Blogmoeder

Hmpfgrr… Eergisteravond knoop doorgehakt: de babysitter wordt het toch niet. Eén van de twee referenties was namelijk niet helemaal je van het, een beetje onaangenaam zelfs. Ook het antwoord op mijn tweede mail, waarin ik nog wat doorvroeg, stelde ons niet geruster. Subjectief natuurlijk, maar toch, we hebben het wel over ons Bibeltje. En dan is “het valt waarschijnlijk wel mee met die oppas” gewoon niet goed genoeg. Zo’n beetje een hele nacht van wakker gelegen. “Bauk?”, fluisterde ik om een uur of 4, “ik zorg zelf wel voor ons Bibeltje hoor. Ik zie het niet zitten.” Verder zoeken dus maar weer. Het moet wel goed voelen.

Ondertussen moet ik er een beetje voor waken geen achter mijn PC vastgeplakte, over het net surfende blogmoeder te worden. Dat bloggen is natuurlijk prima - mits ik niet teveel foto’s van bedenkelijk allooi op mijn blog plaats - maar dat surfen... Een paar dagen geleden blies ik mijn facebook-account weer eens nieuw leven in. Ik deed er nooit iets mee en had maar twee vrienden, waaronder Gitta, die me ooit had aangespoord een account aan te maken. Ik wist eigenlijk niet eens meer dat ik op facebook zát, totdat ik een paar weken geleden ineens twee mailtjes kreeg van andere facebook-leden die mij als vriend wilde toevoegen. Omdat ik mijn inloggegevens inmiddels ook al een eeuw kwijt was, liet ik het er maar bij zitten. Maar toen één van de twee emailadressen die de (inmiddels ex-) potentiële babysitter ons van haar eerdere werkgevers opgaf niet meer werkte, en ik die ex-werkgever al googelend wel op dat facebook tegenkwam, besloot ik toch maar nieuwe inloggevens aan te maken (want vereist om iemand te benaderen). En omdat ik toen toch eenmaal was ingelogd, meteen maar een beetje zitten pielen. Testje gedaan (zag ik bij een van mijn facebookvrienden) waaruit blijkt dat ik in het diepst van mijn wezen eigenlijk een Amerikaanse ben; mailtjes gestuurd naar andere mij bekende facebookleden om te vragen of ze mijn facebookvriend willen worden; zitten gluren in vriendenlijsten van vrienden van vrienden van vrienden - en ineens waren er uren voorbij gevlogen! Mijn Cantonees was er helemaal bij ingeschoten en dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Erop uit, dacht ik dus, toen mijn prikkende muisarm mij weer aan de echte wereld herinnerde. Ik had via een collega van Bauke twee vrijkaartjes voor een spiegeltjes & kraaltjesbeurs in Wan Chai gekregen. Niet dat ik daar nou echt wat te zoeken had, maar zo kom je nog eens ergens. Na een uur van overvolle metro’s, liften & loopbruggen waren Bibi en ik ter plaatse. Mochten we er niet in! Tenminste: ik wel, Bibi niet. Verboden voor kinderen onder de 18, zei de kaartjesknipper, die mij met een halt-gebaar bij de ingang staande hield. Hij wees op kleine lettertjes achterop het toegangskaartje en inderdaad, daar stond het: persons under 18 will not be admitted. De tekst ging zelfs vergezeld van een plaatje: een groot poppetje en een klein poppetje met een streep erdoorheen. Why? “Those are the rules.”

Grrrom. Op de terugweg was ik ineens een stuk assertiever bij het in- en uitstappen van overvolle liften en metro’s. Ik reed zelfs een keer per ongeluk expres met de bugaboo over de voeten heen van iemand die voordrong bij het verlaten van de metro. Sorry! - riep ik met een verontschuldigende glimlach op mijn gezicht. Het was al een oud mannetje en hij liep een beetje mank ook, maar ik had geen zin meer om me de kaas van het brood te laten eten en bovendien, hij mocht dan oud en kreupel zijn, hij hoefde nog heen moeder met kind in kinderwagen aan de kant te duwen. (Wie dit wreed en harteloos vindt klinken: kom je hier maar eens verplaatsen - dan piep je wel anders.)

Terug op Sorrento-grondgebied nog even de speeltuin in geweest met Bibi, die daar ineens hele enden begon te lopen! Een beetje wiebelig nog, maar ze maakte echt meters en werd er helemaal blij en giechelig van – ik ook trouwens. Ik zie het haar nu elke dag beter doen. Op dit moment loopt ze al ruim een kwartier door ons appartement achter haar eigen miniwandelwagentje. Van de slaapkamer naar de woonkamer naar de keuken – en terug. Steeds weer. De scheet. Nog even en ze loopt gewoon helemaal los. Kijk, dat maak je dan allemaal weer wel mee als fulltime blogmoeder.