Martin Bril is dood

“Martin Bril is dood”, zegt Bauke vanochtend ineens, terwijl hij over de internetpagina van Telegraaf scrolt. 49 jaar en slokdarmkanker - hij had het al eens eerder gehad en was toen wel genezen. “Het is niet waar??!”, roep ik verbijsterd uit. Dat vind ik echt erg. Dat vind ik nou écht erg.

Toevallig dacht ik gisteren nog aan Martin Bril. Of tenminste, aan één van zijn bundels die ik tien jaar geleden cadeau deed aan een oud studiegenoot Journalistiek. In de zomer van 99, één of twee jaar nadat ik mijn studie had afgerond, kwam ik hem tegen op het Zandvoortse strand. Hij vierde die avond zijn verjaardag en nodigde me daar op de valreep voor uit. Ik heb toen ‘s middags (vermoedelijk op Amsterdam CS), nog die bundel van Bril voor hem gekocht, waarmee hij volgens mij wel blij was. Dat verjaarsfeestje was denk ik de laatste keer dat ik hem zag - niet om het één of ander, maar zo gaan die dingen soms. Daar moest ik aan denken toen ik gisteren ineens op zijn blog (http://deblogger.igorwijnker.nl) stuitte. Zodoende dus.

Ik had een zwak voor Martin Bril. Niet dat ik nou alles van hem las, maar wat ik van hem onder ogen kreeg, raakte me altijd. Hij moest toch een gevoelig hart hebben. En dan Bril's verschijning: zijn fraaie verweerde kop en altijd die mooie kleren. Wat jammer dat we die niet meer te zien krijgen. Ik wist helemaal niet dat hij kanker had, ook niet dat hij het al eens eerder had gehad. En nou issie dood. Sinds gisteren.

Nah.

Ik zal hem missen.