We zijn weer thuis (het is weer feest)

We zijn weer thuis
En waar het ook op slaat
We weten wel weer welke kant het op gaat
We zijn weer thuis
Het is weer raak, het is weer feest
Of we nooit zijn weggeweest
(Uit “We zijn weer thuis”, tekst J. Plafond)

Bibi heeft een jetlag. Maar is het eigenlijk wel een jetlag? Of is het gewoon weer raak, is het feest weer begonnen? Na vier grotendeels slapeloze nachten (waarvan één totaal slapeloze in het vliegtuig) ben ik bijna alweer toe aan vakantie. Jezus te paard zeg. De eerste twee nachten thuis was ik ‘s nachts een zeer liefhebbende moeder met een eindeloze hoeveelheid geduld en medeleven, maar vannacht voelde ik mezelf plotseling transformeren tot Hulk. En al weet ik heel goed dat al die adrenaline zéker niet bevordelijk is voor een goede nachtrust, ik kon er gewoonweg niks tegen doen (maar dat is dan ook Hulk-eigen).

Gek genoeg had Bibi op de heenweg weinig last. De eerste dag werd ze weliswaar erg vroeg wakker en is Bauke (zodat ik nog even door kon slapen, de schat) met haar uit wandelen gegaan langs de Amstel. Mensen hadden wel een beetje vreemd opgekeken: wat doet die man hier met dat kleine meisje om 5 uur ‘s ochtends langs de Amstel? De volgende dag werd ze ook vroeg wakker, maar sliep ze na een korte toespraak van haar moeder (“Bibi, het is nu 4 uur. Het is nacht. Ik ga niet zoals Papa met je uit wandelen. Echt niet. Eerlijk niet. Heus niet. Ga maar weer lekker slapen.”) gewoon weer verder.

Maargoed. We zijn dus weer thuis. De vakantie in Nederland was fijn (al was het programma erg vol en hebben we jammer genoeg niet met iedereen kunnen afspreken), het was goed om familie en vrienden weer te zien en alles was natuurlijk lekker vertrouwd.

Wat me in Amsterdam na zes maanden Hong Kong wel ineens opviel, was de hoeveelheid leipe mensen die er eigenlijk op straat loopt. Nou staat ons appartement natuurlijk in een Prachtwijk en ik wil niet beweren dat er geen leipe Chinezen zijn (integendeel, zou ik bijna zeggen, maar daar lijkt aan de oppervlakte minder loos), maar allemachtig zeg.

Het Oosterpark (met uitzondering van het speeltuintje en het pierebad) lijkt door de weeks zelfs bijna compleet door afwijkende types te worden bevolkt – van gezellige stoners en onschuldige dronkelappen met plastic tasjes en blikjes bier, tot benevelde kwajoepen en regelrechte engerds met een fles bier en/of joint in de ene hand en een grote hijgerige pitbull aan een strak gespannnen riem aan de andere. Nou kan afwijkend vaak wel op mijn sympathie rekenen, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik me zo nu en dan toch ook wat geïntimideerd voelde – met het Biebje en die pitbulls en alles.

Is het in China bovendien not done om je (negatieve) emoties te laten zien, in Amsterdam lijkt het juist de norm om alles wat je niet bevalt er meteen maar verbaal uit te gooien. “Hé ke-lootsak, ken je godve-rre-domme niet uitkijke!” Dan ben je het maar kwijt ook, hè. Vrouwen die hun vriend per gsm uitkafferen voor alles wat rot en ellendig is (zodat de rest van de mensen in de rij bij Albert Heijn het ook hoort) of kinderen die luid en duidelijk tot de orde worden geroepen (Wesley, hierrrrrkomen, NU!) – als je een tijdje weg bent geweest, valt dat soort dingen dus blijkbaar op.

Maar ook opvallend: de Nederlandse gezelligheid. Jawel! De gezelligheid! Zeker als het lekker weer is, want je weet in Nederland maar nooit wanneer het lekker weer is, dus als het dan eens lekker weer is, dan moet dat natuurlijk gezellig met elkaar worden gevierd. Amsterdammers zetten dan hun keukentafel op het trottoir, een paar klapstoelen eromheen, flesje rosé erbij, stokbroodje tapenade, broekspijpen opgerold zodat de benen ook wat zon krijgen: gezelligheid! Ik zou zo willen aanschuiven. En dan dat fijne Amsterdamse ouwe-jongens-krentenbrood. Je hangt even met je kop uit het raam van je appartement en hebt zomaar ineens een gesprek over niks met een wildvreemde kerel op de stoep aan de overkant: Dag schat, alles goed? Ja lekker hoor! Weertje hè? Nou! Rustig aan hè, vandaag. Doe m'n best. Nou lieverd, tot ziens dan maar weer hè! Doedoei!

Al voelt Hong Kong inmiddels als thuis, in Amsterdam zijn we natuurlijk toch nog altijd méér thuis. In ons eigen appartement op de eerste verdieping, met bakker Hartog aan de overkant en vrienden en familie zo voor het grijpen. Of we nooit weg zijn geweest.


PS
Vergeet ik bijna:

5 kilo mosselen
6 pakjes rauwe ham
2 pakjes ossenworst
All you can eat thee- en Duitse smeerworst voor Bauke
4 droge worstjes
Khomeini - en extra belegen kaas
1 extra grote zak AH- Shanghainoten (zeer tegenvallend, wat heeft Albert Heijn hiermee gedaan?)
1 pak speculaas (Hartog)
4 pakken kaas- en sesamcrackers (Hartog)
Een stuk of wat zes-granen-halfjes (Hartog)
3 haringen (slechte score)
4 BBQ’s
3 keer saté met frieten
2 porties kibbeling

Burp. Oeps. Pardon. En samen bijna 3 kilo zwaarder. Oef.

(Ik neem nog maar eens een worteltje.)