Bloghomies

Zo’n blog is soms een beetje als een bodemloze put. Je stopt er wat in en je hebt geen idee waar het allemaal terecht komt. In principe is iedereen met een pc en internetverbinding natuurlijk een potentiële bezoeker – al maak ik me wat dat betreft uiteraard geen illusies. Ik heb eens zitten studeren, maar behalve dat je kunt zien hoe vaak je profiel is bekeken (tenminste: ik heb gemerkt dat de teller 1 klik soms als 10 klikken opneemt, terwijl hij andere klikken helemaal niet registreert), kun je volgens mij geen “kijkcijfers” opvragen. Daarom is het ook altijd zo leuk als mensen zo nu en dan een reactie achterlaten.

(Zoals mijn homie Ed Hardy, die gisteren het volgende berichtje postte bij Top spenders:

I've just browsed your blog, I apprecitated your fluent expression and style. May one day we will make friends with each other by the help of internet.ed hardy
buy ed hardy
cheap ed hardy

Kijk dat bedoel ik nou. Ik weet niet of iemand zich good girl nog kan herinneren die, naar aanleiding van You’re a vegetable, reageerde met: “your blog is feelgood” – maar dit soort reacties worden door mij dus zeer op prijs gesteld.)

Nou moet ik toegeven dat ik zelf ook wel eens in gebreke blijf. Zo ben ik bijvoorbeeld een trouwe volger van het blog van A. (die samen met C. in Hong Kong woont, en daar een gelijknamig blog over bijhoudt) zonder dat A. dit zelf weet. Hoe ik op de hoogte ben van A.’s blog? Via R., die ik ken van de NL vereniging - en op haar eigen blog een linkje naar A. heeft gezet. (Nu ik erover nadenk, het wordt tijd dat ik eens uit de kast kom en een reactie op A’s blog plaats. Ik begin me ineens toch een beetje pervers te voelen.)

Hoe dan ook: dit bewijst dus maar weer dat iedere gek met een pc en internetverbinding je blog wel eens zou kunnen lezen. Bauke vindt daarom ook dat ik soms teveel van mezelf prijs geef. Zo’n foto van mij als konijn (Where is the bunny?) vindt hij bijvoorbeeld echt niet kunnen. (Die foto was in eerste instantie veel erger. Ik had hem ‘s ochtends genomen, vlak nadat ik uit bed kwam: mijn haar helemaal cat en mijn hoofd zonder make-up. Ik keek extra uiig in de lens en klikte toen. Het resultaat was niet best. Vervolgens tekende ik er een paar oren op en plaatste hem - heel overmoedig - op mijn blog. Na Bauke’s commentaar – “dit is wel heel erg” via Skype, vanaf zijn werk - heb ik zoveel extra’s op die foto getekend dat ik er zelf min of meer onherkenbaar van werd.)

Misschien heeft Bauke wel gelijk hoor, maar anders is de lol er wat mij betreft ook wel snel af. En ondertussen probeer ik wel degelijk rekening te houden met over en voor wie ik schrijf – mij al dan niet bekend. Ik bericht bijvoorbeeld niet over echtelijke intimiteiten, vloek alleen als het echt nodig is en zal nooit onze naw-gegevens bekendmaken. Maar soms denk ik achteraf natuurlijk ook wel eens: nee, dat had ik toch niet moeten doen. Dat was eigenlijk niet écht leuk. Om het er dan af te halen, dat vind ik dan ook weer zo wat, maar ik ben wel opgelucht als het bericht naar mijn archief wordt verplaatst. Bij deze dan ook: sorry Ineke. Volgend jaar stuur ik je een leuke kaart.