Korte metten

Een paar weken geleden kreeg ik een berichtje op facebook van een vriend uit het verleden die ik al meer dan twintig jaar niet heb gezien. Even oud als ik, al 19 jaar samen met dezelfde vrouw, zeven jaar geleden getrouwd en twee zoontjes rijk. Wat mooi dat je de ware zo snel hebt gevonden, schreef ik terug. En: ik heb daar veel langer over gedaan, maar toen het eenmaal zover was, hebben we er ook geen gras over laten groeien. We zijn deze zomer vier jaar samen, binnenkort drie jaar getrouwd en in december wordt ons meisje twee.

Gisteren was het drie jaar geleden dat Bauke en ik trouwden. We hadden toen het mooiste weer van de wereld: 24 graden en de hele dag een stralend blauwe lucht zonder ook maar één wolkje. We aten bij Elkaar, trouwden in de Stopera, feestten in KHL en lieten ons, champagne-proostend, over de Amsterdamse grachten per rondvaartboot vervoeren - van Elkaar naar de Stopera en van de Stopera naar KHL. Veel gasten had ik nooit eerder gezien en dat gold ook voor Bauke. Iedereen was er: oude en nieuwe vrienden, verre en naaste familieleden, mensen uit binnen- en buitenland, collega’s van nu en van vroeger. We kenden elkaar toen pas een jaar (en twee maanden). Jullie maken korte metten! - ik hoor het Wilco nog zeggen, in zijn Nederduits.

Om ons driejarig jubileum te vieren, zijn we gisteravond uit eten gegaan bij Felix in het Peninsula hotel. Een echte filmsterrenlocatie (ontwerp van Philippe Starck) met een prachtig uitzicht op de skyline van Hong Kong, heerlijk eten en een mevrouw in een (eveneens designer) wc die voor het handenwassen zeep in je handen giet en je na afloop van een handdoekje voorziet. We smulden van een zesgangendiner met andere wijn bij elke gang (Hmmm deze is ook lekker!) kletsten over het heden (Als ik dát doe denk je natuurlijk: die lul – haha! Maar Bauke, ik denk over jou nóóit: die lul!) het verleden (Wat deden we vorig jaar ook alweer op deze dag?) en herinneringen aan een verder verleden, nog zonder elkaar (Zoals aan: de kat van mijn tante Pien, Ceasar, zo wild dat ze hem - als een soort huurmoordenaar – alleen met haar leren handschoenen aan aaide. Ja, je bent een lief beest, een líef beest!, zei ze dan. Gegege. Ooit kwam ze de woonkamer binnen met een dienblad vol thee, terwijl Ceasar aan zijn nageltjes in haar rug hing. Een líef beest!). Verder spraken we af om eens wat vaker met z’n tweetjes op pad te gaan – dat hadden we ons toch voorgenomen voordat we naar Hong Kong verhuisden, waarom deden we dat eigenlijk niet?

Wat goed is komt snel, zei Bauke drie jaar geleden. En gisteravond: op nog zestig jaar samen! Proost! Lang leve de korte metten!