Elke avond bami?

Wat eten jullie nou zoal? Toch niet elke avond bami?, vroeg Ineke laatst per mail. Nee, niet elke avond bami. Ik heb zelfs nog maar één keer bami gemaakt (die was trouwens wel erg lekker, al zeg ik het zelf). Maar sinds we hier wonen heb ik bijvoorbeeld wel al een tweede 2-kilo-zak rijst geopend. We hebben hier een paar weken geleden een wok gekocht. Niet zo’n gietijzeren geval zoals we thuis hebben, zeer geschikt voor nasi - of bami goreng, maar zo’n dunne. Daarin kun je vooral heel lekker snel geroerbakte groenten klaarmaken. Dat doe ik dus ook 1 of 2 keer per week. Met rijst. Zo stond hier gisteravond bijvoorbeeld geroerbakte groenten met kip en cashewnoten op het menu. Ik maak het ook wel eens met grote garnalen, of iets runderigs. (Om rijst of bami in te bakken is zo’n dunne wok eigenlijk wat minder geschikt, dat blijft er snel aan plakken en verbrandt dan ook genadeloos. Ik doe het wel, want je moet wat, maar snel snel snel.) Bibi eet soms met de pot mee (gebakken rijst vindt ze wel lekker) maar krijgt vaak nog een aangepast maaltje.

Zo nu en dan probeer ik een mixje uit een zakje – à la de toko in NL. Zo had ik laatst een mixje gehaald bij een Indonees (er zitten hier namelijk nogal wat Indonezen die als helper werken. Die hebben echter niet veel te makken; het tokootje had dan ook bijna niks), om een soort Laksa te maken. Toen stonden we de volgende dag, zoals Bauke dat uitdrukt, in handstand onder de douche. Wel lekker hoor! Maar vrij pittig.

Verder eten we hier met enige regelmaat sushi! Zo’n beetje elke grote supermarkt heeft hier namelijk, net zoals je in NL een vleesafdeling hebt, een sushi-afdeling, waar het spul de hele dag door vers wordt gemaakt. Echt lekker. En goedkoop. Aan het einde van de dag gaat het helemaal voor een prikkie weg, want de volgende dag verkopen ze het niet meer. (Anders dan bij de Albert Heijn, waar de sushi dagenlang houdbaar is en ik hem dus nooit kocht.) Dan eet je voor een tientje samen je buikjes rond. Heerlijk heerlijk.

Een pastaatje eten we ook wel. Of een kip (al dan niet zelf) in de oven klaargemaakt, met een grote bak sla. Bauke heeft er onlangs zelf eentje gebraden in ons nieuwe oventje. Een Chinese, want het buitenlandse vlees vond hij te zeer aan de prijs. Bovendien, zei hij, als je naar een restaurant gaat, krijg je ook Chinees vlees, en dan zeur je er ook niet over. Dus. (Nou is dat natuurlijk ook zo, maar ik haal desondanks altijd iets buitenlands. In het kader van de voedselveiligheid.) Het was een lekker kippetje. Een mager scharminkel, dat wel, maar lekker. Toen we het beestje op hadden, vertelde Bauke me dat hij het zelf van kop en poten had moeten ontdoen. Hij had het bewijs maar vast bij de afvalverzamelplaats ingeleverd, zodat ik niet over mijn nek zou gaan wanneer ik iets in de vuilnisbak zou gooien.

Over over je nek gesproken… Chinezen eten alles. Echt alles. Van (letterlijk) kop tot (letterlijk) teen: ze eten het op. Bauke heeft hier bijvoorbeeld ook al kippenvoeten gegeten. Geen kippenpoten, maar kippenvoeten. Tijdens het annual diner van Mid Ocean waarvoor ik was uitgenodigd (voorafgegaan door de opening van het nieuwe kantoor, alwaar een heel geroosterd varken op de vloer in mootjes werd gehakt), kwamen bijvoorbeeld ganzenvoeten, vissenkoppen en vissenmagen voorbij. Lekkel lekkel! Ik was vooraf bang onbeleefd te zijn als ik iets zou weigeren (geleerd bij Hestiacursus voor expatvrouwen) maar dat viel gelukkig mee. Slangensoep wordt hier ook gegeten, met slangenbloed. Mjammie. En vaak, als ik over straat loop, ruik ik dingen, waarvan ik denk: jek! Weeige luchten. Een geval van wat de boer niet kent waarschijnlijk, misschien smul ik er over een jaar ook wel van (al kan ik me daar nu nog niks bij voorstellen).

Aardappelen aten we eergisteren voor het eerst – althans, thuis. Bauke had namelijk wel weer eens zin in vette worsten, zoals je die in NL gewoon bij de Albert Heijn kunt krijgen. Nou dacht ik die te hebben zien liggen bij onze plaatselijke ecoloog en ik heb zo’n receptje met worsten, aardappeltjes en rozemarijn uit de oven (van hoe heet die man in the kitchen ???) waar Bauke dol op is. Geen succes. Sommige dingen moet je hier gewoon maar niet willen, denk ik. Worsten is zo’n ding.

Morgenmiddag komen onze spullen uit Amsterdam aan, en kunnen we ook weer over onze kookboeken beschikken! Daar kijk ik naar uit. Ik heb van Nina bovendien een Chinees kookboek gekregen waar heel veel Chinese ingrediënten in staan (die ik wel overal zie liggen maar waarvan ik geen idee heb wat ik ermee moet) dus dat verbreedt de eet-horizon weer wat. En vanavond… gaan we voor het eerst samen uit eten! (We hebben namelijk een oppas.) Peking eend, bij de Peking Garden in Tsim Sha Tsui, waar je volgens de reisgids de beste pekingeend van Kowloon kunt eten.