So boring

Wat een heerlijke week, wat een heerlijk leven. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar de nachtelijke rust is hier (in elk geval voor nu) wedergekeerd en ik heb de hele week lekker geslapen. Verder gaat het leven hier zijn fijne voorspelbare gangetje.

‘s Ochtends eerst ontbijten met Bibi, dan samen de boodschappen doen, een huishoudelijk taakje van het één of ander en daarna, als Biebje slaapt, een beetje tikken aan verhaaltjes voor het blog en (waarschijnlijk eenmalig) de wereldomroep. Als het schatje weer wakker is, samen lunchen en dan - dagelijks nu - naar het zwembad.

Wat een uitkomst dat zwembad! Voor de speeltuin, die in de blakende zon ligt, is het nu echt te heet en Bibi vindt al dat water reuze leuk. Ze springt er tegenwoordig zó in, met haar roze zwemvest en Hello Kitty vleugeltjes, en heeft dan de grootste lol - ondanks de slok water die ze en passant binnen krijgt, waarin ze zich zowat verslikt.

Het zwembad heeft behalve een diep -, ook een piere- en een bubbelbad, dus we lummelen wat heen en weer. Ik volg het Biebje slaafs – meestal daarheen waar het kindje waarop zij haar zinnen heeft gezet zich ook bevindt. Zo zaten wij gisteren een hele poos te bubbelen vanwege het leuke Chinese meisje dat daar in een Hello Kitty zwemband ronddreef.

Bibi en het meisje maakten ruzie over speelgoed (dat niet eens van hun was) en ik raakte in gesprek met de moeder van het hummeltje. Die vroeg of ik Bibi fulltime verzorgde. Ik vertelde dat dit inderdaad het geval was - op de twee ochtenden in de week na dat de oppas er is. Ze zuchtte diep: zij deed dit namelijk ook en vond het so bóring...

Ik gaf toe dat het leven soms inderdaad wel wat eentonig was, maar dat ik het toch ook wel heerlijk vond een periode geen haast en stress te hebben om de dagelijkse dingen rond te breien en dat het daarnaast fijn was om gewoon een beetje te kunnen rieleksen met mijn meidje. Dat kon wel wezen, zei ze, maar voor haar was het anders. Zij was namelijk altijd gewend te wérken, maar omdat ze getrouwd was met een man die zo nodig naar Hong Kong moest voor zijn werk, had zij haar baan in Shanghai opgezegd. Dan zitten we in hetzelfde schuitje, probeerde ik lachend, maar dat kwam niet aan: voor haar was het toch anders, want zij was gewend te wérken. Ik liet het maar zo – lui aangelegd als ik ben.

Ondertussen zat de lifeguard (type coole Chinees, achterin de twintig, zongebruinde spierballen en een bril met blauwe spiegelglazen - waarschijnlijk ook enorm bored) een paar meter boven de grond vreselijk te knikkebollen in zijn hoge stoel. Hij viel gewoon in slaap! Af en toe schrok hij even op uit zijn tukje, acteerde dan dat hij een zeer waakzame guard was, maar hield dat steeds maar kort vol of daar knakte zijn hoofde alweer van links, naar rechts, naar beneden: poink, poink, poink... Het was gewoonweg angstaanjagend om te volgen. Zou hij uit z’n stoel vallen - of niet?

En zo beleefde ik gisteren onverwacht toch nog spannende momenten.