Allemaal doosjes

Ik ben een opruimfundamentalist. Dus toen onze spullen uit Amsterdam zaterdag aankwamen, wilde ik er het liefst meteen lekker mee aan de gang. Het was dat de eend (een hele), de martini’s (twee), de witte en de rode wijn (tel kwijt) bij de Peking Garden de avond ervoor mijn productiviteit remden - maar anders.

Wel vast het kruidenkastje ingericht (kon ik niet laten, we hebben hier namelijk een fantastisch systeem voor kleine potjes in de keuken!) en de rest van de keukenspullen een plek gegeven. En natuurlijk meteen wat van die praktische afsluitbare bakjes uit NL in gebruik genomen! Superhandig, bijvoorbeeld voor losse dingen zoals bouillonblokjes en mixjes van de toko. De kaas in de koelkast: ook in een afsluitbaar bakje. Anders droogt-ie maar uit. Aangebroken zak met brood idem dito – je wilt kakkerlakken immers geen kans geven. Tevens een doos gemaakt voor reeds geopende zakken rijst, pasta en linzen EN de koekjes in onze Nederlandse koektrommel gestopt - wat een vooruitziende blik had ik toch gehad tijdens het inpakken!

Verder natuurlijk wel gezorgd dat het Bibeltje meteen over haar speeltjes kon beschikken (die was helemaal in haar sas met zoveel leuks waarvan ze niet meer wist dat ze het had: Herman de hond, twee koffertjes met allemaal leuke speledingetjes, badeendjes, een schattig poesje op wieltjes en nog veel meer) en onze ingelijste foto’s en waxinelichthouders uit een doos gevist voor wat Hollandse gezelligheid. Morgen de rest, dacht ik brak. Maar zondag, toen de eendkater allang weer weg was, moest ik mezelf toch nog een dagje in bedwang houden vanwege het lekkere weer. Bauke vond het een beter idee om naar buiten te gaan, dan om binnen dozen uit te zitten pakken. Ik protesteerde eerst nog wat, maar gaf toe omdat hij de hele week al binnen zit en bij nader inzien had hij gelijk (zie de foto’s van onze zondagse wandeling langs de promenade van Tsim Sha Tsui).

Maandag, tijdens het eerste slaapje van ons Bibelotje, dus weer verder gegaan met het wegwerken van dozen. (Een beetje zitten spieken ook, in dozen die de mijne niet waren: je wilt niet weten hoe ongeorganiseerd sommige mensen zijn - werkelijk!) Al mijn kleren hangen of liggen nu in de garderobekast; riemen, sjaaltjes en petten in een leuke doch praktische mand; slippertjes en ballerina’s in een dito andere mand. Mijn mooie schoenen, gestapeld in dozen, onder in de garderobekast en mijn administratie keurig in mappen links in de bureaukast (“Rechts is van mij”, had Bauke de avond ervoor gezegd. Ik heb er even een blik op geworpen… Ik zeg maar zo ik zeg maar niks).

Straks, als ons kleine draakje weer onder de wol gaat, lekker verder. Ik zeg nou wel lékker, maar het is heus niet zo dat ik een kick krijg van het opruimen zelf – ik kan ook wel leukere dingen verzinnen. Het lekkere is dat daarná alles een eigen plek heeft: netjes, overzichtelijk, georganiseerd.

Tjsa. Als het materiele bij mij niet georganiseerd is, functioneert het intellectuele niet. Hoe het komt weet ik niet, maar dan zie ik door de bomen het bos niet meer en heb ik de neiging het allemáál maar te laten waaien (en daarvan word ik dan weer ongelukkig). Erfelijk misschien? Mijn Omoes (altijd goed voor een lollige anekdote) had op haar telefoonboek (gewoon zo eentje van de PTT, waarop heel groot TELEFOONBOEK staat gedrukt) een klein etiketje geplakt, waarop ze “telefoonboek” had geschreven. Nou vraag ik je! Zo erg is het bij mij nou ook weer niet (ik gebruik alleen labels als ik iets in de vriezer stop), maar misschien heb ik er toch iets van meegekregen.

Zelf vind ik eigenlijk ook helemaal niet dat ik nou zo ontzettend erg ben, het is meer dat Bauke af en toe de kriebels van me krijgt. “Waarom moet bij jou toch alles in doosjes?”, vroeg hij zaterdag geërgerd. ("Ik woon hier ook hoor", zegt hij ook wel eens.) Maar hij, zo stel ik het me tenminste voor, heeft al die doosjes niet nodig omdat ‘ie ze gewoon al in zijn hoofd heeft zitten - gelabeld en al. De binnenkant van míjn hoofd lijkt op een door Bauke ingepakte verhuisdoos: van alles er zomaar ingekwakt, zodat ik nooit meer iets terug vind. Om niet helemaal gek te worden, moet ik mijn directe omgeving dus wel enigszins organiseren.