Heb ik iets geks?

Maandagavond, toen ik omstreeks half tien terug kwam van Cantonese les, zag ik hier op het Sorrento-terrein een meneer in een pyama rondwandelen. Buiten dus. In een pyama. Wat vreemd, dacht ik. Wie gaat er nou buiten in zijn pyama wandelen? Het was een hele nette pyama hoor, daar niet van, maar toch. De man in kwestie was vermoedelijk Chinees, ergens halverwege de veertig, en deed, op die pyama na dan, heel normaal aan.

Nou had ik vorig jaar ergens gelezen dat de lokale overheid in Shanghai het pyama-dragen-op-straat aan banden wil leggen. Het schijnt dat Shanghainezen in mooie pyama’s de straat op gaan om hun welvarendheid te laten zien: kijk mij, ook onder de klamme lappen draag ik iets duurs. Misschien was het een Shanghainees?

In Hong Kong is het “all about the brands”: als het maar van een bekend duur merk is, is het goed. Liefst moet het merk er ook nog in koeienletters op staan, zodat iedereen goed kan zien van welk bekend duur merk het is. Daar wordt het doorgaans niet mooier van natuurlijk, maar ieder zijn meug. Wat in Hong Kong wel erg leuk en boeiend is, is dat iedereen precies aantrekt waar ‘ie zelf zin in heeft (zolang het maar van een bekend duur merk is - dat dan weer wel). Vaak zeer uitbundig en grenzeloos.

Daar hou ik wel van, want dan valt er wat te zien. Sommige vrouwen zien er bijvoorbeeld uit alsof ze een baan hebben in Disneyland, als Assepoester, of Sneeuwwitje. Anderen lijken onderweg naar een chique nachtclub - terwijl het dan bijvoorbeeld dinsdagochtend is. Er zijn ook heel veel mannen met van die echte kapsel-kapsels. Of mannen met vrouwenlaarzen. Of vrouwen met joggingpakken, gecombineerd met hevig gestyled haar, een dure (merk)tas en schoenen met grote glimstenen erop. Gek genoeg ook veel crocs hier - en dan niet alleen die grove, maar ook een soort ballerinacrocs die dan weer beter combineren met een rokje. En gisteren zat ik ineens bij de Chinese vrouwelijke versie van Andy Warhol in de lift. Kortom, ik raak hier niet uitgekeken.

Ook geinig: alles lijkt te kunnen. Jurken waarvan je je afvraagt of het niet eigenlijk t-shirts zijn. Rokjes zo kort dat het “broekje” van de panty eronder uitsteekt. Ultrakorte hotpants met stiletto’s eronder, of een paar van die hoerenlaarzen. Niemand die er gek van op kijkt; niemand zelfs die er maar naar omkijkt. Wat dat betreft ben ik blij dat Bauke in Hong Kong werkt - en niet ergens in het Midden-Oosten.

Er is wel een uitzondering. Draag je een lage hals, dan kijkt iedereen indringend naar je tieten. Ook als er geen tieten te zien zijn. Eerst denk je nog: heb ik iets geks? Zit er een eng beest? (Dan zit je, elke keer dat iemand kijkt, met je kin op je borst naar je eigen tieten te kijken.) Maar nee hoor, niks geks, geen beest. Totdat ik op zo’n lage-hals-dag eens goed om me heen keek en het me ineens duidelijk werd: Hongkinezen doen niet aan decolletés. Alles kan, maar een decolleté is not done.