Hokey Pokey

Ik voel me sinds vanmiddag weer wat beter. Gisteren toch maar even naar de dokter gegaan, omdat dat hier nu eenmaal zo hoort, ik me écht helemaal niet bie voelde en Bibi’s temperatuur bovendien ook licht fluctueerde. Dokter So dit keer, die praktijk houdt in Elements, het winkelcentrum waarop we wonen. Nadat hij zijn diagnose had gesteld (een chest infection: vermoedelijk een beginnende longontsteking) verving hij zijn mondkap voor een meer beschermend exemplaar en gaf mij er ook één. Vervolgens onderwierp hij me aan een soort mini-kruisverhoor: was ik Hong Kong de laatste tijd nog uitgeweest? Kende ik Amerikanen? Had ik contact gehad met Amerikanen? Had ik plaatsen bezocht waar Amerikanen waren? Nou, euh, ik had vorige week wel een internationale peuterspeelgroep bezocht, maar verder niks. International? Dat klonk toch een beetje verdacht. (Ik dacht dat het iets met Mexicanen was, maar enfin.)

Met Bibi was alles gelukkig in orde. Ik kreeg een antibioticumkuur en als mijn koorts na drie dagen niet zou zakken, moest ik terugkomen voor injections. So keek me diep in de ogen: I know you don't like injections. (Ik ben al twee keer bij dokter So geweest voor hepatitis-b vaccinaties, samen met man en kind. So is niet wat je noemt van het gevoelige soort. Terwijl ik hem van mijn fobie op de hoogte had gesteld en in zijn piepkleine praktijkruimte in horizontale positie juist net weer een beetje lag bij te komen van mijn injection, begon hij een griezelverhaal tegen Bauke af te steken: dat hij Bibi goed moest vasthouden, omdat anders de naald wel eens in haar arm zou kunnen afbreken en er ik weet niet wat allemaal voor ellendigs zou kunnen gebeuren. Om niet opnieuw helemaal beroerd te worden, heb ik halverwege zijn verhaal mijn vingers maar in mijn oren gestoken.) So stuurde me ook naar een lab voor röntgenfoto’s – just to be sure. Ze gaan me daar toch geen injections geven? vroeg ik nerveus. Je kunt immers nooit weten.

Het tripje naar Bejing hebben we maar even uitgesteld – dat kon gelukkig. Buiten regent het nog steeds, dus daar missen we niks aan. Gisteren hebben we afhaal gegeten, vanavond doen we dat weer, ik heb mijn boek bijna uit en Bibi zit vaker dan wenselijk voor baby-tv. Ze zwaait en roept baai baai naar roze konijntjes, klapt in haar handen en danst lachend mee met de hokey pokey. Het schaap. Mijn hart stroomt over van liefde als ik haar zo zie. En soms van schuldgevoel. Het is goed dat ik weer aan het opknappen ben.