Straks weer op de eerste...

De eerste dozen

Terwijl Bibi hier nog nietsvermoedend blokkentorens bouwt, zijn vandaag de eerste verhuisdozen binnengekomen... Nog ruim een week te gaan en dan is dit ons huis niet meer. Ben ondertussen sinds dinsdag in het bezit van een of ander vuil virus (griep) zodat ik al twee afscheidsetentjes heb moeten afzeggen, waaronder dat van Bauke's werk gisteravond. Jammer jammer. Niet zo lang van stof dus ook.

Voetbal!

Gisteravond met een paar honderd Nederlanders, een handvol Chinezen en twee verdwaalde Denen voetbal gekeken in Grappa's Cellar Jardin House. Leuk hoor! En: na Joran van der Sloot en de PVV eindelijk ook weer eens goed Nederlands nieuws.

Voor Linda :-)

Burgerplicht

In verband met de verkiezingen luisterden Bauke en ik vanochtend naar de Nederlandse radio. Het was zo’n programma dat overal in het land - bij elke politieke partij dus - een journalist had zitten die live verslag deed van de stemming ter plaatse, afgewisseld met belletjes van luisteraars die ergens iets van vonden en allerlei deskundigen (?) die balletjes opgooiden over mogelijke dan wel onmogelijke coalities.

Omstreeks half negen Hongkongtijd (half drie ‘s nachts Nederlandse tijd), hoorde ik zo’n beller zeggen dat ze tot het laatste moment heel erg had zitten twijfelen: SP, D66 of PVV? Het was PVV geworden. “Welke stemwijzers heeft zíj in godsnaam ingevuld?” riep ik ontzet tegen Bauke (die droog “De debielenwijzer” antwoordde).

Ik heb afgelopen week (diverse keren) drie verschillende stemwijzers ingevuld en het waren steeds die dieren of de groenen op 1. Uiteindelijk heb ik voor de groenen gekozen omdat zij net iets vaker op 1 kwamen dan die dieren en omdat ik meer voor Halsema voel dan voor Thieme. Een beetje Idols dus toch ook, dat stemmen.

Maar vanochtend, toen de PVV op 23 (!) zetels stond en er een nek-aan-nek-race tussen de PvdA en de VVD gaande was, vroeg ik me af of ik niet toch strategisch op Cohen had moeten stemmen. Ik moet er namelijk niet aan denken dat de PVV in het kabinet komt (welkom thuis weer!) en als het aan de PvdA ligt, gebeurt dat ook niet. Maargoed, ik loop op de zaken vooruit natuurlijk en volgens mijn echtgenoot (die wel kranten leest) loopt het bovendien zo'n vaart ook niet.

Hoe dan ook: we hebben onze burgerplicht weer gedaan, nu maar afwachten wat er gebeurt.

Zwevende

Afgelopen week kregen we een mailtje van Bauke’s ouders: dat onze stembiljetten binnen waren; moesten we alleen nog even doorgeven waarop we gestemd hadden willen hebben.

Hmmm… Dat is nog niet zo makkelijk.

Sinds anderhalf jaar ben ik namelijk een beetje van de wereld afgevallen. Ik lees geen krant meer (Nederlands noch Chinees), zie geen journaal, Nova, Witteman, Pauw of Knevel. Ik scroll alleen sporadisch door de digitale Telegraaf – en dan alleen langs het sensatie- en BN’ers-nieuws. Zo weet ik bijvoorbeeld dat Joran van der Sloot is opgepakt door Interpol. Dat Jan Smit vader wordt. Dat Doutzen Kroes te dik (!) is voor de catwalk. En dat Jack de Vries het met zijn adjudant doet.

Ik lees nog wel hoor, maar alleen boeken, heel veel boeken (49 maar liefst, sinds ik in Hongkong woon). Maar het nieuws…. Ik geef het niet graag toe, schaam me er ook voor, maar het nieuws kan me al een poosje gestolen worden. En dat maakt stemmen er natuurlijk niet eenvoudiger op.

Een maand of twee geleden had ik nog een sterke voorkeur voor Cohen, PvdA dus. Maar als ik heel eerlijk ben, heb ik vooral een zwak voor Cohen (ik las trouwens in de digitale Telegraaf dat ik niet de enige ben: vrouwen daten het liefst met Cohen, mannen met Halsema) zoals ik dat en paar jaar geleden ook had voor Marijnissen. Maargoed, het is geen Idols natuurlijk (en ook geen datingshow). Ik zou iene-miene-mutte op een van mijn twee of drie usual suspects kunnen stemmen, maar hoe gefundeerd is dat?

Daarom heb ik een paar dagen geleden de Stemwijzer maar eens ingevuld. Daar zitten ook weer haken en ogen aan want je wordt verondersteld een mening te hebben over allerlei dingen en, eeh, die moet je natuurlijk wel ergens op kunnen baseren (informatie uit kranten, journaals en Wittemannen bijvoorbeeld). Bovendien bestaat die stemwijzer uit stellingen, waarmee je het eens dan wel oneens moet zijn – en zo simpel liggen de zaken vaak niet. Wel handig is dat je bij elke stelling kunt zien hoe alle partijen erover denken en waarom, dus zo kon ik me toch een beetje een oordeel vormen.

Nou. Partij van de Dieren dus.

Volgens de stemwijzer moet ik op de Partij van de Dieren stemmen. En waarom ook eigenlijk niet? Ik ben tegen dierenleed (kakkerlakkenleed uitgezonderd) en ik vind dat daar veel te weinig tegen gebeurt. Maarja. Die Thieme. Mijn onderbuik heeft er iets tegen. Ik heb even zitten googelen, en oh ja, dat was waar ook: die is van die Zevendedagsadventisten. Hmmm. Hmm. Hm. Misschien toch maar één van mijn usual suspects: die stonden per slot van rekening op nummer 2,3 en 4 in het stemadvies; dus zo ongefundeerd is dat dan toch ook weer niet?

Enfin. Vandaag of morgen zal ik een knoop moeten doorhakken, maar op dit moment ben ik nog even zwevende.

Volle neef

Toen ik Bauke aan mijn Omoes voorstelde, was ze met haar negentig jaar al een stuk richting het eind van haar bestaan gekomen. Lichamelijk gammel en geestelijk vaak erg in de war. Hoewel dat natuurlijk vreselijk zielig was, moest ik soms toch ook wel erg om haar lachen. Toen ze tijdens die eerste ontmoeting bijvoorbeeld tegen de hulp beweerde dat Bauke een volle neef van mij was. “Een volle neef, hoor, een vólle neef!”, herhaalde ze nog maar eens, met ogen als schoteltjes en de nadruk op “vol” – alsof dát iets was om trots op te zijn. Gegege.

Ach ja, uiteindelijk zijn we natuurlijk allemaal familie en lijk ik waarschijnlijk ook meer op de gemiddelde Chinees dan dat ik ervan verschil. Al mijn galspuwende blogberichten ten spijt, dat is toch wel één van de lessen die ik heb geleerd door een poosje aan de andere kant van de wereld te wonen. Eerst zie je vooral die verschillen en is het allemaal een beetje vreemd, zo in een ander land, maar dan voelt het er toch al heel snel als thuis. Er komt zelfs een moment dat je niet die Chinezen, maar die Hollanders voor gek verklaart - met hun onverdoofde (thuis)bevallingen, hun bakfietsen vol kinderen met snotneuzen, hun vieze schoenen in huis en hun bemoeizucht met de buren. Details natuurlijk; in wezen zijn we allemaal hetzelfde.

Ook fysiek zijn er opmerkelijk veel overeenkomsten. Hoe vaak het niet voorkomt dat Bauke en ik tegen elkaar zeggen: Hé, dat is precies die en die, maar dan in het Chinees, hahaha! Het is jammer dat ik geen Chinees ben, anders had ik ze allemaal schaamteloos op de foto gezet. Ongelogen: het is soms net “familie van” – maar dan dus in het Chinees. Rouvoet, Marten (vdW), Katja Schuurman, André Hazes, Andy Warhol: ze hebben hier allemaal een tweelingbroer of -zus.

Een paar weken geleden viel mijn oog op een mooie oude man in de metro. Ik tikte Bauke aan en zei: vind je niet dat hij er een beetje Indonesisch uitziet? Niet erg Chinees toch? Bauke opperde dat het misschien een Vietnamees was. Hmmm… zei ik peinzend. Hij doet me aan Omoes denken. Zelfde ogen, zelfde neus. Vind jij niet dat hij op Omoes lijkt? We keken elkaar grijnzend aan en dachten alletwee tegelijk hardop hetzelfde: Een volle neef misschien?

Nog een maand en dan komt een zogenaamd relocationbedrijf onze spullen ophalen. In de tijd dat die spullen op een boot zitten, gaan wij op vakantie. Sri Lanka, is het geworden, met de Malediven als toetje. En dan is het tijd om terug te gaan naar Amsterdam. Wel even wennen denk ik, maar dan zijn we er vast ook zo weer thuis.