PS:

Toegegeven, het was een beetje een vilein stukje gisteren. Vooral van die laatste alinea dacht ik vanochtend: Auw! Moest dat nou echt? Ik weet per slot van rekening ook wel dat Jan en Thea het niet slecht bedoelden. Toch vond ik dat ze het een beetje verdienden. Op Internet heeft en geeft iedereen maar z’n mening over alles en iedereen, vlug vlug, krabbel krabbel, één klik op de muis en klaar. Heel vaak zonder verder te kijken dan hun neus lang is en nog veel vaker uit profileringsdrang. Begin een blog! denk ik dan. Maar dat is natuurlijk maar mijn bescheiden mening. Ondertussen heb ik toch ook lichte wroeging. Jan, Thea: mea culpa - een beetje.

Lieve Jan en Thea,

Allereerst: hartelijk dank voor jullie reactie op mijn stukkie dat ik voor het Wereld Expat Magazine heb geschreven. Lief ook dat jullie je zo om mijn welzijn bekommeren. Ik was wel een beetje verbaasd dat ik kennelijk zo’n ongelukkige indruk heb achtergelaten. Ik heb de tekst nog een paar keer herlezen - zou de eindredactie dan toch ? – maar nee.

Je hebt natuurlijk gelijk Jan, dat als je in den vreemde een baan zoekt, je den vreemde beter leert begrijpen (of in elk geval sneller). En Thea: studeren of vrijwilligerswerk is uiteraard óók een optie voor de expatvrouw. Een oppas is hier inderdaad ontzettend goedkoop! Voor nog geen 500 euro per maand heb je niet alleen een oppas, maar iemand die zes dagen per week 24 uur per dag tot je beschikking staat. Je kind verzorgen, koken, de ramen lappen (ook aan de buitenkant, en dat op de 29e verdieping!), de boodschappen doen: niets is ze te gek. En ook nog eens live-in, Thea, zoals jij me, met je 16 jaar Aziȅ-ervaring, aanraadt. Dat je appartement nog geen honderd vierkante meter groot is maakt niet uit, want ze nemen al genoegen met de gangkast – of een plekkie op de vloer in de kinderkamer. (Trouwens ook handig als je kind ‘s nachts steeds wakker wordt, hoef je er zelf niet uit.) Kortom: voor het geld hoef je het niet te laten.

Alle gekheid op een stokje (Spass bei Seite, zou mijn overgeȉntegreerde expat-bruder zeggen) ik begrijp heus wel waar jullie bezorgdheid en lieve tips vandaan komen, maar ik bedoelde met mijn stukkie alleen maar te zeggen: je hebt ying en je hebt yang, er zijn bergen en er zijn dalen, goeie tijden en slechte tijden en elk voordeel hep z’n nadeel - jullie begrijpen vast wat ik bedoel. Dat was zo in Amsterdam en dat is hier niet anders, maar dan op z’n Chinees - maar dat maakt het nou juist zo bijzonder! En hoewel ik daar in mijn stukkie verder niet over heb uitgeweid: dat fulltime moederschap is op dit moment een bewuste keuze. We hebben wel een lieve oppas die een paar keer per week op ons meidje past zodat ik even “los” kan, maar dat is dan ook precíes goed, want hoe goedkoop zo’n live-in huishoudster ook is: daar zou ík nou ongelukkig van worden (maar dat ben ik natuurlijk, Thea). En ohja, niet om nou iemand de ogen uit te steken, maar ik heb het juist zo getroffen met die husband van mij!

Kortom, ondanks de dalen, de yang, de ying, de slechte tijden en de nadelen die ook zo z'n voordelen hebben: het gaat hier goed met mij. Het enige waar ik wel eens een beetje wanhopig van wordt, zijn die terugkerende aften, en het feit dat ons dochtertje ‘s nachts nog zo vaak wakker wordt. Ik denk zelf dat het één met het ander samenhangt, maar ik ben natuurlijk geen expert. Misschien hebben jullie nog goeie tips? Jan? Thea?

Nou we elkaar toch aan het tippen zijn – ik weet niet of jullie er op zitten te wachten, maar, dat vroeg ik me ineens af, waarom gaan jullie zelf eigenlijk niet studeren? Ik zeg, en dan noem ik gewoon maar een dwarsstraat: psychologie. Overweeg het eens. Er gaat vast een wereld voor jullie open. En Thea, jou wil ik toch ook, van vrouw tot vrouw, een persoonlijk hart onder de riem steken. Want daar zit je dan, met je 16 jaar Aziȅ-ervaring, in Southampton - of all f***ing places - waar het volgens jou pas écht afzien is. Jemig meid. Ik zie je er helemaal zitten. Op je tandvlees en alles. Brrrr. Rot hoor. Hang in there baby!

Veel liefs en een hele dikke pakkerd uit een opgewekt Hong Kong,
Sanne

Keek op de week

Deze week kwam het nieuwe (digitale) “Wereldexpat Magazine” van de wereldomroep uit, met daarin het stukje dat ik voor de rubriek “Expat aan het woord” heb geschreven. Door de verwijzing naar mijn blog schoten de bezoekersaantallen omhoog, wat natuurlijk wel een geinige bijkomstigheid was. Leuke reacties ook, van andere expats die zich in mijn verhaal herkenden. (Plus een wat typische respons van ene Jan, die vindt dat ik ongelukkig klink en een baan moet zoeken. Huh? Enfin.) Ik heb bij de Wereldomroep nog drie stukjes weten te bekokstoven, een soort columns, en dan betaald, dus dat is natuurlijk erg leuk (moet mijn writersblock binnenkort wel verdwijnen, anders krijg ik nog werkstress!).

Deze week ook een zwangerschapstest gedaan, omdat ik niet snapte waar al die extra kilo’s ineens vandaan komen (en ik er toch nog eentje had liggen – een zwangerschaptest bedoel ik). Ik was niet zwanger. Reactie Bauke: Zal ik ook een zwangerschapstest doen?

Gisteren gezellig gelunchd met Ans en Wytske en, heel verstandig, een salade besteld. Tijdens het eten veel gesprekken over eten. Is Chinees eten wel zo lekker? Waarom eet ik in Thailand maar ook in Amsterdam lekkerder Thais dan in Hong Kong? Waarom valt het Indonesische eten in Indonesië zo tegen? Waarom verkoopt de supermarkt honderd soorten sojasaus maar geen ketjap? Waar kun je hier een behoorlijke sambal krijgen? Na afloop van de lunch had ik stiekem nog een beetje trek - thuis nog een appel, een rijstwafel en een handje nootjes gegeten.

Ook gisteren: met de familie onze derde en laatste hepatitis-shots gehaald. Brrr. De wachtkamer was erg druk en klein. Bibi was niet te houden en rende als een bezetene lachend en gillend door de kleine en drukke wachtkamer (nu lach je nog, dacht ik). Na vijf minuten wachten dienden de eerste oorsuizingen zich bij mij aan. Toen we aan de beurt waren, ben ik er maar weer bij gaan liggen. Het gaat wel steeds beter: de paniek begint tegenwoordig pas ter plaatse en niet al een week eerder, ‘s nachts in bed. Na afloop is de “herstelperiode” ook aanzienlijk korter: het duurt een minuut of vijf en dan ben ik weer up & go. Kwestie van vaak blijven doen waarschijnlijk. Bibi vond het maar niks en sloeg de hand van dokter So opzij, waardoor ze nu een kras van een naald op d’r dijbeen heeft. Jek.

Verder is het de hele week al heerlijk weer! Lekker warm maar niet té, een wat drogere lucht en een fijn briesje. Daardoor met Bibi veel tijd in de speeltuin doorgebracht, waar het aan het eind van de middag tegenwoordig weer gezellig druk is. Meest gehoorde opmerking van ouders/helpers tegen hun kroost: share! Zit nog niet in hun systeem.

En dan nog uit de Fokke en Sukke-scheurkalender deze week, getiteld “Fokke en Sukke denken met weemoed terug”: Fokke en Sukke zitten in een origineel Kantonees restaurant. Zegt Fokke: Geen saté-saus, zelfs geen kroepoek!! Zegt Sukke: Waar is de tijd gebleven dat dit een authentiek Chinees-Indisch Restaurant was?

Korte metten

Een paar weken geleden kreeg ik een berichtje op facebook van een vriend uit het verleden die ik al meer dan twintig jaar niet heb gezien. Even oud als ik, al 19 jaar samen met dezelfde vrouw, zeven jaar geleden getrouwd en twee zoontjes rijk. Wat mooi dat je de ware zo snel hebt gevonden, schreef ik terug. En: ik heb daar veel langer over gedaan, maar toen het eenmaal zover was, hebben we er ook geen gras over laten groeien. We zijn deze zomer vier jaar samen, binnenkort drie jaar getrouwd en in december wordt ons meisje twee.

Gisteren was het drie jaar geleden dat Bauke en ik trouwden. We hadden toen het mooiste weer van de wereld: 24 graden en de hele dag een stralend blauwe lucht zonder ook maar één wolkje. We aten bij Elkaar, trouwden in de Stopera, feestten in KHL en lieten ons, champagne-proostend, over de Amsterdamse grachten per rondvaartboot vervoeren - van Elkaar naar de Stopera en van de Stopera naar KHL. Veel gasten had ik nooit eerder gezien en dat gold ook voor Bauke. Iedereen was er: oude en nieuwe vrienden, verre en naaste familieleden, mensen uit binnen- en buitenland, collega’s van nu en van vroeger. We kenden elkaar toen pas een jaar (en twee maanden). Jullie maken korte metten! - ik hoor het Wilco nog zeggen, in zijn Nederduits.

Om ons driejarig jubileum te vieren, zijn we gisteravond uit eten gegaan bij Felix in het Peninsula hotel. Een echte filmsterrenlocatie (ontwerp van Philippe Starck) met een prachtig uitzicht op de skyline van Hong Kong, heerlijk eten en een mevrouw in een (eveneens designer) wc die voor het handenwassen zeep in je handen giet en je na afloop van een handdoekje voorziet. We smulden van een zesgangendiner met andere wijn bij elke gang (Hmmm deze is ook lekker!) kletsten over het heden (Als ik dát doe denk je natuurlijk: die lul – haha! Maar Bauke, ik denk over jou nóóit: die lul!) het verleden (Wat deden we vorig jaar ook alweer op deze dag?) en herinneringen aan een verder verleden, nog zonder elkaar (Zoals aan: de kat van mijn tante Pien, Ceasar, zo wild dat ze hem - als een soort huurmoordenaar – alleen met haar leren handschoenen aan aaide. Ja, je bent een lief beest, een líef beest!, zei ze dan. Gegege. Ooit kwam ze de woonkamer binnen met een dienblad vol thee, terwijl Ceasar aan zijn nageltjes in haar rug hing. Een líef beest!). Verder spraken we af om eens wat vaker met z’n tweetjes op pad te gaan – dat hadden we ons toch voorgenomen voordat we naar Hong Kong verhuisden, waarom deden we dat eigenlijk niet?

Wat goed is komt snel, zei Bauke drie jaar geleden. En gisteravond: op nog zestig jaar samen! Proost! Lang leve de korte metten!

Vandaag drie jaar getrouwd!

Blootje

Met Bas naar Happy Valley

Woensdagavond met Bas naar de paardenraces in Happy Valley geweest. We hadden een tafel in de Stable Bend Terrace: een BBQ-restaurant met uitzicht op de renbaan. Totale inzet 550 HKD, totale winst bijna 2000 HKD - met dank aan Bas, Harry Harry en Lucky Baby. (Voor een vergroting: klik op de foto.)

Alles weer rustig

Na een onrustige nacht waarin de wind bleef brullen (windsnelheden van 130 km per uur, las ik net op Ans’ blog), onze airco’s vreemde harde pruttelgeluiden maakten en Bibi ook weer van zich liet horen (ze lag vannacht weer een poosje als een babychimpje bovenop me, met haar armpjes om mijn nek heengeslagen, mmm), is vanochtend omstreeks 10 uur het waarschuwingssignaal 8 weer teruggeschroefd naar T3. Gelukkig maar. Al is het natuurlijk wel spannend, zulk noodweer (zolang je tenminste veilig binnen zit en het maar niet te spannend wordt) en bovendien gezellig: bij 8 hoeft niemand naar z’n werk. Als de waarschuwing van 8 naar 3 gaat, schijn je weer binnen twee uur op je werk aanwezig te moeten zijn, zo leerde Bauke vanochtend toen hij op kantoor aankwam. Hij was er omstreeks 11 uur, als één van de eersten.

(Er geldt hier een heel stelsel van waarschuwingssignalen waar we nog niet echt chocola van kunnen maken - waarom de waarschuwing bijvoorbeeld van 1 naar 3 naar 8 gaat is ons een raadsel en wanneer is er nou sprake van een tyfoon? - maar voor de Pelleboeren: klik hier)

Hopelijk is de rust voorlopig even wedergekeerd want vanavond komt Bas! Hij is voor werk in Jakarta en komt, voordat hij weer terug naar Nederland gaat, twee dagen bij ons logeren. En dan is het natuurlijk wel leuk als we niet rummikuppend aan huis gekluisterd hoeven te zitten.

Storm! Tyfoon?

Hier een zeer rustig weekeinde achter de rug (zeg maar gerust aartslui). Vrijdagavond bulderend van het lachen aan het “yearbookyourself”en geweest – we konden er geen genoeg van krijgen, het één was nog hilarischer dan het ander. Zie onder enkele resultaten. Verder dan wat boodschappen en gezamelijke tukjes kwamen we zaterdag en zondag niet – we hadden weer een paar tropenweken achter de rug, slapenderwijs, vandaar de ontbrekende lust om iets te ondernemen. Gelukkig zat het weer ook niet mee.

Vandaag staat in het teken van harde wind, er was de hele dag sprake van Strong Wind Signal, No. 3:

This means that winds with mean speeds of 41 to 62
kilometres per hour are expected.

Severe Tropical Storm Koppu has intensified into a typhoon.

At 6 p.m., Koppu was estimated to be about 200 kilometres
south-southeast of Hong Kong (near 20.6 degrees north 114.8
degrees east) and is forecast to move west-northwest at
about 16 kilometres per hour towards the coast of western
Guangdong.

Inmiddels is er een Pre-8 Tropical Cyclone Special Announcement gedaan en giert de wind met veel geluid om het gebouw. Ik zat net even met Bauke op de skype en die is de zitting inmiddels aan het opheffen, hij komt er gelukkig snel aan.

Zouden we dan nu toch echt onze eerste bewuste (we zijn er een keer doorheen geslapen) tyfoon gaan meemaken? Het leek me altijd wel geinig maar ik vind het zo eigenlijk wel weer leuk genoeg.

Happy family

Beginnersgeluk

Gisteren toch een gewoon potje zonder toeters en bellen op de kop weten te tikken voor Bibi. Bibi keek ernaar, ging er op zitten, en draaide een drol. Alsof ze nooit anders had gedaan! Dus daar stonden we dan van aah en ooh en wat goed van jou en applaus voor jezelf. Beginnersgeluk natuurlijk, want vanochtend stond ze naast de pot te poepen (ik kon haar er nog net snel opzetten) en moest ik toch ook weer ergens een verdwaalde plas opdweilen. Hoe dan ook: we hebben een pot. En Bibi gaat er ook regelmatig even op zitten. Vindt ze leuk. Nu is er alleen wat verdeeldheid in huize Van der Woude-Doets over waar je zo’n ding dan neerzet – zolang ze er nog niet vertrouwd mee is en niet zelf kan aangeven dat ze erop moet. Kan het, zolang je de pot maar steeds grondig schoonmaakt, niet zoveel kwaad hem gewoon in de woonkamer neer te zetten zodat ze er “spelenderwijs” vertrouwd mee raakt – of moet ‘ie, uit hygienisch oogpunt, op vaste tijden tevoorschijn worden gehaald en daarna weer worden opgeborgen?

Oralmedic, blootvogels en kakkerlakken

Een week thuis zijn we inmiddels, en terug in ons oude ritme. Bibi wordt nog wel wakker ‘s nachts, maar niet meer urenlang; ik ben een halve kilo Nederland kwijt (nog 1 te gaan) en Bauke heeft er alweer een dagje China opzitten. Verder is hier niet veel noemenswaardigs gebeurd, behalve:

Aft weg!
Toen we in Nederland waren, gaf mijn vader me een nieuw middel tegen aften en het is bijna niet te geloven maar HET WERKT ECHT!!!! Je smeert het op de aft, de pijn verdwijnt METEEN EN VOORGOED en één tot twee dagen later is ook de aft zichtbaar weg. Het is vermoedelijk een zeer agressief middel: het stukje wang dat ik ermee insmeerde sloeg er meteen wit van uit, alsof het ter plekke afstierf, maar dat kan me niet bomme want het werkt! Oralmedic heet het middel – ik heb vanochtend even bij de drogist gekeken of ze het hadden maar helaas, Mannings heeft het in elk geval niet. Bij deze daarom een oproep aan iedereen uit Nederland die ons nog komt opzoeken: neem een paar verpakkingen Oralmedic mee! (Dit klinkt hebberig maar 1 verpakking is slechts goed voor 3 aften …)

Blootvogel
Bibi wil steeds bloot. Ze trekt al haar kleren uit, luier incluis, en loopt dan met haar blote appelbilletjes door het appartement te paraderen. Zaterdag lag er in een hoekje van de kamer ineens een mini-drol en zondag deed ze twee keer een plas, gewoon daar waar ze toevallig stond te blootvogelen. Tijd voor een potje, dachten we, maar bij de plaatselijk “Babies ‘r us” verkopen ze alleen potjes met toeters, bellen en geluid. We zijn nu op zoek naar een plain old potty.

Kakkerlakken
Bauke ziet steeds kakkerlakken! Getverdegetverdegetver! “Ik zag weer een kakkerlakje”, zegt hij dan als hij uit de keuken of badkamer terugkomt. Terwijl de kakkerlakbestrijding het hele appartement onder handen heeft genomen terwijl wij in Beijing waren, nog maar kort geleden dus en ik bovendien een schoonmaakfundamentalist ben. Ik ben hevig verontrust en bezin mij op verdere actie.

We zijn weer thuis (het is weer feest)

We zijn weer thuis
En waar het ook op slaat
We weten wel weer welke kant het op gaat
We zijn weer thuis
Het is weer raak, het is weer feest
Of we nooit zijn weggeweest
(Uit “We zijn weer thuis”, tekst J. Plafond)

Bibi heeft een jetlag. Maar is het eigenlijk wel een jetlag? Of is het gewoon weer raak, is het feest weer begonnen? Na vier grotendeels slapeloze nachten (waarvan één totaal slapeloze in het vliegtuig) ben ik bijna alweer toe aan vakantie. Jezus te paard zeg. De eerste twee nachten thuis was ik ‘s nachts een zeer liefhebbende moeder met een eindeloze hoeveelheid geduld en medeleven, maar vannacht voelde ik mezelf plotseling transformeren tot Hulk. En al weet ik heel goed dat al die adrenaline zéker niet bevordelijk is voor een goede nachtrust, ik kon er gewoonweg niks tegen doen (maar dat is dan ook Hulk-eigen).

Gek genoeg had Bibi op de heenweg weinig last. De eerste dag werd ze weliswaar erg vroeg wakker en is Bauke (zodat ik nog even door kon slapen, de schat) met haar uit wandelen gegaan langs de Amstel. Mensen hadden wel een beetje vreemd opgekeken: wat doet die man hier met dat kleine meisje om 5 uur ‘s ochtends langs de Amstel? De volgende dag werd ze ook vroeg wakker, maar sliep ze na een korte toespraak van haar moeder (“Bibi, het is nu 4 uur. Het is nacht. Ik ga niet zoals Papa met je uit wandelen. Echt niet. Eerlijk niet. Heus niet. Ga maar weer lekker slapen.”) gewoon weer verder.

Maargoed. We zijn dus weer thuis. De vakantie in Nederland was fijn (al was het programma erg vol en hebben we jammer genoeg niet met iedereen kunnen afspreken), het was goed om familie en vrienden weer te zien en alles was natuurlijk lekker vertrouwd.

Wat me in Amsterdam na zes maanden Hong Kong wel ineens opviel, was de hoeveelheid leipe mensen die er eigenlijk op straat loopt. Nou staat ons appartement natuurlijk in een Prachtwijk en ik wil niet beweren dat er geen leipe Chinezen zijn (integendeel, zou ik bijna zeggen, maar daar lijkt aan de oppervlakte minder loos), maar allemachtig zeg.

Het Oosterpark (met uitzondering van het speeltuintje en het pierebad) lijkt door de weeks zelfs bijna compleet door afwijkende types te worden bevolkt – van gezellige stoners en onschuldige dronkelappen met plastic tasjes en blikjes bier, tot benevelde kwajoepen en regelrechte engerds met een fles bier en/of joint in de ene hand en een grote hijgerige pitbull aan een strak gespannnen riem aan de andere. Nou kan afwijkend vaak wel op mijn sympathie rekenen, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik me zo nu en dan toch ook wat geïntimideerd voelde – met het Biebje en die pitbulls en alles.

Is het in China bovendien not done om je (negatieve) emoties te laten zien, in Amsterdam lijkt het juist de norm om alles wat je niet bevalt er meteen maar verbaal uit te gooien. “Hé ke-lootsak, ken je godve-rre-domme niet uitkijke!” Dan ben je het maar kwijt ook, hè. Vrouwen die hun vriend per gsm uitkafferen voor alles wat rot en ellendig is (zodat de rest van de mensen in de rij bij Albert Heijn het ook hoort) of kinderen die luid en duidelijk tot de orde worden geroepen (Wesley, hierrrrrkomen, NU!) – als je een tijdje weg bent geweest, valt dat soort dingen dus blijkbaar op.

Maar ook opvallend: de Nederlandse gezelligheid. Jawel! De gezelligheid! Zeker als het lekker weer is, want je weet in Nederland maar nooit wanneer het lekker weer is, dus als het dan eens lekker weer is, dan moet dat natuurlijk gezellig met elkaar worden gevierd. Amsterdammers zetten dan hun keukentafel op het trottoir, een paar klapstoelen eromheen, flesje rosé erbij, stokbroodje tapenade, broekspijpen opgerold zodat de benen ook wat zon krijgen: gezelligheid! Ik zou zo willen aanschuiven. En dan dat fijne Amsterdamse ouwe-jongens-krentenbrood. Je hangt even met je kop uit het raam van je appartement en hebt zomaar ineens een gesprek over niks met een wildvreemde kerel op de stoep aan de overkant: Dag schat, alles goed? Ja lekker hoor! Weertje hè? Nou! Rustig aan hè, vandaag. Doe m'n best. Nou lieverd, tot ziens dan maar weer hè! Doedoei!

Al voelt Hong Kong inmiddels als thuis, in Amsterdam zijn we natuurlijk toch nog altijd méér thuis. In ons eigen appartement op de eerste verdieping, met bakker Hartog aan de overkant en vrienden en familie zo voor het grijpen. Of we nooit weg zijn geweest.


PS
Vergeet ik bijna:

5 kilo mosselen
6 pakjes rauwe ham
2 pakjes ossenworst
All you can eat thee- en Duitse smeerworst voor Bauke
4 droge worstjes
Khomeini - en extra belegen kaas
1 extra grote zak AH- Shanghainoten (zeer tegenvallend, wat heeft Albert Heijn hiermee gedaan?)
1 pak speculaas (Hartog)
4 pakken kaas- en sesamcrackers (Hartog)
Een stuk of wat zes-granen-halfjes (Hartog)
3 haringen (slechte score)
4 BBQ’s
3 keer saté met frieten
2 porties kibbeling

Burp. Oeps. Pardon. En samen bijna 3 kilo zwaarder. Oef.

(Ik neem nog maar eens een worteltje.)