Sint en meer

Zaterdag kwam Sinterklaas aan in China, per speedboot en zonder paard, in het oude vissersdorp Stanley op Hong Kong Island. Zo’n 170 Nederlandse kinderen en hun ouders wachtten hem op, waaronder Bibi & co.

Van de Nederlandse Vereniging hadden we een paar weken eerder een formulier moeten invullen: wat voor kind ons kind was en of ze er prijs op zou stellen om bij Sint op schoot te zitten. Een onverschrokken schetekind, had ik gepocht, voor niets of niemand bang, dat nog geen traan laat al breekt ze haar knie. Ook superlief, reuze knuffelig en natuurlijk ondeugend. Omdat de Sint&schoot-combi vorig jaar op het kinderdagverblijf niet zo’n succes was geweest, had ik wel wat bedenkingen, maar, zo zei Bauke, we zijn nu toch weer een jaar verder, we vullen gewoon JA in en dan zien we wel wat er gebeurt.

Bibi bleek als de dood voor Piet - pepernoten of niet - en omdat er nogal wat Pieten waren, barstte ons schaapje zo’n beetje om de paar minuten in huilen uit. Sinterklaas vond ze zo mogelijk nog enger. Toen haar Papa haar desondanks bij hem op schoot zette (terwijl ze toch luid en duidelijk te kennen had gegeven daar geen prijs op te stellen), de volwassen toeschouwers een brullend kind op schoot bij Sint heel erg GRAPPIG vonden en hardop lachend toekeken, dreigde het Sinterklaasfeest 2009 Bibi's eerste traumatische ervaring te worden - en werd het tijd tijd om moederlijk in te grijpen: zijn ze nou helemáál! Goeie smaak had de Sint - al zeg ik het zelf - wel: Bibi kreeg een snoezig tasje met vogeltjesprint, waarin drie hele leuke gebreide beestjes zaten. Verder viel het aanwezige spingkussen enorm in de smaak bij ons Biebje, al moest Bauke haar hier op enig moment wel huilend uitvissen omdat ze onder de voet werd gelopen door niets ontziende veel te grote jongens die hardhandig en lomp door het kussen rauschten. Tot zover Sinterklaas.







Dan nog even Yanghsuo, waar we anderhalve week geleden een paar dagen doorbrachten met Jannie en Marten. Het was er werkelijk prachtig (zie foto’s vorige blogmoment). Maar ook koud! De winter was er van de ene op de andere dag ingevallen en de temperatuur was drastisch gedaald van 28 graden de dag voor ons vertrek, naar een graad of 10- 12 op de dag van aankomst. Brrr. Gelukkig hadden we de plaatselijke Pelleboer in de gaten gehouden en dikke truien, winterjassen en sjaals ingepakt en hield de rits van mijn winterjas het pas op de laatste dag voor gezien. Maar koud was het. Bibi sliep ‘s nachts bij ons in bed om een beetje op temperatuur te blijven.

Overdag wandelden en fietsten we (Bibi achterop, met een lange sjaal vastgebonden in een rotan kinderstoeltje dat weer met touwtjes aan de bagagedrager was bevestigd - hoezo ISO?) en aan het eind van de middag warmden we weer op bij het haardvuur in het hotel waar onder andere Anita Meijer en Doe Maar uit de speakers kwam (huh?). Ik had ergens iets gelezen over gebraden hond op een voor mij onleesbaar Chinees menu, maar die zorgen waren in elk geval voor wat betreft het zeer organisch verantwoorde hotel voor niets geweest. Het eten was er heerlijk en het menu tevens Engelstalig. Buiten het hotel nam ik het zekere voor het onzekere door alleen vegetarische hapjes te bestellen (die de ene keer lekkerder waren dan andere keer): voor mij geen Wild West. Wel zagen we een keer tijdens de lunch in een soort wegrestaurant hoe de kip (voor het gerecht dat een stel Chinezen bestelden), eerst door de serveerster moest worden gevangen (met een schepnet) en gewogen (om de prijs van het gerecht te bepalen) voordat de kok aan de slag kon - maar dat was niet meer dan apart. Een paar tafeltjes verderop werd niet veel later een bestelde slang (alive and kicking) een kopje kleiner gemaakt en toen “uitgeknepen” (sorry, ik kan er ook niks anders van maken) boven een glaasje dat vervolgens door de (Westerse!) mannelijke leden van het gezelschap werd leeggedronken. Na een poosje kwam ook de slang zelf, klaargemaakt, op tafel. Tja. Dat was dan wel nog weer wat aparter.

Na een paar hele leuke dagen trokken Jannie en Marten verder China in waar het, zo heb ik onlangs uit hun mail begrepen, nog kouder is (mutsen, handschoenen, dat werk) en vlogen wij weer naar Hong Kong waar het ook ineens “winter” was. Aan verwarming doen Chinezen blijkbaar niet, dus het was hier zo nu en dan echt fris (pyama aan in bed en Bibi 's nachts in pyama en slaapzak onder een dekentje). Op straat droegen mensen ineens dikke bontjassen en mutsen en UGG’s – dat vond ik dan wel weer een beetje overdreven, maar enfin. Na een week “winter” is het hier sinds het weekeind weer lekker. De vooruitzichten zijn de hele week zonnig met een temperatuur van 18-24 graden. Eind november: heerlijk.