Volle neef

Toen ik Bauke aan mijn Omoes voorstelde, was ze met haar negentig jaar al een stuk richting het eind van haar bestaan gekomen. Lichamelijk gammel en geestelijk vaak erg in de war. Hoewel dat natuurlijk vreselijk zielig was, moest ik soms toch ook wel erg om haar lachen. Toen ze tijdens die eerste ontmoeting bijvoorbeeld tegen de hulp beweerde dat Bauke een volle neef van mij was. “Een volle neef, hoor, een vólle neef!”, herhaalde ze nog maar eens, met ogen als schoteltjes en de nadruk op “vol” – alsof dát iets was om trots op te zijn. Gegege.

Ach ja, uiteindelijk zijn we natuurlijk allemaal familie en lijk ik waarschijnlijk ook meer op de gemiddelde Chinees dan dat ik ervan verschil. Al mijn galspuwende blogberichten ten spijt, dat is toch wel één van de lessen die ik heb geleerd door een poosje aan de andere kant van de wereld te wonen. Eerst zie je vooral die verschillen en is het allemaal een beetje vreemd, zo in een ander land, maar dan voelt het er toch al heel snel als thuis. Er komt zelfs een moment dat je niet die Chinezen, maar die Hollanders voor gek verklaart - met hun onverdoofde (thuis)bevallingen, hun bakfietsen vol kinderen met snotneuzen, hun vieze schoenen in huis en hun bemoeizucht met de buren. Details natuurlijk; in wezen zijn we allemaal hetzelfde.

Ook fysiek zijn er opmerkelijk veel overeenkomsten. Hoe vaak het niet voorkomt dat Bauke en ik tegen elkaar zeggen: Hé, dat is precies die en die, maar dan in het Chinees, hahaha! Het is jammer dat ik geen Chinees ben, anders had ik ze allemaal schaamteloos op de foto gezet. Ongelogen: het is soms net “familie van” – maar dan dus in het Chinees. Rouvoet, Marten (vdW), Katja Schuurman, André Hazes, Andy Warhol: ze hebben hier allemaal een tweelingbroer of -zus.

Een paar weken geleden viel mijn oog op een mooie oude man in de metro. Ik tikte Bauke aan en zei: vind je niet dat hij er een beetje Indonesisch uitziet? Niet erg Chinees toch? Bauke opperde dat het misschien een Vietnamees was. Hmmm… zei ik peinzend. Hij doet me aan Omoes denken. Zelfde ogen, zelfde neus. Vind jij niet dat hij op Omoes lijkt? We keken elkaar grijnzend aan en dachten alletwee tegelijk hardop hetzelfde: Een volle neef misschien?

Nog een maand en dan komt een zogenaamd relocationbedrijf onze spullen ophalen. In de tijd dat die spullen op een boot zitten, gaan wij op vakantie. Sri Lanka, is het geworden, met de Malediven als toetje. En dan is het tijd om terug te gaan naar Amsterdam. Wel even wennen denk ik, maar dan zijn we er vast ook zo weer thuis.