Elke dag een jaartje ouder

Jullie willen waarschijnlijk ook een tweede? Privé of niet: als je één kind hebt, wordt deze vraag vaak gesteld. (Als je twee of drie kinderen hebt, zal niemand vragen: Jullie willen waarschijnlijk ook een derde? Of: Jullie willen waarschijnlijk ook een vierde? Waarom eigenlijk niet?)

Toen Bibi net geboren was, we ‘s avonds uren met haar moesten rondsjouwen voordat ze stopte met huilen en ze ‘s nachts ook om de haverklap wakker werd voor een hapje of een huilbui, zei Bauke op een nacht, totaal aan het eind van zijn Latijn: “Dit kan zo echt niet hoor.” Ik moest toen heel hard en wanhopig lachen.

Het rondsjouwen stopte gelukkig, maar Bibi bleef ruim een jaar lang ‘s nachts wakker worden. Niet één keer, niet twee keer, maar wel drie keer of vier keer per nacht. Ik had af en toe echt het gevoel dat ik krankzinnig werd van vermoeidheid en dat was waarschijnlijk ook zo.

Iedereen verzekert je: het komt het ooit goed. Zou het echt? denk je dan, maar toen was het moment ineens daar: op 30 januari 2009, onze eerste nacht in Hong Kong, stopte Bibi met haar nachtelijk gespook. Wat een zaligheid! Zelf sliep ik helaas nog steeds erg slecht en mijn energiepijl daalde dan ook tot ver beneden nul: ‘s ochtends beroerd, ‘s avonds snibbig, een mond vol aften, een hoofd vol watten, mijn kop elke dag alweer een jaar ouder. En al weet je vaag nog dat het ooit anders was, op enig moment is dat gewoon de status quo.

Een paar weken geleden ging het ineens weer wat beter met mijn slaap. Wat een verschil! Als ik ‘s ochtends wakker werd, kon ik gewoon zonder problemen mijn weg naar de badkamer vinden. Geen hoofdpijn, misselijkheid of andere malaise. Fluitend zat ik aan het ontbijt. ‘s Avonds weliswaar moe, maar lang niet zo snibbig. Zo kan een mens zich dus ook voelen! Ik was helemaal vergeten hoe het ook alweer was. En een tweede was ineens zo’n gek idee nog niet.

Een tijdje terug zei een zakenrelatie van Bauke, die binnenkort voor het eerst vader wordt, dat hij wel een beetje opzag tegen de eerste drie maanden na de geboorte. Want - dat zag hij bij vrienden die net een kind hadden - dan kreeg je zo weinig slaap. De eerste drie maanden? Gegege. Ik vertelde hem, niet geheel zonder leedvermaak, dat Bibi ruim een jaar had liggen spoken. Hij fronste zijn wenbrauwen en zei niets maar ik zag hem denken: dat kan echt niet hoor.

Helaas wordt ons schetekind, na vier maanden van rust, sinds kort weer een paar keer per nacht wakker. Mijn slaapsysteem is inmiddels helemaal van de leg. Ik snap ‘s ochtends niet dat het al ochtend is, de eerste aft heeft zich weer aangediend en ik begrijp nu ook ineens waarom mensen een ooglidcorrectie nemen.

Nou is dat het allemaal dubbel en dwars waard hoor; wij zijn dolgelukkig met ons schetekind, nooit gelukkiger geweest zelfs. Maar voordat we aan die tweede denken, moet iedereen hier ‘s nachts eerst weer eens gewoon slapen.