vrijdag 26 juni 2009

No more bolero's

Rick en Jaime namen een dikke week geleden afscheid om China in te trekken en over een paar uurtjes kan Linda haar man en meiden in Amsterdam gaan knuffelen. Hier is de slaapbank alweer ingeklapt en hangen de lakens inmiddels te drogen.

Je kunt altijd maar beter weggaan dan achterblijven. Als je gaat laat je weliswaar iets achter, maar komt er ook weer wat nieuws op je pad (een vriendin bijvoorbeeld, in een opwindende Aziatische stad, of, als je weer vertrekt, je man en je meiden). De achterblijver voelt vooral die plotseling lege plek. En daar zittie dan maar mooi mee.

Gisteravond bracht ik Linda naar de Airport Express. Ik gaf haar op de valreep nog mijn kauwgum en mijn papieren zakdoekjes – altijd handig als je een lange reis moet maken – maar ik had die zakdoekjes beter in mijn eigen tas kunnen laten zitten. De deuren van de trein waren nog niet dicht of de tranen stroomden al over mijn wangen. Ik kon ze echt met geen mogelijkheid stoppen en dus liep ik huilend terug naar huis.

Natuurlijk was ik wat labiel van de slapeloze nacht ervoor en de dag vol gejengel (jéng, jéng, jéng! Ik snap nu waar het woord vandaan komt). Maar door al die gezelligheid de laatste tijd wist ik ook ineens heel goed wat ik hier mis – en heb ik sinds gisteravond een vreselijk leeg gevoel.

Pfffff. Heimwee. Goddank is het bijna augustus.

2 opmerkingen:

  1. Dat is echt balen he als je weer iemand mag wegbrengen naar het vliegveld of the airport expres. Ik ken het gevoel. Dan voel je je "zo verdomd alleen!" Sinds het allereerste bezoek en dus vertrek van familie en vrienden hier staat dat nummer op mijn ipod...Als je iemand wil om tegen aan te "jengelen" kan je altijd bellen hoor! Dan nemen we een bakkie troost!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Troost je met de gedachte dat de snotlappen goed zijn gebruikt. Ik vond het ook een bizar moment om zo weg te rijden met de expres (en niet gewoon met mijn fiets) en jou daar dan achter te laten. Gelukkig hebben we wel een waanzinnig mooie week om over na te snotteren. Tot gauw op Hollandse bodem. En tot die tijd skypen we ons een rotje en lijkt me dat bakkie troost van Ans geen gek plan!
    Liefs!!

    BeantwoordenVerwijderen