Keek op de week

Deze week kwam het nieuwe (digitale) “Wereldexpat Magazine” van de wereldomroep uit, met daarin het stukje dat ik voor de rubriek “Expat aan het woord” heb geschreven. Door de verwijzing naar mijn blog schoten de bezoekersaantallen omhoog, wat natuurlijk wel een geinige bijkomstigheid was. Leuke reacties ook, van andere expats die zich in mijn verhaal herkenden. (Plus een wat typische respons van ene Jan, die vindt dat ik ongelukkig klink en een baan moet zoeken. Huh? Enfin.) Ik heb bij de Wereldomroep nog drie stukjes weten te bekokstoven, een soort columns, en dan betaald, dus dat is natuurlijk erg leuk (moet mijn writersblock binnenkort wel verdwijnen, anders krijg ik nog werkstress!).

Deze week ook een zwangerschapstest gedaan, omdat ik niet snapte waar al die extra kilo’s ineens vandaan komen (en ik er toch nog eentje had liggen – een zwangerschaptest bedoel ik). Ik was niet zwanger. Reactie Bauke: Zal ik ook een zwangerschapstest doen?

Gisteren gezellig gelunchd met Ans en Wytske en, heel verstandig, een salade besteld. Tijdens het eten veel gesprekken over eten. Is Chinees eten wel zo lekker? Waarom eet ik in Thailand maar ook in Amsterdam lekkerder Thais dan in Hong Kong? Waarom valt het Indonesische eten in Indonesië zo tegen? Waarom verkoopt de supermarkt honderd soorten sojasaus maar geen ketjap? Waar kun je hier een behoorlijke sambal krijgen? Na afloop van de lunch had ik stiekem nog een beetje trek - thuis nog een appel, een rijstwafel en een handje nootjes gegeten.

Ook gisteren: met de familie onze derde en laatste hepatitis-shots gehaald. Brrr. De wachtkamer was erg druk en klein. Bibi was niet te houden en rende als een bezetene lachend en gillend door de kleine en drukke wachtkamer (nu lach je nog, dacht ik). Na vijf minuten wachten dienden de eerste oorsuizingen zich bij mij aan. Toen we aan de beurt waren, ben ik er maar weer bij gaan liggen. Het gaat wel steeds beter: de paniek begint tegenwoordig pas ter plaatse en niet al een week eerder, ‘s nachts in bed. Na afloop is de “herstelperiode” ook aanzienlijk korter: het duurt een minuut of vijf en dan ben ik weer up & go. Kwestie van vaak blijven doen waarschijnlijk. Bibi vond het maar niks en sloeg de hand van dokter So opzij, waardoor ze nu een kras van een naald op d’r dijbeen heeft. Jek.

Verder is het de hele week al heerlijk weer! Lekker warm maar niet té, een wat drogere lucht en een fijn briesje. Daardoor met Bibi veel tijd in de speeltuin doorgebracht, waar het aan het eind van de middag tegenwoordig weer gezellig druk is. Meest gehoorde opmerking van ouders/helpers tegen hun kroost: share! Zit nog niet in hun systeem.

En dan nog uit de Fokke en Sukke-scheurkalender deze week, getiteld “Fokke en Sukke denken met weemoed terug”: Fokke en Sukke zitten in een origineel Kantonees restaurant. Zegt Fokke: Geen saté-saus, zelfs geen kroepoek!! Zegt Sukke: Waar is de tijd gebleven dat dit een authentiek Chinees-Indisch Restaurant was?