Mijn eerste facial

Donderdagochtend voor het eerst in mijn leven een facial gehad.

Het was Linda’s laatste dag. De avond ervoor hadden wij (om ons gezellige samenzijn te vieren zolang het nog kon) het er alledrie flink van genomen. Vervolgens lag Biebstra de hele nacht te spoken en zo kwam het dat wij ons niet zo fris en fruitig voelden in de morgen.

(Dat was kennelijk te zien, want onze Australische oppas zei, vrijwel meteen toen ze binnen kwam: What’s wrong with you??? You look awful!!! You look terrible!!! What happened to you? You look exhausted!!! You look…. You look…You look… I’m not gonna tell you how you look.)

Enfin.

Waarom gaan jullie niet naar een spa? – zei Bauke, vlak voordat hij (met donkere kringen onder zijn ogen) naar zijn werk ging.

Een paar weken eerder hadden we een foldertje in de bus gehad van W (double u), het superdeluxe hotel in “ons blok”: dat ze een spa hadden, Bliss genaamd, en dat je, als je een behandeling nam van een uur of langer, gratis gebruik mocht maken van het openluchtzwembad op de 74e verdieping - met een waanzinnig uitzicht over Hong Kong. Dat zwembad zag er erg goed uit.

Foldertje uit mijn la gevist. Zwembad zag er nog steeds erg goed uit. Heel erg goed zelfs. Waarom gingen wij niet naar een spa?

Met google die spa opgezocht en jeemig: waarom wist ik dit niet eerder! Voor een paar tientjes had je al een urendurende massage, een uitgebreide facial, of een manicure inclusief leuk lakje. Dat leek me eigenlijk alledrie wel wat dus vooruit, waarom zouden we ons niet een keer helemaal lekker in de watten laten leggen? Voor het geld hoefden we het niet te laten. (Daar verbaasten we ons alletwee wel een beetje over, maar, zo zei ik, tegenwoordig immers vrouw van de wereld: het stikt in Hong Kong van de spa’s dus misschien is het hier ook iets voor de gewone man. En vrouw.)

Met een bikini in onze tas togen wij dus naar de spa van W, alwaar wij een enige man achter de balie troffen. Hij lachte en giechelde en dacht met ons mee. Omdat wij eigenlijk alletwee wel een facial wilden, maar dat tegelijkertijd niet mogelijk was, opperde hij dat we dan ieder een facial én een blissage (double u’s voor massage) zouden kunnen nemen en halverwege de ochtend een soort spa-swap zouden kunnen doen.

Ik had inmiddels echter een blik op de prijslijst geworpen en het idee van en een facial, en een massage en een manicure laten varen. (Bij nader inzien moest ik misschien alleen één halve wenkbrauw laten harsen.) Maar omdat we er nou eenmaal waren, het allemaal toch wel erg geinig was en tijd geld is (de oppas tikt door) lieten we ons verleiden tot een zogenaamde triple oxygen facial (ik, 125 euro voor 85 minuten) en een foot patrol pedicure (Linda, 70 euro voor 75 minuten). Zouden we daarna lekker bij het zwembad gaan hangen.

Op weg naar de rieleksruimte (met thee, crackers, chocola & kaas voor het grijpen en een uitzicht net als in de film – ik wil het) waar we op onze therapists moesten wachten, vroegen we ons af hoe het nou zat met die prijzen. Misschien zijn ze op de site een nul vergeten, zei Linda. Ergens een nul kon ik me nog wel voorstellen, maar alle nullen op de site leek me raar. Misschien rekenen ze op de site in Amerikaanse dollars, opperde ik. Na wat gereken leek ook dat onwaarschijnlijk.

Ik werd opgehaald door de Indonesische Bernadette die me meenam naar weer een andere filmsterrenruimte om mijn wensen en noden door te nemen. Die triple oxygen was heel goed jazeker, maar ik had meer baat bij the youth as we know it (145 euro voor 1 uur). Ik had namelijk geen black heads maar wel een dehydrated skin (van het avondje doorzakken waarschijnlijk) en bovendien pigmentvlekken.

Vervolgens begon Bernadette me het verschil tussen de triple oxygen en the youth as we know it uit te leggen, waarbij het me niet duidelijk werd of ze me ondertussen ook allerlei zogenaamde facial build-ons (een soort extraatjes, zoals meer kaas, salami of ansjovis op je pizza) zat aan te smeren.

Helemaal de kluts kwijt zei ik op enig moment gewoon maar ja tegen the youth as we know it (hopend dat ik niet ook ja had gezegd tegen allerlei build-ons) en was het tijd om me uit te kleden. Als ik daarmee klaar was, moest ik onder het laken op de tafel gaan liggen.

Bernadette ging even weg.

Nadat ik mijn oorbellen, ketting, ringen, armband en jurk had uitgedaan en alleen nog een BH en onderboek aanhad, vroeg ik me ineens af tot waar ik me eigenlijk moest uitkleden. Ik zou een facial krijgen. Ik had nog nooit een facial gehad. Mijn nek en hals enzo. Ja. Dat leek me wel. Ik deed mijn BH uit. Zou ik… Nee… Of… Toch? Nee. Met mijn onderbroek aan ging ik onder het laken op de tafel liggen.

Toen klopte Bernadette aan de deur: of ik er klaar voor was.

Het uur dat volgde was heerlijk. Ik kan niet anders zeggen. Bernadette nam niet alleen mijn face onder handen (met allerlei smeersels, maskers en warme doeken), maar ook mijn nek, schouders, handen, kuiten en voeten werden gemasseerd op een manier waarvan ik dacht: als dat Bauke's hobby toch eens was… Na afloop zei ze dat ze wat producten voor me zou uitzoeken (waar ik met mijn dehydrated skin en pigmentvlekken eigenlijk niet buiten kon), die ik dan straks bij het afrekenen zou kunnen aanschaffen. En next time zou ik ook een microdermabrasion krijgen.

Toen ik mijn kleren weer aan had, was het tijd om Linda op te zoeken. Die zat als een prinses op een troon met haar tenen in een paraffinemasker, een tijdschriftje op schoot en naast zich een kopje thee en een schoteltje met chocola, kaas en olijven uit de eerder genoemde rieleksruimte. Die tenenkamer was ook alweer zo’n geweldige ruimte: met een soort behang van echte flesjes nagellak in alle kleuren van de regenboog, een vensterbank vol kussens, prachtige orchideeën en wederom een geweldig uitzicht over de stad.

Met opgeleukte tenen, een gladgestreken gezicht en alletwee een spierwitte badjas maat 46 over onze bikini namen Linda en ik dan eindelijk de lift naar dat fantastische zwembad. Dat was althans de bedoeling; in plaats daarvan stonden wij ineens op een willekeurige verdieping van het hotel, waar we heel hard werden uitgelachen door een op de lift wachtende Chinese hotelgast: Let me guess, wrong floor? Uiteindelijk vonden we dat zwembad natuurlijk wel en jeemig: hoe geweldig!

Na wat poedelen in het warme bubbelbad en baantjes trekken in het lauwe zwembadwater werd het tijd om de oppas af te lossen. Eerst nog even afrekenen natuurlijk. Omdat ik nog steeds niet wist wat er nou eigenlijk allemaal op m’n face was gesmeerd, had ik geen idee wat de schade zou zijn. Het zou zomaar 200 euro kunnen zijn, zei ik tegen Linda. Of als ik pech had meer. Van de kaas en de chocola namen we maar aan dat ze van het huis waren, maar niets was natuurlijk zeker.

Aan de kassa troffen we Bernadette met een mandje op maat uitgezochte producten zonder prijsjes. Het kleine flesje antipigmentserum leek me wel wat dus ik vroeg zachtjes wat dat dan eigenlijk kostte. Het flesje kostte omgerekend 70 euro, en als ik dat nam, dan was het een goed idee om ook de crème te kopen die over dat serum heen gesmeerd diende te worden. Laat ik het maar niet doen, zei ik. Stom, vond Bernadette, want eigenlijk kostte dat serum geen 70 maar 35 euro – je deed immers twee maanden met die verpakking. Ik zei lachend dat ik er zo nog wel eentje lustte en vroeg om de rekening.

Die viel, afhankelijk van hoe je het bekijkt, reuze mee. Voor 160 euro was ik toch goed opgelapt van een avond vol drank en een nacht zonder slaap. En dan dat zwembad! Het was allemaal hartstikke heerlijk geweest, zo’n ochtendje superdeluxe spa’en met Linda - en je moet ook een keertje gek kunnen doen natuurlijk. Bovendien: ik weet nu tenminste wat een facial is. Dat ik het zo lang zonder heb gedaan! Tips voor een goed en –koper adresje zijn welkom.