweten waar ze wonen…
Dan weet ik eerlijk gezegd ook niet of ik er werk van zou maken. Ik wil de dingen niet bagatelliseren want ze brachten mij wel degelijk van mijn stuk. Maar: ik heb twee keer gezien hoe een zusje haar broertje fysiek belaagde en niemand ingreep. (“Martelde” schreef ik vrijelijk – dat had ik misschien niet moeten doen, want nu kan Ans het ook niet uit haar kop krijgen.) Het schokte mij, maar of hier structureel iets vreselijk mis is weet ik niet.
Moet ik deze mensen aangeven?
Misschien, zo mailde een vriendinnetje, is het wel een moeilijk jongetje dat veel huilt en schreeuwt en ziet zijn moeder niet eens meer dat dit voor hem vreselijk is. Een kind van een jaar of acht doet ook maar gewoon wat ze doet en als dan niemand er wat van zegt… Misschien heb je ze de ogen geopend en een verschil gemaakt. Misschien, opperde het vriendinnetje ook, is het een plan om nog eens een praatje te maken met die moeder en te achterhalen waarom zij zo apatisch reageert.
Is dat misschien niet beter?
Ik vind het een hele lastige. Wie weet zie ik het jongetje wel nooit meer maar ik beloof je Ans: als ik hem zie, zal ik mijn ogen niet voor hem sluiten.
Ongelukje
8 jaar geleden
Lieve Sanne, het was echt niet mijn bedoeling om je een schuldgevoel aan te praten. Ik was benieuwd of er nog wat gebeurd was de laatste dagen.
BeantwoordenVerwijderenIk ben het met je eens. Het is misschien beter om eerst, als je de moeder weer ziet, eens te vragen waarom ze niets ondernam. Net als haar hulp die erbij stond en niets deed. Misschien is het beter om niet tegelijk iemand aan te geven bij de politie of kinderbescherming. Je weet niet wat je losmaakt en of de beschuldiging wel terecht is/was.
Ik weet ook echt niet wat ik zou doen als het mij was overkomen.
Het breekt je hart als je zoiets leest. Of zoals in jouw geval, je er bij staat en het ziet gebeuren!
Ik zag alleen maar dat beeld voor me...een jochie die niet terug wil naar zijn moeder...die tegen jou aangedrukt staat...en lieve Bibi die zwaait naar hem en zegt "Baai, baai!"
Bedankt voor je uitgebreide reactie Ans, ik dacht niet dat je mij een schuldgevoel aan probeerde te praten hoor, dit soort dingen is gewoon heel lastig...
BeantwoordenVerwijderenHi Sanne,
BeantwoordenVerwijderenSorry, ik was misschien ook een beetje fel. Ik kan er gewoon niet bij dat je als moeder zoiets toestaat. Maar je weet inderdaad de achtergrond niet en het is niet jouw verantwoordelijkheid. Probeer het los te laten en als je de moeder ziet, kun je altijd nog een keer een praatje met haar maken.
Sterkte, ik hoop oprecht dat je zoiets niet meer hoeft te zien.