Ground control to Major Tom

Omdat het Bibeltje ons sinds een kleine week zo’n beetje volcontinu uit de slaap houdt (brullend in haar eigen bed of woelend in dat van ons) besloten wij gisteravond een nieuwe tactiek toe te passen. Die van het negeren.

Niet te doen natuurlijk.

Bibi brult door alle muren heen dus van slapen komt niks. In plaats daarvan liggen we onszelf op te vreten in bed, worden we verscheurd door medelijden, wanhoop en woede en proberen we heel hard ons verstand niet te verliezen.

Omdat die oordoppen (die we maar weer eens ergens uit een kast hebben gevist) ook geen reet helpen en ik het negeren niet vol dreig te houden, zet ik mijn ipod op mijn kop. Pas als ik tussen de nummers door drie keer ons kleine schetekind niet meer heb gehoord, durf ik de doppen weer uit mijn oren te trekken. Om drie uur ‘s nachts gaan ze er weer in. Mijn halve Bowie-verzameling komt zo voorbij.

Planet earth is blue
And there’s nothing I can do

Vanochtend was ons schatje weer het zonnetje in huis.

Mijn eerste facial

Donderdagochtend voor het eerst in mijn leven een facial gehad.

Het was Linda’s laatste dag. De avond ervoor hadden wij (om ons gezellige samenzijn te vieren zolang het nog kon) het er alledrie flink van genomen. Vervolgens lag Biebstra de hele nacht te spoken en zo kwam het dat wij ons niet zo fris en fruitig voelden in de morgen.

(Dat was kennelijk te zien, want onze Australische oppas zei, vrijwel meteen toen ze binnen kwam: What’s wrong with you??? You look awful!!! You look terrible!!! What happened to you? You look exhausted!!! You look…. You look…You look… I’m not gonna tell you how you look.)

Enfin.

Waarom gaan jullie niet naar een spa? – zei Bauke, vlak voordat hij (met donkere kringen onder zijn ogen) naar zijn werk ging.

Een paar weken eerder hadden we een foldertje in de bus gehad van W (double u), het superdeluxe hotel in “ons blok”: dat ze een spa hadden, Bliss genaamd, en dat je, als je een behandeling nam van een uur of langer, gratis gebruik mocht maken van het openluchtzwembad op de 74e verdieping - met een waanzinnig uitzicht over Hong Kong. Dat zwembad zag er erg goed uit.

Foldertje uit mijn la gevist. Zwembad zag er nog steeds erg goed uit. Heel erg goed zelfs. Waarom gingen wij niet naar een spa?

Met google die spa opgezocht en jeemig: waarom wist ik dit niet eerder! Voor een paar tientjes had je al een urendurende massage, een uitgebreide facial, of een manicure inclusief leuk lakje. Dat leek me eigenlijk alledrie wel wat dus vooruit, waarom zouden we ons niet een keer helemaal lekker in de watten laten leggen? Voor het geld hoefden we het niet te laten. (Daar verbaasten we ons alletwee wel een beetje over, maar, zo zei ik, tegenwoordig immers vrouw van de wereld: het stikt in Hong Kong van de spa’s dus misschien is het hier ook iets voor de gewone man. En vrouw.)

Met een bikini in onze tas togen wij dus naar de spa van W, alwaar wij een enige man achter de balie troffen. Hij lachte en giechelde en dacht met ons mee. Omdat wij eigenlijk alletwee wel een facial wilden, maar dat tegelijkertijd niet mogelijk was, opperde hij dat we dan ieder een facial én een blissage (double u’s voor massage) zouden kunnen nemen en halverwege de ochtend een soort spa-swap zouden kunnen doen.

Ik had inmiddels echter een blik op de prijslijst geworpen en het idee van en een facial, en een massage en een manicure laten varen. (Bij nader inzien moest ik misschien alleen één halve wenkbrauw laten harsen.) Maar omdat we er nou eenmaal waren, het allemaal toch wel erg geinig was en tijd geld is (de oppas tikt door) lieten we ons verleiden tot een zogenaamde triple oxygen facial (ik, 125 euro voor 85 minuten) en een foot patrol pedicure (Linda, 70 euro voor 75 minuten). Zouden we daarna lekker bij het zwembad gaan hangen.

Op weg naar de rieleksruimte (met thee, crackers, chocola & kaas voor het grijpen en een uitzicht net als in de film – ik wil het) waar we op onze therapists moesten wachten, vroegen we ons af hoe het nou zat met die prijzen. Misschien zijn ze op de site een nul vergeten, zei Linda. Ergens een nul kon ik me nog wel voorstellen, maar alle nullen op de site leek me raar. Misschien rekenen ze op de site in Amerikaanse dollars, opperde ik. Na wat gereken leek ook dat onwaarschijnlijk.

Ik werd opgehaald door de Indonesische Bernadette die me meenam naar weer een andere filmsterrenruimte om mijn wensen en noden door te nemen. Die triple oxygen was heel goed jazeker, maar ik had meer baat bij the youth as we know it (145 euro voor 1 uur). Ik had namelijk geen black heads maar wel een dehydrated skin (van het avondje doorzakken waarschijnlijk) en bovendien pigmentvlekken.

Vervolgens begon Bernadette me het verschil tussen de triple oxygen en the youth as we know it uit te leggen, waarbij het me niet duidelijk werd of ze me ondertussen ook allerlei zogenaamde facial build-ons (een soort extraatjes, zoals meer kaas, salami of ansjovis op je pizza) zat aan te smeren.

Helemaal de kluts kwijt zei ik op enig moment gewoon maar ja tegen the youth as we know it (hopend dat ik niet ook ja had gezegd tegen allerlei build-ons) en was het tijd om me uit te kleden. Als ik daarmee klaar was, moest ik onder het laken op de tafel gaan liggen.

Bernadette ging even weg.

Nadat ik mijn oorbellen, ketting, ringen, armband en jurk had uitgedaan en alleen nog een BH en onderboek aanhad, vroeg ik me ineens af tot waar ik me eigenlijk moest uitkleden. Ik zou een facial krijgen. Ik had nog nooit een facial gehad. Mijn nek en hals enzo. Ja. Dat leek me wel. Ik deed mijn BH uit. Zou ik… Nee… Of… Toch? Nee. Met mijn onderbroek aan ging ik onder het laken op de tafel liggen.

Toen klopte Bernadette aan de deur: of ik er klaar voor was.

Het uur dat volgde was heerlijk. Ik kan niet anders zeggen. Bernadette nam niet alleen mijn face onder handen (met allerlei smeersels, maskers en warme doeken), maar ook mijn nek, schouders, handen, kuiten en voeten werden gemasseerd op een manier waarvan ik dacht: als dat Bauke's hobby toch eens was… Na afloop zei ze dat ze wat producten voor me zou uitzoeken (waar ik met mijn dehydrated skin en pigmentvlekken eigenlijk niet buiten kon), die ik dan straks bij het afrekenen zou kunnen aanschaffen. En next time zou ik ook een microdermabrasion krijgen.

Toen ik mijn kleren weer aan had, was het tijd om Linda op te zoeken. Die zat als een prinses op een troon met haar tenen in een paraffinemasker, een tijdschriftje op schoot en naast zich een kopje thee en een schoteltje met chocola, kaas en olijven uit de eerder genoemde rieleksruimte. Die tenenkamer was ook alweer zo’n geweldige ruimte: met een soort behang van echte flesjes nagellak in alle kleuren van de regenboog, een vensterbank vol kussens, prachtige orchideeën en wederom een geweldig uitzicht over de stad.

Met opgeleukte tenen, een gladgestreken gezicht en alletwee een spierwitte badjas maat 46 over onze bikini namen Linda en ik dan eindelijk de lift naar dat fantastische zwembad. Dat was althans de bedoeling; in plaats daarvan stonden wij ineens op een willekeurige verdieping van het hotel, waar we heel hard werden uitgelachen door een op de lift wachtende Chinese hotelgast: Let me guess, wrong floor? Uiteindelijk vonden we dat zwembad natuurlijk wel en jeemig: hoe geweldig!

Na wat poedelen in het warme bubbelbad en baantjes trekken in het lauwe zwembadwater werd het tijd om de oppas af te lossen. Eerst nog even afrekenen natuurlijk. Omdat ik nog steeds niet wist wat er nou eigenlijk allemaal op m’n face was gesmeerd, had ik geen idee wat de schade zou zijn. Het zou zomaar 200 euro kunnen zijn, zei ik tegen Linda. Of als ik pech had meer. Van de kaas en de chocola namen we maar aan dat ze van het huis waren, maar niets was natuurlijk zeker.

Aan de kassa troffen we Bernadette met een mandje op maat uitgezochte producten zonder prijsjes. Het kleine flesje antipigmentserum leek me wel wat dus ik vroeg zachtjes wat dat dan eigenlijk kostte. Het flesje kostte omgerekend 70 euro, en als ik dat nam, dan was het een goed idee om ook de crème te kopen die over dat serum heen gesmeerd diende te worden. Laat ik het maar niet doen, zei ik. Stom, vond Bernadette, want eigenlijk kostte dat serum geen 70 maar 35 euro – je deed immers twee maanden met die verpakking. Ik zei lachend dat ik er zo nog wel eentje lustte en vroeg om de rekening.

Die viel, afhankelijk van hoe je het bekijkt, reuze mee. Voor 160 euro was ik toch goed opgelapt van een avond vol drank en een nacht zonder slaap. En dan dat zwembad! Het was allemaal hartstikke heerlijk geweest, zo’n ochtendje superdeluxe spa’en met Linda - en je moet ook een keertje gek kunnen doen natuurlijk. Bovendien: ik weet nu tenminste wat een facial is. Dat ik het zo lang zonder heb gedaan! Tips voor een goed en –koper adresje zijn welkom.

No more bolero's

Rick en Jaime namen een dikke week geleden afscheid om China in te trekken en over een paar uurtjes kan Linda haar man en meiden in Amsterdam gaan knuffelen. Hier is de slaapbank alweer ingeklapt en hangen de lakens inmiddels te drogen.

Je kunt altijd maar beter weggaan dan achterblijven. Als je gaat laat je weliswaar iets achter, maar komt er ook weer wat nieuws op je pad (een vriendin bijvoorbeeld, in een opwindende Aziatische stad, of, als je weer vertrekt, je man en je meiden). De achterblijver voelt vooral die plotseling lege plek. En daar zittie dan maar mooi mee.

Gisteravond bracht ik Linda naar de Airport Express. Ik gaf haar op de valreep nog mijn kauwgum en mijn papieren zakdoekjes – altijd handig als je een lange reis moet maken – maar ik had die zakdoekjes beter in mijn eigen tas kunnen laten zitten. De deuren van de trein waren nog niet dicht of de tranen stroomden al over mijn wangen. Ik kon ze echt met geen mogelijkheid stoppen en dus liep ik huilend terug naar huis.

Natuurlijk was ik wat labiel van de slapeloze nacht ervoor en de dag vol gejengel (jéng, jéng, jéng! Ik snap nu waar het woord vandaan komt). Maar door al die gezelligheid de laatste tijd wist ik ook ineens heel goed wat ik hier mis – en heb ik sinds gisteravond een vreselijk leeg gevoel.

Pfffff. Heimwee. Goddank is het bijna augustus.

Linda gastblogt: Thuis bij Sanne

‘T was bij de zeeleeuwen van Artis. Ik zag nog net een vis in een bek verdwijnen toen Sanne haar keel schraapte en plomverloren zei: ‘Wij gaan waarschijnlijk naar Hong Kong’. Een paar maanden later was het echt zo. En weer een paar weken later vond ik het normaal om bij elkaar langs te gaan via de skype. En weer een paar maanden later stapte ik in een vliegtuig om ‘even langs te wippen’.

Dat was vorige week. Eindelijk live het catweazle-kapsel bewonderen, er zelf ook een krijgen, de typische chinese geur opsnuiven (he, hier ruik je t alweer!), toch maar (chicken…) de gestoomde kippenvoeten afslaan, erachter komen dat in Hong Kong een junk een mooie boot is en geen platgespoten verslaafde, na tien liften roltrappen en metro’s geen idee meer hebben waar je bent, uitwaaien op de boulevard met uitzicht op de mooiste skyline, op de foto met V-vingers omdat het zo grappig is om dat nou ook eens te doen, kakelverse vis eten, je nek verrekken om de hoogste verdieping te kunnen zien, een prachtige wandeling maken op het eiland Lamma, ‘t stoom uit je oren zweten, eindeloos bijkletsen, de nieuwste mode mondkapjes bekijken (ze zijn er ook voor babies), nog meer hoge gebouwen op de foto zetten, de H&M leeg shoppen (ze hebben hier echt andere dingen dan thuis!), de gucci en prada winkels bekijken (beter niet kopen), markten afstruinen, vol bewondering Bauke de Bugoboo een steile heuvel op zien duwen (en nog een en nog een), sappige lychees eten, Formule 1 rijden met de taxi, slapen met de airco aan (of toch maar uit), elke keer weer verbaasd opkijken als iemand (een Chinees) een keiharde boer laat, bellen sms’en en skypen met thuis (raar zo aan de andere kant, maar heerlijk om beeld en geluid te hebben), dobberen in t zwembad (service van t huis), close ups maken van gigantische kakkerlakken en spinnen en natuurlijk baby-tv kijken met Bibi.

Stilzitten doen we in elk geval niet. Dat hebben we een andere vakantie al gedaan. Negen jaar geleden waren we samen op Mallorca. Op visite bij Sannes broer Wilco. Elke dag hadden we grote plannen met de Panda van Wilco. We gingen op avontuur, het eiland verkennen. Telkens kwamen we op weg naar de Panda het zwembad tegen. En de ligstoelen. Daar gingen we dan ‘toch maar even zitten’ en deden vervolgens de hele dag de mantra liggen, zwemmen, liggen, zwemmen. Ok, afgewisseld met een dagje beautyqueenen. Maskers op, haren in de conditioner en een harsstrip op mijn been. Wilco woont best ver van de eerste buren, maar ik weet zeker dat het hele dorp aan zee mijn schreeuw heeft gehoord. ‘Geeft niks’ zei Sanne ‘daar moet je even doorheen’. Op dezelfde plek nog een keer een rats. De schreeuw was nu ook hoorbaar op het vaste land. ‘Ok, misschien heb je toch een beetje een gevoelige huid…’ Nou ja gevoelig. Ik liep de rest van de vakantie met een rechthoekige blauwe plek op mijn bovenbeen (daar waren we voor de handigheid maar begonnen). De Panda hebben we nog een keer gebruikt: om een vuilniszak die er al drie dagen in lag nu toch maar echt weg te gooien (op dat moment hadden we die Hongkinese mondkapjes best goed kunnen gebruiken). O ja, en een keer om zonnebrand te halen.

Grappig genoeg zijn we nu mevrouwen met babies en lopen we heel Hong Kong af te struinen. Wat chronisch slaapgebrek al niet met je kan doen… Ik heb for old time’s sake nog wat gezichtsmaskers meegenomen (de hars thuisgelaten), maar tegen die wallen kan geen klei meer op, dus dat laten we verder maar zo. Betere remedie is een avondje op stap, heerlijk eten en een goede fles wijn. Met de taxi tussen de lichtjes door naar een drukke straat waar stiekem een trap achter verscholen ligt. En bovenaan die trap een mediterraan straatje met restaurantjes en terrassen. Het eerste drankje proosten we als de regen in tropische afmetingen naar beneden plettert. En wie had gedacht dat je in Hong Kong de heerlijkste italiaanse anti pasti kunt eten. Enige verschil is dat Vinnie hier een goedlachse Chinees is, maar verder smaakt de caprese toch echt als bij Lago di Como. Rond twaalf uur stommelen we zo zacht mogelijk de 29ste verdieping op. En zoeken we nog even op hoe die gozer van Candle Light nou ook alweer heette (ik zei Paul, Sanne Jan. Sanne had gelijk). Ook al heb ik twaalf uur in een vliegtuig gezeten, staan hier gebouwen van 70 verdiepingen (veel gebouwen van 70 verdiepingen en meer), mis ik mijn lief Ruud en mopjes Loeki en Fiep elke dag en praat iedereen hier Chinees, thuis bij Sanne en de BB’s is gewoon thuis bij Sanne en de BB’s.

Arf, doe mij nog maar zo’n visje (zei de zeeleeuw).

Bibi & ballon

Zaterdag: met Linda naar Lamma

Woensdag: naar Cheung Chau eiland

Dinsdagavond: heel veel uitzicht!

Aperitief op het terras van het Marco Polo Hotel, uitzicht op de skyline van Hong Kong Island.

Restaurant Aqua: heerlijk eten en alweer een waanzinnig uitzicht op het eiland.

Dresscode Aqua: casual chique. Bauke met roze jasje! Rick (met stropdas) en Jaime (met casual doch chique rokje) zijn 's middags nog even langs de H&M geweest.

Gezelligheid!

Gisterenmiddag zijn Rick en Jaime dus aangekomen. Erg gezellig hoor, vrienden over de vloer. 's Avonds zijn we met z'n vijven uit eten geweest bij een Thai in Elements (zie foto hieronder) en daarna hebben we ze nog even kort het uitzicht vanaf onze "roof garden" op het eiland laten zien. Thuis nog een drinkedrankje gedronken en daarna naar bed.

(Bibi en Rick hebben de hele nacht heerlijk geslapen, Jaime werd elke twee uur wakker, Bauke lag te woelen en ik was zelf de hele nacht in een soort sluimertoestand.)

Vanochtend was het vreselijk bewolkt en grauw dus ik zag het somber in qua buitenactiviteit, maar het is inmiddels half vier 's middags en nog steeds droog. Bauke moest vanochtend gewoon naar zijn werk. Om tien uur kwam de oppas en ben ik met Rick en Jaime een eindje gaan wandelen, door Kowloon Park, over Canton Road en langs de promenade met uitzicht op het eiland. Dat blijft toch bijzonder, ook als je hier woont. Een kopje koffie gedronken aan het water en toen zijn Rick en Jaime met de Star Ferry naar het eiland gegaan, en ben ik weer naar huis getogen om boodschappen te doen en de oppas af te lossen.

Vanavond komt er weer een oppas en gaan we met z'n viertjes uit eten bij Aqua, waar je heerlijk moet kunnen eten en een fantastisch uitzicht schijnt te hebben op de skyline van Hong Kong Island. Ik ben benieuwd, we hebben een tafel aan het raam.

PS:
Op weg naar het vliegveld om Rick en Jaime gisteren op te halen, werd ik (Wytske: je had gelijk!) gebeld door Yoga-Jerry. Of Ilse en ik nog een keertje wilden terugkomen voor weer een gratis proefles, maar nu dan echt in het Engels. Net toen ik Jerry een enorme veeg uit de pan wilde gaan geven, werd de verbinding verbroken. Jerry belde nog een keer, en hoewel ik hem die panveeg graag had gegeven, kreeg ik mijn telefoon net niet op tijd uit mijn tas gevist. Toch niet te geloven! Zeer benieuwd of het hierbij blijft. Wytske: wat voorspel jij?

Bezoek: Rick en Jaime zijn gisteren aangekomen!

Gijzeldrama

Vandaag voor het eerst met Ilse, een Nederlands buurvrouw-vriendinnetje, naar Yoga geweest in Central. Na afloop van de les werden we een half uur lang gegijzeld.

Wat er aan vooraf ging: Ilse en ik waren ons al een poosje aan het bezinnen op een gezamelijke sportactiviteit. Na wat onderzoek besloten we dat het yoga moest worden omdat a) Ilse tennist maar ik niet b) yoga Oosters is dus goed voor de integratie en c) een andere Nederlandse buurvrouw (die mij ten slotte qua kapper ook goed had geadviseerd) ons tipte over deze yoga-club (overigens niet zonder ons te waarschuwen over wat vandaag zou kunnen brengen).

Die yogaclub yogaat de hele dag door, maar omdat Bibi’s oppas om twee uur ‘s middags weer weg zou gaan en ook Ilse andere besognes in de middag had, kozen wij voor een proefles Kryoga Ananda om kwart voor elf in de ochtend:

An excellent yoga class for all ages! It brings the inner health & beauty out with ancient yoga techniques. These Yoga techniques stroke the fire and light of purification that makes all the systems, organs and glands rejuvenated, revitalized and reverse ageing. This class greatly benefits people with problems i.e., migraine, insomnia, asthma, breathing disorders and constipation. These ancient techniques also help detoxify the liver, kidney, uterus (for women) and prostrate problems (for men). You can experience its great benefits within 4-6 weeks.

Vooral dat reverse ageing en die benefits for people with insomnia spraken mij wel aan.

Toen ik ons deze week aanmeldde voor een proefles, werd me gezegd dat we een half uur van tevoren aanwezig moesten zijn. Dat leek me wat overdreven en bovendien: ik kon pas om tien over tien van huis weg, dus ik liet weten dat ik er hooguit een kwartier van tevoren kon zijn.

Gisteravond kreeg ik een sms: om me aan de proefles te herinneren en of ik een half uur van tevoren ter plaatse wilde zijn. Ik sms’te terug dat ik er op z’n vroegst een kwartier voor aanvang van de les kon zijn en kreeg weer antwoord: ok ok then see u tomorrow at 10.30.

Vanochtend omstreeks tien voor half elf, in de metro op weg naar yoga, ging mijn mobiele telefoon. Daar zul je ze hebben, grapte ik tegen Ilse – ik had haar net verteld van mijn nieuwe beste yogivrienden. En verdomd, het was Yoga-Jerry: waar we nou bleven. Toen we aankwamen stond Jerry ons al op te wachten: Sannie and Elsi? We moesten een pasje inleveren waar onze naam op stond en ook een stuk of wat formulieren ondertekenen. De rest doen we wel na de les, zei Jerry, want daar is nu geen tijd meer voor. Op naar de kleedkamer dus.

De yogales was in het Cantonees. Er was mij verzekerd dat de lerares ook Engels zou spreken, maar die deed dat zo minimaal dat er voor ons eigenlijk geen touw aan vast te knopen was. If you don’t understand, just keep breathing. Right. Nou zit ik natuurlijk wel op Cantonese les, maar daar leren ze je hele andere dingen (en bovendien denk ik dat ik ga zakken voor het mondelinge examen over een paar weken - maar daarover een andere keer meer). Behalve het Sei, saam, yi, yat, tìhng! (Vier, drie, twee, een, stop!) verstond ik niets.

De les was… Nouja. We moesten onze lichamen in veel onmogelijke posities manoeuvreren en er werd luidruchtig geademd (het werd me niet duidelijk of dit geluid nou van de medeleerlingen kwam of van een ceedeetje, ter inspiratie). Na afloop hadden we eerst een gesprek met Jerry en de Yoga-juf. De Yoga-juf verzekerde ons dat we echt ontzettend in shape waren (terwijl ik van mezelf weet dat ik verre van fit ben en dat is geen valse bescheidenheid) en deed ons diverse suggesties aan de hand voor verschillende yogalessen die we bij Planet Yoga zouden kunnen gaan volgen. Daarna mochten we van Jerry even gaan douchen.

Weer aangekleed volgde een tweede gesprek met Jerry die ons een fantastische aanbieding deed voor een jaar lang yogalessen. Maar we wilden helemaal geen jaar lang yogalessen. We wilden, zeker na deze eerste proefles, ons er eerst even op bezinnen of we überhaupt wel aan de yoga wilden en dan nog: een jaar lang yogaverplichting was ook wat gortig.

Maar we moesten we het toch minstens een paar weken hebben geprobeerd om te weten of we aan de yoga wilden, aldus Jerry. Dat kon wel wezen, zeiden wij, maar wij gingen op dit moment geen jaarabonnement aanschaffen. Jerry ging even weg om te overleggen met zijn baas en kwam opgetogen terug: als wij ons niet voor een jaar wilden committeren, kon hij ons een andere aanbieding doen voor vier maanden. En toen begon het hele gesprek weer opnieuw.

Na een minuut of twintig waarin ik onze lunchplannen in het water zag vallen omdat ik om twee uur weer thuis moest zijn voor Bibi, zei ik dat het me speet enzo, maar dat we nog andere plannen hadden en echt moesten gaan, en dat we nog wel zouden bellen. Wacht dan alleen nog heel even, zei Jerry, dan geef ik jullie twee coupons voor nog een gratis proefles! Maar Jerry bleef zo lang weg dat we besloten om er tussenuit te knijpen.

Op weg naar de lift kreeg ik Jerry echter weer in het vizier en omdat ik het eigenlijk ook wel lullig vond om zomaar weg te gaan, zei ik: Toedeloe, we gaan. Dat had ik niet moeten doen want nu kregen we ineens een andere Yoga-stalker op ons nek: Jerry’s baas waarschijnlijk, met weer een nieuwe Yoga-aanbieding. Ik begon te grommen en er kwamen kringeltjes rook uit mijn neus: we willen geen aanbieding, echt niet, eerlijk niet, heus niet. Maar daar nam de stalkerbaas geen genoegen mee:

Waarom niet?
Omdat we nog niet weten of het wat voor ons is. We moeten nu trouwens weg.
Waarom?
We hebben nog andere plannen.
Maar jullie zijn nu toch hier?
Ja maar we willen weg.
Jullie willen toch yoga-lessen nemen?

Omdat elk antwoord weer een nieuwe vraag uitlokte, hebben we op een gegeven moment gewoon maar met “dag!” geantwoord en zijn we de lift in gevlucht - gelukkig toch op tijd om nog even te lunchen in een cafeetje om de hoek.

Terug in Elements nam ik afscheid van Ilse. We kunnen ook gaan joggen, zei ik. We kregen alletwee een moeilijke blik in onze ogen. Of zwemmen. Zwemmen kan altijd, zei Ilse, en dan kun je ook gewoon per keer betalen. Onze gezichten klaarden weer wat op.

Wordt vervolgd.

Elke dag een jaartje ouder

Jullie willen waarschijnlijk ook een tweede? Privé of niet: als je één kind hebt, wordt deze vraag vaak gesteld. (Als je twee of drie kinderen hebt, zal niemand vragen: Jullie willen waarschijnlijk ook een derde? Of: Jullie willen waarschijnlijk ook een vierde? Waarom eigenlijk niet?)

Toen Bibi net geboren was, we ‘s avonds uren met haar moesten rondsjouwen voordat ze stopte met huilen en ze ‘s nachts ook om de haverklap wakker werd voor een hapje of een huilbui, zei Bauke op een nacht, totaal aan het eind van zijn Latijn: “Dit kan zo echt niet hoor.” Ik moest toen heel hard en wanhopig lachen.

Het rondsjouwen stopte gelukkig, maar Bibi bleef ruim een jaar lang ‘s nachts wakker worden. Niet één keer, niet twee keer, maar wel drie keer of vier keer per nacht. Ik had af en toe echt het gevoel dat ik krankzinnig werd van vermoeidheid en dat was waarschijnlijk ook zo.

Iedereen verzekert je: het komt het ooit goed. Zou het echt? denk je dan, maar toen was het moment ineens daar: op 30 januari 2009, onze eerste nacht in Hong Kong, stopte Bibi met haar nachtelijk gespook. Wat een zaligheid! Zelf sliep ik helaas nog steeds erg slecht en mijn energiepijl daalde dan ook tot ver beneden nul: ‘s ochtends beroerd, ‘s avonds snibbig, een mond vol aften, een hoofd vol watten, mijn kop elke dag alweer een jaar ouder. En al weet je vaag nog dat het ooit anders was, op enig moment is dat gewoon de status quo.

Een paar weken geleden ging het ineens weer wat beter met mijn slaap. Wat een verschil! Als ik ‘s ochtends wakker werd, kon ik gewoon zonder problemen mijn weg naar de badkamer vinden. Geen hoofdpijn, misselijkheid of andere malaise. Fluitend zat ik aan het ontbijt. ‘s Avonds weliswaar moe, maar lang niet zo snibbig. Zo kan een mens zich dus ook voelen! Ik was helemaal vergeten hoe het ook alweer was. En een tweede was ineens zo’n gek idee nog niet.

Een tijdje terug zei een zakenrelatie van Bauke, die binnenkort voor het eerst vader wordt, dat hij wel een beetje opzag tegen de eerste drie maanden na de geboorte. Want - dat zag hij bij vrienden die net een kind hadden - dan kreeg je zo weinig slaap. De eerste drie maanden? Gegege. Ik vertelde hem, niet geheel zonder leedvermaak, dat Bibi ruim een jaar had liggen spoken. Hij fronste zijn wenbrauwen en zei niets maar ik zag hem denken: dat kan echt niet hoor.

Helaas wordt ons schetekind, na vier maanden van rust, sinds kort weer een paar keer per nacht wakker. Mijn slaapsysteem is inmiddels helemaal van de leg. Ik snap ‘s ochtends niet dat het al ochtend is, de eerste aft heeft zich weer aangediend en ik begrijp nu ook ineens waarom mensen een ooglidcorrectie nemen.

Nou is dat het allemaal dubbel en dwars waard hoor; wij zijn dolgelukkig met ons schetekind, nooit gelukkiger geweest zelfs. Maar voordat we aan die tweede denken, moet iedereen hier ‘s nachts eerst weer eens gewoon slapen.

Heb ik iets geks?

Maandagavond, toen ik omstreeks half tien terug kwam van Cantonese les, zag ik hier op het Sorrento-terrein een meneer in een pyama rondwandelen. Buiten dus. In een pyama. Wat vreemd, dacht ik. Wie gaat er nou buiten in zijn pyama wandelen? Het was een hele nette pyama hoor, daar niet van, maar toch. De man in kwestie was vermoedelijk Chinees, ergens halverwege de veertig, en deed, op die pyama na dan, heel normaal aan.

Nou had ik vorig jaar ergens gelezen dat de lokale overheid in Shanghai het pyama-dragen-op-straat aan banden wil leggen. Het schijnt dat Shanghainezen in mooie pyama’s de straat op gaan om hun welvarendheid te laten zien: kijk mij, ook onder de klamme lappen draag ik iets duurs. Misschien was het een Shanghainees?

In Hong Kong is het “all about the brands”: als het maar van een bekend duur merk is, is het goed. Liefst moet het merk er ook nog in koeienletters op staan, zodat iedereen goed kan zien van welk bekend duur merk het is. Daar wordt het doorgaans niet mooier van natuurlijk, maar ieder zijn meug. Wat in Hong Kong wel erg leuk en boeiend is, is dat iedereen precies aantrekt waar ‘ie zelf zin in heeft (zolang het maar van een bekend duur merk is - dat dan weer wel). Vaak zeer uitbundig en grenzeloos.

Daar hou ik wel van, want dan valt er wat te zien. Sommige vrouwen zien er bijvoorbeeld uit alsof ze een baan hebben in Disneyland, als Assepoester, of Sneeuwwitje. Anderen lijken onderweg naar een chique nachtclub - terwijl het dan bijvoorbeeld dinsdagochtend is. Er zijn ook heel veel mannen met van die echte kapsel-kapsels. Of mannen met vrouwenlaarzen. Of vrouwen met joggingpakken, gecombineerd met hevig gestyled haar, een dure (merk)tas en schoenen met grote glimstenen erop. Gek genoeg ook veel crocs hier - en dan niet alleen die grove, maar ook een soort ballerinacrocs die dan weer beter combineren met een rokje. En gisteren zat ik ineens bij de Chinese vrouwelijke versie van Andy Warhol in de lift. Kortom, ik raak hier niet uitgekeken.

Ook geinig: alles lijkt te kunnen. Jurken waarvan je je afvraagt of het niet eigenlijk t-shirts zijn. Rokjes zo kort dat het “broekje” van de panty eronder uitsteekt. Ultrakorte hotpants met stiletto’s eronder, of een paar van die hoerenlaarzen. Niemand die er gek van op kijkt; niemand zelfs die er maar naar omkijkt. Wat dat betreft ben ik blij dat Bauke in Hong Kong werkt - en niet ergens in het Midden-Oosten.

Er is wel een uitzondering. Draag je een lage hals, dan kijkt iedereen indringend naar je tieten. Ook als er geen tieten te zien zijn. Eerst denk je nog: heb ik iets geks? Zit er een eng beest? (Dan zit je, elke keer dat iemand kijkt, met je kin op je borst naar je eigen tieten te kijken.) Maar nee hoor, niks geks, geen beest. Totdat ik op zo’n lage-hals-dag eens goed om me heen keek en het me ineens duidelijk werd: Hongkinezen doen niet aan decolletés. Alles kan, maar een decolleté is not done.