Wief in, wief ouw

Vlak na terugkomst van onze vakantie in Maleisie hebben Bauke en ik elk een paar sportschoenen aangeschaft. Bauke loopt er een paar keer per week op hard (of is het hardloopt er op?) en ik bezoek tegenwoordig bijna dagelijks de gym van ons appartementengebouw. Bauke besloot dat het na jaren (vijf jaar of misschien wel langer, dat is mij dan niet bekend) van goede voornemens eens tijd werd om de daad bij het woord te voegen. Ik ben, op advies van dokter Venus nav slecht slapen, mezelf moe aan het sporten om me wat minder moe (en daardoor wat minder prikkelbaar, en daardoor wat minder schuldig, en daardoor wat minder in mineur) te voelen.

Ik was nooit zo van de gym – had altijd een beetje apparatenangst ook – maar ik ben helemaal om. Die apparaten blijken zichzelf eigenlijk te wijzen en met een ipod op mijn kop, het volume lekker hard, fietsen, steppen, lopen, aan gewichtjes trekken: heerlijk - ik kijk er zelfs naar uit! Nou zijn de omstandigheden natuurlijk ook optimaal. Bibi gaat een paar uurtjes naar school dus ik heb ‘s ochtends mijn handen vrij; de gym zit (net als de squashzaal, de binnenspeeltuin, de lees- en computerzaal, de spelkamer, de sauna, de massagestoelkamer en de zelfspelende (!) piano) in ons clubhouse dus ik ben er zó; er is bijna nooit een hond waardoor er altijd genoeg apparaten vrij zijn en na afloop hoef ik alleen de lift naar boven te nemen, kan ik thuis lekker douchen en heb dan nog genoeg tijd over om, voordat ik Bibi ga ophalen, even de boodschappen te doen en een kopje thee te drinken. Ideaal dus. En: het lijkt te werken – al zal ik waarschijnlijk nooit helemaal ZEN worden.

Maar je moet nooit nooit zeggen natuurlijk.

Sinds twee weken krijgt yoga in Hongkong namelijk ook weer een kans. Ik hou eigenlijk niet zo van yoga, maar omdat het dinsdagochtendyogaclubje (ook al in ons clubhouse) waar mijn Franse en Zwitserse buurvrouwvriendinnen A. en R. zich voor hadden opgegeven, één yogi te kort kwam om van start te kunnen, dacht ik: ach het is ook wel gezellig en het geeft wat afwisseling met die gym. Vorige week dinsdag was de eerste les en zaterdag had ik nog steeds pijn in de spieren/pezen aan de achterkant van mijn bovenbenen. Een beetje overstrechted wellicht? Mijn hemel. It’s doing something, so it must be good! zei A., die ik strompelend tegenkwam op weg naar Pips, enthousiast.

Toch heb ik het idee dat het wel goed is, dat stretchgedoe, en ondanks de pijn achteraf vond ik de les leuker dan mijn eerdere yoga-avonturen. De leraar (ik weet niet hoe hij heet want hij praat een beetje onduidelijk Engels en zeer binnensmonds, zodat hij af en toe zelfs wat lijkt te grommen: Hello wellcome to my yogaclass my name is hhmmpffgrr… If you have any questions just hpmfgrgg…) neemt de yoga wel wat serieus (het is dus niet de bedoeling dat je, als je, in een onmogelijke houding gelegen, per ongeluk oogcontact hebt met je yogi-buurvrouw die zich in dezelfde onmogelijke positie probeert te wurmen, even betekenisvol naar elkaar grinnikt: Do the bes you can!!! Evah moh!!! Wief in, wief ouw!!! Kip wieving!!!) en vraagt soms wel wat veel van de beginnende yogi (vier dagen helse spierpijn lijkt mij niet normaal) maar behalve dat heb ik toch het gevoel goed bezig te zijn, lichaamsbewegenderwijs.

En dat is natuurlijk ook wat waard.