Niet snik?

Waar was ik gebleven? Disneyland.

Mickey! Mickey! riep Bibi gisterochtend opgetogen, terwijl ze naar de speaker wees. Ik snapte er in eerste instantie niks van en legde haar een paar keer uit dat dat niet Mickey, maar een speaker was. Maar Bibi bleef Mickey! roepen en naar de speaker wijzen en ineens viel het kwartje. Uit onze box klonk een symfonie van Beethoven - zo klinkt het in Disneyland ook.

Zodra je de metro uitstapt en de eerste Disneypoortjes bent gepasseerd, schalt de muziek je al tegemoet. Het geluid is de ene keer harder dan de andere keer, maar te hard is het altijd en eraan ontkomen doe je niet. Door het hele park staan namelijk luidsprekers waaruit aan één stuk door Beethovenachtige symphonieën klinken. Ilse (bijna 8 maanden zwanger en moe) en ik (ge-jet-lagged door slaapgebrek) keken elkaar met dichtgeknepen oogjes aan en vroegen ons hardop af waarom ze hier toch zo van snoeiharde muziek houden: rare Chinezen, grinnikten we – toen nog.

In Mainstreet Disneyland verging het grinniken ons al snel. Daar kwam namelijk juist de dagelijkse Disneyparade voorbij: een spektakel met rijdende wagens, oorverdovende muziek en dansende Disneyfiguren. Vanwege de hitte werd er vanuit die parade ook nog met waterkanonnen op het publiek geschoten. ZE LIJKEN WEL NIET SNIK!, gilde ik (in iedere oor een vinger) met overslaande stem tegen Ilse, die (inmiddels met natte broek) hoofdschuddend iets teruggilde wat ik niet kon verstaan (naar later bleek, dat ze me niet kon verstaan). Het was werkelijk niet te doen.

Wat is dat toch met Chinezen en lawaai? Het is niet alleen Disneyland. In onze organische buurtsuper stond rond Chinees Nieuwjaar de muziek zo hard dat ik een kribbige suggestie op het suggestionboard heb achtergelaten. (Oké oké: mijn lont was misschien wat kort na een zoveelste slapeloze nacht, maar het volume was dusdanig hoog dat ik mijn eigen boodschappenlijst niet meer kon lezen.) In restaurants is het ook regelmatig bar en boos. In HET pekingeendrestaurant van Beijing bijvoorbeeld, konden Bauke en ik elkaar alleen verstaan als we naar elkaar schreeuwden. Hoewel dat ook wel een beetje op onze lachspieren werkte, wisten we niet hoe snel we weer weg moesten komen, terwijl de tent toch afgeladen was met Chinezen die zich allemaal prima leken te vermaken. Op Sanya klonk in één en hetzelfde restaurant zelfs én een live-band én een cd, en bij mijn Nederlandse kapper (die een stoel huurt in een Chinese salon), staat de tv altijd loeihard en KAN HIJ OOK NIET ZACHTER. Echt heel vreemd allemaal.

Enfin. Terug naar Disneyland. Toen Bibi begon te huilen omdat ze door een wandelende bloem met brandslang werd nat- en bijna platgespoten, besloten we de parade maar te laten voor wat ‘ie was en door te lopen naar Fantasyland. Daar stond weliswaar een Chinese Merlijn te krijsen en schalden die Beethoviaanse symphonieën je natuurlijk weer van alle kanten tegemoet, maar door de eerder opgelopen gehoorschade merkten we daar gelukkig bijna niets meer van.