Smellie beer en meer

Ik moet even iets rechtzetten geloof ik. Naar aanleiding van mijn eerdere bericht over Bibi en de playgroup, kreeg ik diverse mailtjes van verontruste familieleden en vrienden. Of Bibi hieraan geen trauma zou overhouden bijvoorbeeld - en over pakweg twintig jaar op de bank van de psychiater zou belanden…

Nou is het hier inderdaad allemaal een beetje anders, zoals ik beschreef. Maar… Ze hebben niet allemáál een kaarsrechte pony bij Pips. En er zijn meer kindjes die weigeren de juf te huggen. Bovendien ben ik er tijdens de tweede les achter gekomen dat Bibi wel degelijk de jongste van de klas is (de kleine Jolie, die al haar eigen naam en helicopter kan zeggen, is weliswaar maar twee weken ouder, maar dat is waarschijnlijk nogal een voorlijk tiep. Veel kindjes zijn een paar maanden ouder dan Bibi en er zijn er zelfs een paar die al bijna 2 zijn.). En dan is er nog O’Ryan (die de eerste les ontbrak): zeer stout en veel moeilijker in bedwang te houden dan ons eigen wilde Biebje. (Wat zo'n pak van mijn hart is dat ik extra leuk doe tegen O’Ryans moeder.)

We zijn dus niet helemaal op een andere planeet beland. (En wees eerlijk: wie heeft er nou eigenlijk geen trauma op z'n twintigste?)

Nee, dan het geval Smellie beer; dat baarde me de afgelopen dagen veel meer zorgen. Smellie beer is even oud als Bibi maar nog nooit in bad geweest. En dat ruik je. (Smellie beer heette niet altijd Smellie beer.) Wist ik veel dat je zo’n beestje eens in de zoveel tijd in de was kunt gooien. Ik dacht: dat doe je zo’n kind toch niet áán, dan is meteen die vertrouwde geur d’r af! (Wat natuurlijk nou juist het hele eieren eten is.)

Maar toen ik me vorige week voor de zoveelste keer afvroeg of Bibi nou alweer een kakdrol had gedaan en ik er keer op keer achter kwam dat de lucht door haar beer, en niet door haar billen werd verspreid, dacht ik: genoeg is genoeg. Al googelend kwam ik erachter dat knuffels uit hygiënisch oogpunt zelfs met enige regelmaat gewassen MOETEN worden (“voor een perfect propere knuffel raden wij het gebruik van OMO aan”, aldus www.100ideeen.be). Bovendien schijn je het risico te lopen dat je kind zich, als je de beer niet wast, aan de berelucht hecht, en niet aan de beer zelf - wat op den duur natuurlijk een onhoudbare situatie oplevert. Maar pas op: “de knuffel wegnemen, kan het humeur van je kind grondig verstoren. Daarom is het handig dat je twee identieke knuffels hebt. Zo vermijdt je drama's bij het wegnemen van de knuffel (voor het wassen) of bij verlies...”

Ohjee.

Nou is Smellie beer een zeer bekende beer; ik kwam hem in Nederland op veel plaatsen tegen. Zo moeilijk moest dus het niet zijn om aan een reserve-exemplaar te komen. Maar het labeltje, waarop staat wát voor een beer Smellie beer precies is, is inmiddels onleesbaar. Nadat ik met google afbeeldingen zoeken ongeveer een uur lang diverse beren had bekeken en niks bekends in het vizier kreeg, gaf ik het op. Een mailtje naar Helmie dan maar, gever van de beer. Misschien wist zij meer?

En ja! Niet alleen wist Helmie te vertellen dat Smellie beer een z.g. Kika-beer is; ze had (want kennelijk wel op de hoogte van het beren-was-verhaal) er destijds zelfs een voorraad van ingeslagen en kon er nog wel eentje afstaan aan ons schetekind! Pfieuw! Een hele opluchting. Nogmaals bedankt Helmie!

Nu maar hopen dat Bibi zich inderdaad aan de beer heeft gehecht – en niet aan zijn lekkere luchtje.