Te vroeg geboren

Een paar dagen geleden, ik was op weg naar het zwembad, zag ik in in de gang van ons gebouw iets naars gebeuren. Een meisje van ik denk een jaar of acht hield haar broertje bij zijn hoofd vast (of eigenlijk zijn strot) en rende er hard mee door de gang – onder het vastgeklemde hoofd bungelde zijn lichaam heen en weer. Het jongetje was (dat hoorde ik later) twee jaar oud en de uitdrukking op zijn gezicht sprak boekdelen. Waarschijnlijk belette zijn zusje (doordat ze zijn strot beet had) hem het huilen, want anders had hij dat vast gedaan.

De (vermoedelijke) helper stond erbij te lachen en de rest van het gezelschap (waaronder, zo begreep ik later, zijn moeder) leek van dit griezelige tafereel niet koud of warm te worden. Het kon toch niet dat niemand iets deed? Stop it!, riep ik dus uit naar het meisje. He doesn’t like it, you’re chocking him! De helper lachte nog steeds - nu ook naar mij. Het meisje liet geschrokken los, het jongetje was helemaal uit zijn doen en kon nu eindelijk huilen.

Even later ontmoette ik het jongetje en zijn moeder in het bubbelbad. Hij kwam heel lief een beetje tegen mij aanschurken. Die ziet in jou nu zijn redder!, grapte Ilse, met wie ik naar het zwembad was. Het jongetje zag er kwetsbaar uit en ook een beetje anders dan anders. Hij kon nog niet praten. Ilse, die even met zijn moeder sprak, wist mij later te vertellen dat hij twee jaar was en veel te vroeg geboren.

Vandaag zag ik ze weer bij het zwembad: het jongetje, zijn zusje en zijn moeder. Bibi speelde wat met hem. Ik keek vanaf de kant toe: een schattig tafereel - totdat opeens dat zusje haar broertje weer begon te martelen. Ze trok hem hard aan zijn benen zodat hij kopje onder ging. Hij huilde en hield zich aan de rand van het zwembad vast om zijn hoofd boven water te houden, wat maar ternauwernood lukte. Zijn moeder stond erbij, keek ernaar en deed niets. Ik begreep het niet. Het ging maar door. Waren het soms sadisten?

Omdat ik het niet langer kon aanzien, stond ik op en ging ik erop af. Stop it! zei ik weer tegen het meisje. He doesn’t like it. You’re drowning him. Ik keek naar zijn moeder. Die keek onbewogen terug. Don’t you see he doesn’t like it?, zei ik. En nog een keer tegen het meisje, nu wat harder: Stop it! Toen stopte ze. Eindelijk. Ik was helemaal van mijn stuk. Het leek wel een enge film.

Toen ze het zwembad wilden verlaten, kwam het jongetje op me af rennen. Ik was Bibi net in haar kleren aan het hijsen. Hij bleef bij ons stilstaan. Zij moeder kwam hem halen maar hij wilde niet mee. Hij ging op de grond liggen en keek me aan. Zijn moeder stond er apatisch bij te lachen. Ik maakte een praatje, vroeg hoe hij heette en zei dat we elkaar gauw weer bij het zwembad zouden zien. Baai baai! zwaaide Bibi. Uiteindelijk gingen ze.

Wat moet je daar nou van maken? Zo onheilspellend - ik krijg het niet uit mijn kop.