woensdag 29 juli 2009

Speedy Gonzalez

Vannacht de hele nacht wakker gelegen. Echt geen minuut een oog dichtgedaan. Hartkloppingen, een gejaagd gevoel, rusteloos. Ook speelde aan de lopende band het liedje Boys don't cry van The Cure door mijn hoofd. Zeer irritant.

Vandaag retemoe maar nog steeds een supergejaagd gevoel. Probeerde even een uiltje te knappen tijdens Bibi’s tukje maar lag weer plat met hartkloppingen en zweethanden.

Shit zeg, wat is dit nou weer?

Ineens kreeg ik een ingeving: toch es even googelen wat de bijwerkingen eigenlijk zijn van die medicijnen die ik gisteren van dokter Lee meekreeg. Daar was ik, in verband met symptomen die je swineflu-achtig zou kunnen interpreteren (keelpijn, loopneus), voor de zekerheid maar even langs gegaan. We moeten morgen namelijk het vliegtuig in naar Bejing en het zou toch jammer zijn als we ergens een week in Chinese quarantaine worden gezet, gegege.

Hoe dan ook: geen swineflu natuurlijk - maar ik kreeg wel een batterij medicijnen mee (maar liefst vier verschillende, wat heel normaal is hier) voor een ontsteking aan de bovenste luchtwegen. Overdreven, zou ik normaal gesproken zeggen, maar omdat ik dacht: ik kan maar beter klaar zijn met die keel voordat we aan ons tripje beginnen, heb ik die zonder nadere inspectie allemaal hap-slik-weg zoals voorgeschreven ingenomen. En vanochtend weer.

Zo ook het middel Clarinase – wat blijkbaar bij een simpele verkoudheid wordt voorgeschreven en waarin o.a. 120 mg pseudo ephedrine zit (twee maal daags in te nemen, en omdat het gisteren al bijna twee uur ‘s middags was toen ik dokter Lee bezocht, heb ik om pak em beet drie uur ‘s middags en om negen uur’s avonds zo’n pilletje geslikt. En vanochtend dus weer). Pseudo ephedrine: dat werkt als een soort amfetamine. Had ik dat geweten…

Jaren geleden, toen ik eens een paar kilo wilde afvallen, kocht ik een middeltje waarin een “natuurlijke ephedrine” zat, een extract van de ephedraplant. Wat kan zo’n plantje nou voor kwaad, dacht ik toen (heel onlogisch). Dat heb ik geweten. Ik liep rond als een soort Speedy Gonzalez, sliep ‘s nachts niet meer en viel in één week tijd kilo’s af (dat dan weer wel). Ondanks die afvliegende kilo’s ben ik er maar mee gestopt. Het leek me toch niet zo gezond allemaal.

Enfin. Ik hoop maar dat het snel uitwerkt en ik vannacht weer een beetje slaap. Die Clarinase moet ik maar niet meer nemen: ben kennelijk overgevoelig voor ephedrine, in welke vorm dan ook. Vandaag ook maar even geen cola of koffie meer trouwens. En voortaan lees ik alle bijsluiters weer voordat ik iets slik.

maandag 27 juli 2009

Een schor teken van leven

Nee, ik ben niet op vakantie – maar vanwege een gebrek aan leuke ingevingen werd het een beetje een blogloze week. Omdat het zo natuurlijk niet langer kan, nu dan toch maar even een (helaas nog steeds inspiratieloos) teken van leven.

Het afgelopen weekeind hadden wij Trudy en Dennis te logeren, die op weg waren naar Kuala Lumpur. Vrijdagochtend stonden ze in alle vroegte met hun rugzakken voor onze deur. Erg leuk om ze weer te zien! ‘s Middags gedimsumd aan de promenade, toen de ferry naar de overkant genomen, door Hong Kong park gewandeld, op een leuk terrasje wat gedronken en weer richting huis gegaan. Op weg naar huis liepen wij Jo tegen het lijf in een korte gouden glitterjurk. Wauw wat een jurk! dacht ik toen ze ons tegemoet liep – en toen zag ik ineens dat zij het was. Praatje gemaakt, maar kort, want ze moest verder, dus ze moest door.

Zaterdagmiddag met z'n allen de Peak bezocht. We hadden voor ‘s avonds een oppas gevraagd en zijn met z'n viertjes gaan eten bij Aqua. Daarna nog in een café gezeten waar oude mannen dixieland-achtige jazz speelden. Erg gezellig allemaal. De volgende dag was wat minder. Ik had sinds donderdag al keelpijn en het harde praten om die dixie te overstemmen - plus de nodige glaasjes - hebben daar geen goed aan gedaan. Ben nu al twee dagen schor.

Gisterenochtend zijn Dennis en Trudy weer vertrokken. Bauke en ik waren de hele dag een beetje uit de roulatie. Ik heb met Bibi naar een film zitten kijken over een mummie (The mummy) terwijl Bauke achter krant en pc pielde. Verder gingen wij ook maar even plat als Bibi tukjes deed. Het hoogtepunt van de dag was kip à la Bauke in de oven.

Vandaag nog steeds die keel en niet helemaal bie dus ik hou me kalm want donderdag staat ons eerder wegens ziekte uitgestelde tripje naar Bejing op het programma en het zou toch jammer zijn als dat nou weer...











maandag 20 juli 2009

Babyboom

Wie is Lies, uit 2008? vroeg Bauke zaterdag. We stonden in de keuken en tuurden nu alletwee naar de verjaarskalender. Geen idee, zei ik, vast iemand uit jouw familie. En hier dan: Jaap, ook 2008, zei Bauke. Al sla je me dood, zei ik, ik zou het je niet kunnen zeggen. Is Lies niet van Anneke? probeerde ik. Nee, zei Bauke. Dat is Lieselót. Die is bovendien uit 2005. Van Willem dan? vroeg ik. Nee, die van Willem was van december en die heette, kom, hoe heette die van Willem toch ook alweer. Nouja, hoe kan dat nou, zei ik giechelig, dat we niet meer weten wie Lies en Jaap zijn? Jíj hebt ze er anders op gezet hoor, zei Bauke - het was inderdaad mijn handschrift. Iemand moet het doen, bekende ik, en ik doe het tegenwoordig altijd meteen als we een geboortekaartje krijgen, inclusief geboortejaar, anders vergeten we al die verjaardagen en leeftijden geheid. Nou, zei Bauke, dan is het misschien geen gek idee om er voortaan ook meteen een achternaam bij te zetten.

(Niet veel later herinnerden wij ons gelukkig weer wie Lies en Jaap moesten zijn. Om redenen die voor zich spreken zijn enkele jaartallen en de namen Lies, Lieselót , Jaap, Anneke en Willem gefingeerd.)

zaterdag 18 juli 2009

So boring

Wat een heerlijke week, wat een heerlijk leven. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar de nachtelijke rust is hier (in elk geval voor nu) wedergekeerd en ik heb de hele week lekker geslapen. Verder gaat het leven hier zijn fijne voorspelbare gangetje.

‘s Ochtends eerst ontbijten met Bibi, dan samen de boodschappen doen, een huishoudelijk taakje van het één of ander en daarna, als Biebje slaapt, een beetje tikken aan verhaaltjes voor het blog en (waarschijnlijk eenmalig) de wereldomroep. Als het schatje weer wakker is, samen lunchen en dan - dagelijks nu - naar het zwembad.

Wat een uitkomst dat zwembad! Voor de speeltuin, die in de blakende zon ligt, is het nu echt te heet en Bibi vindt al dat water reuze leuk. Ze springt er tegenwoordig zó in, met haar roze zwemvest en Hello Kitty vleugeltjes, en heeft dan de grootste lol - ondanks de slok water die ze en passant binnen krijgt, waarin ze zich zowat verslikt.

Het zwembad heeft behalve een diep -, ook een piere- en een bubbelbad, dus we lummelen wat heen en weer. Ik volg het Biebje slaafs – meestal daarheen waar het kindje waarop zij haar zinnen heeft gezet zich ook bevindt. Zo zaten wij gisteren een hele poos te bubbelen vanwege het leuke Chinese meisje dat daar in een Hello Kitty zwemband ronddreef.

Bibi en het meisje maakten ruzie over speelgoed (dat niet eens van hun was) en ik raakte in gesprek met de moeder van het hummeltje. Die vroeg of ik Bibi fulltime verzorgde. Ik vertelde dat dit inderdaad het geval was - op de twee ochtenden in de week na dat de oppas er is. Ze zuchtte diep: zij deed dit namelijk ook en vond het so bóring...

Ik gaf toe dat het leven soms inderdaad wel wat eentonig was, maar dat ik het toch ook wel heerlijk vond een periode geen haast en stress te hebben om de dagelijkse dingen rond te breien en dat het daarnaast fijn was om gewoon een beetje te kunnen rieleksen met mijn meidje. Dat kon wel wezen, zei ze, maar voor haar was het anders. Zij was namelijk altijd gewend te wérken, maar omdat ze getrouwd was met een man die zo nodig naar Hong Kong moest voor zijn werk, had zij haar baan in Shanghai opgezegd. Dan zitten we in hetzelfde schuitje, probeerde ik lachend, maar dat kwam niet aan: voor haar was het toch anders, want zij was gewend te wérken. Ik liet het maar zo – lui aangelegd als ik ben.

Ondertussen zat de lifeguard (type coole Chinees, achterin de twintig, zongebruinde spierballen en een bril met blauwe spiegelglazen - waarschijnlijk ook enorm bored) een paar meter boven de grond vreselijk te knikkebollen in zijn hoge stoel. Hij viel gewoon in slaap! Af en toe schrok hij even op uit zijn tukje, acteerde dan dat hij een zeer waakzame guard was, maar hield dat steeds maar kort vol of daar knakte zijn hoofde alweer van links, naar rechts, naar beneden: poink, poink, poink... Het was gewoonweg angstaanjagend om te volgen. Zou hij uit z’n stoel vallen - of niet?

En zo beleefde ik gisteren onverwacht toch nog spannende momenten.

woensdag 15 juli 2009

Actie? Een reactie

Ik heb geloof ik wat losgemaakt met mijn laatste blogbericht: of ik geen actie kon ondernemen. Ik begin me bijna medeplichtig te voelen aan kindermishandeling. Tijd voor een reactie.

Om te beginnen is er niet zoveel dat ik kán doen. De eerste keer liep ik het jongetje en zijn familie in een gemeenschappelijke gang van Sorrento tegen het lijf, de tweede keer in het zwembad. Het gezin woont vermoedelijk in toren 3, 5 of 6 (toren 4 bestaat niet en voor toren 1 en 2 ga je een andere gang in) – maar in welke van de drie 60-plus-verdiepingen tellende torens is mij niet bekend.

Maar had ik wel geweten waar ze wonen…

Dan weet ik eerlijk gezegd ook niet of ik er werk van zou maken. Ik wil de dingen niet bagatelliseren want ze brachten mij wel degelijk van mijn stuk. Maar: ik heb twee keer gezien hoe een zusje haar broertje fysiek belaagde en niemand ingreep. (“Martelde” schreef ik vrijelijk – dat had ik misschien niet moeten doen, want nu kan Ans het ook niet uit haar kop krijgen.) Het schokte mij, maar of hier structureel iets vreselijk mis is weet ik niet.

Moet ik deze mensen aangeven?

Misschien, zo mailde een vriendinnetje, is het wel een moeilijk jongetje dat veel huilt en schreeuwt en ziet zijn moeder niet eens meer dat dit voor hem vreselijk is. Een kind van een jaar of acht doet ook maar gewoon wat ze doet en als dan niemand er wat van zegt… Misschien heb je ze de ogen geopend en een verschil gemaakt. Misschien, opperde het vriendinnetje ook, is het een plan om nog eens een praatje te maken met die moeder en te achterhalen waarom zij zo apatisch reageert.

Is dat misschien niet beter?

Ik vind het een hele lastige. Wie weet zie ik het jongetje wel nooit meer maar ik beloof je Ans: als ik hem zie, zal ik mijn ogen niet voor hem sluiten.

maandag 13 juli 2009

Te vroeg geboren

Een paar dagen geleden, ik was op weg naar het zwembad, zag ik in in de gang van ons gebouw iets naars gebeuren. Een meisje van ik denk een jaar of acht hield haar broertje bij zijn hoofd vast (of eigenlijk zijn strot) en rende er hard mee door de gang – onder het vastgeklemde hoofd bungelde zijn lichaam heen en weer. Het jongetje was (dat hoorde ik later) twee jaar oud en de uitdrukking op zijn gezicht sprak boekdelen. Waarschijnlijk belette zijn zusje (doordat ze zijn strot beet had) hem het huilen, want anders had hij dat vast gedaan.

De (vermoedelijke) helper stond erbij te lachen en de rest van het gezelschap (waaronder, zo begreep ik later, zijn moeder) leek van dit griezelige tafereel niet koud of warm te worden. Het kon toch niet dat niemand iets deed? Stop it!, riep ik dus uit naar het meisje. He doesn’t like it, you’re chocking him! De helper lachte nog steeds - nu ook naar mij. Het meisje liet geschrokken los, het jongetje was helemaal uit zijn doen en kon nu eindelijk huilen.

Even later ontmoette ik het jongetje en zijn moeder in het bubbelbad. Hij kwam heel lief een beetje tegen mij aanschurken. Die ziet in jou nu zijn redder!, grapte Ilse, met wie ik naar het zwembad was. Het jongetje zag er kwetsbaar uit en ook een beetje anders dan anders. Hij kon nog niet praten. Ilse, die even met zijn moeder sprak, wist mij later te vertellen dat hij twee jaar was en veel te vroeg geboren.

Vandaag zag ik ze weer bij het zwembad: het jongetje, zijn zusje en zijn moeder. Bibi speelde wat met hem. Ik keek vanaf de kant toe: een schattig tafereel - totdat opeens dat zusje haar broertje weer begon te martelen. Ze trok hem hard aan zijn benen zodat hij kopje onder ging. Hij huilde en hield zich aan de rand van het zwembad vast om zijn hoofd boven water te houden, wat maar ternauwernood lukte. Zijn moeder stond erbij, keek ernaar en deed niets. Ik begreep het niet. Het ging maar door. Waren het soms sadisten?

Omdat ik het niet langer kon aanzien, stond ik op en ging ik erop af. Stop it! zei ik weer tegen het meisje. He doesn’t like it. You’re drowning him. Ik keek naar zijn moeder. Die keek onbewogen terug. Don’t you see he doesn’t like it?, zei ik. En nog een keer tegen het meisje, nu wat harder: Stop it! Toen stopte ze. Eindelijk. Ik was helemaal van mijn stuk. Het leek wel een enge film.

Toen ze het zwembad wilden verlaten, kwam het jongetje op me af rennen. Ik was Bibi net in haar kleren aan het hijsen. Hij bleef bij ons stilstaan. Zij moeder kwam hem halen maar hij wilde niet mee. Hij ging op de grond liggen en keek me aan. Zijn moeder stond er apatisch bij te lachen. Ik maakte een praatje, vroeg hoe hij heette en zei dat we elkaar gauw weer bij het zwembad zouden zien. Baai baai! zwaaide Bibi. Uiteindelijk gingen ze.

Wat moet je daar nou van maken? Zo onheilspellend - ik krijg het niet uit mijn kop.

vrijdag 10 juli 2009

Een late reactie: Michael Jackson

Toen ik gisteren bikini’s stond te passen (inmiddels al meer dan tien jaar een drama: mezelf naakt aanschouwen in kleedhokjeslicht) werd er heel hard Michael Jackson gedraaid: Smooth Criminal, Billy Jean, Wanna be startin’ something. Billenschuddend ging ik bikini in, bikini uit. ‘s Avonds vroeg ik Bauke of hij niet eens wat Michael Jackson kon downloaden. Ik heb zelf alleen die dubbelverzamel-cd History – terwijl hij zoveel goede albums heeft gemaakt: Bad, Thriller, Off the Wall. Zijn latere albums vond ik niet altijd van A tot Z geslaagd, maar daar stonden toch ook wel goeie nummers op.

Om terug te komen op die History-cd: daar luisterde ik eigenlijk alleen naar als ik alleen was. In mijn omgeving was Michael Jackson in het algemeen namelijk niet zo cool. Als ik zei dat ik hem een geniale muzikant vond die heel veel supergoeie muziek had gemaakt, werd daar altijd een beetje smalend over gedaan. Michael Jackson? Met z’n heal the world en die softe shit? Die niet zwart wilde zijn? Die dee het toch met kleine jongetjes, de viespeuk? Ja, vroeger, toen het nog een leuk negertje was, met een afro, een bruine huid en een brede neus, toen was het wel wat - maar dat was toch allang verleden tijd.

Nou was Jacko misschien wel wacko, maar ook een wel heel makkelijk slachtoffer en bovendien: wat wisten wij er eigenlijk van? Dat van die seks met kleine jongetjes heb ik nooit geloofd en als-ie niet zwart wilde zijn (als-ie al niet zwart wilde zijn) so what - en wat had dat eigenlijk met zijn muziek te maken? Al dat gezeik over zijn uiterlijk.

Jackson's dood deed me wat. Daarbij vind ik het verdrietig dat iemand die zolang zoveel goeie muziek heeft gemaakt en daarvoor ook zo lang door de hele wereld op handen is gedragen, uiteindelijk uitgekotst en eenzaam het leven moet laten - dat het nooit goed is gekomen bedoel ik, met the King of Pop en zijn reputatie, is toch tragisch.

Enfin.

Wel weer wat lekkere muziek op m'n ipod.


maandag 6 juli 2009

woensdag 1 juli 2009

Gone fishing...

(Foto: Lonely Planet)

Omdat Hong Kong vandaag 12 jaar geleden werd overgedragen aan China is 1 juli hier een nationale feestdag. Bauke is dus vrij en heeft er een paar vakantiedagen aan vastgeplakt zodat we er op uit kunnen, naar Koh Samui, Thailand. Zondag zijn we er weer.