Witte broek

Zou er een natuurkundig dan wel psychologisch verschijnsel aan ten grondslag liggen dat er op bijzonder geliefde, net aangeschafte witte kledingstukken altijd in no time een vlek zit?

Een paar weken geleden kocht ik een goed om mijn kont zittende, precies op de juiste lengte vallende, spierwitte spijkerbroek, waarvan de taille ruim genoeg was, zodat er geen zadel- en buikspekjes over de broekrand heen puilen. Ik was er helemaal mee in mijn nopjes (de combinatie goed om de kont, juist van lengte én geen uitpuilende spekrandjes rond de taille is namelijk vrij uniek) en trok hem meteen aan.

Een paar dagen later gooide ik hem in de was en toen ik hem daar weer uithaalde, zat er een hele grote gemene gele vlek op één van de kontzakken. Had ik er zo’n geeltje in laten zitten, waarop ik de boodschappen had gezet. Shit zeg. En het was nog wel zo’n goeie broek! (Zo niet mijn beste van het moment!) Vlek meteen rijkelijk besprayd met Shout en broek weer in de was gedaan. Vlek werd van intens gemeen geel heel lichtgeel... Hmmm. Nouja, hij kon nog wel, maar van een flashy, spierwitte broek was natuurlijk geen sprake meer.

Op Bali laat ik, twee keer, tijdens het eten, grote kledders kleurrijk voedsel op mijn schoot vallen. Alle twee de keren heb ik natuurlijk die witte broek aan. De Balinese wasserette krijgt de vlekken er beide keren niet uit, dus thuis weer zelf met de Shout in de weer, zonder het gewenste resultaat.

Het is nu toch niet meer zo’n hele witte broek, dus ik kan hem wel aan naar de Pips (waar ik twee keer per week moet “handarbeiden” en altijd op de grond zit) denk ik, terwijl ik me in die broek hijs. Een halfuur voor vertrek zit Bibi bij nog even lekker in haar rompertje bij me op schoot - uitgebreid te kakdrollen! Door haar luier heen! Op mijn toch niet meer zo hele witte broek!

Waarom oh waarom? Waarom niet op mijn zwarte broek? Of op één van mijn vele donkerblauwe spijkerbroeken? Waarom toch steeds op die witte broek? Op die goed om mijn kont zittende, precies op de juiste lengte vallende, spierwitte spijkerbroek, waarvan de taille ruim genoeg is, zodat er geen zadel- en buikspekjes over de broekrand heen puilen? Duimend dat ze de juiste maat nog hebben, ga ik naar de H&M om dan maar nóg zo’n uniek zittend exemplaar aan te schaffen, duur was ‘ie ten slotte niet, mijn beste broek van dit moment, en goddank, ze hebben hem nog!

In mijn kast ligt nu dus die broek, netjes opgevouwen, het prijsje er nog aan, helemaal spierwit te wezen. Aantrekken durf ik niet.