"En dat het dan misschien niet heel handig is dat ik hier lig, vanwege het feit dat er dan een hele rij staat te wachten om naar BENEDEN te glijden, nou, daar heb ik dus maling aan. JA!"
Het is tijd.
7 jaar geleden
vrijdag 27 februari 2009
Nieuwe favoriete hangplek
"En dat het dan misschien niet heel handig is dat ik hier lig, vanwege het feit dat er dan een hele rij staat te wachten om naar BENEDEN te glijden, nou, daar heb ik dus maling aan. JA!"
In mijn nopjes
Zo’n blog is echt leuk. Gisterochtend kreeg ik ineens associaties met Sinterklaas en de tijd dat ik mijn schoen nog zette. Zou d’r iets in zitten?, vroeg ik me af, terwijl ik de PC opstartte. En ja! Maar liefst vier reacties en drie nieuwe “volgers”! Ik was zo in mijn nopjes dat ik er bijna een brok van in mijn keel kreeg (nouja zeg!!!).
Gisteren ook in mijn nopjes omdat ik voor het eerst alleen met de metro en Bibi in de bugaboo onze nieuwe huisarts (and Venus was her name) op “het eiland” heb bezocht. In Amsterdam niet zo’n prestatie, maar hier had ik het bugaboo-metromoment voor me uitgeschoven in verband met de ontbrekende liften, te nauwe poortjes en grote mensenmassa’s. Het idee van een taxi werkte gezien mijn eerdere ervaring ook niet geruststellend, dus het moest er maar een keer van komen. Bibi hoest namelijk weer eens alsof ze dagelijks een een pakje Javaanse jongens rookt en heeft een neus vol snot. We waren niet heel bezorgd, maar toch, in het land van Sars, mondkapjes en gekke vogelgriep, maar even naar laten kijken. (Wat zijn luchtwegen eigenlijk in het Engels? Iets respitorial-achtigs, maar wat precies? De google vertaalmachine geeft alleen Airways als optie…) Bovendien moest het Biebje medisch gekeurd worden voor de playgroup waar ze vanaf volgende week naartoe gaat, dus dat kon dan in één moeite door.
Op naar dokter Venus dus. (Om het contact met de gwailoos te vergemakkelijken hebben Hong Kong Chinezen behalve een Chinese, ook allemaal een Engelse naam - die ze zelf uitkiezen.) Ze zit op de dertiende verdieping van een gebouw genaamd Century Square in het zeer drukke Central, boven (o.a.) een Starbucks.
Om voor zo min mogelijk verrassingen te komen staan, en op tijd te zijn, via internet eerst mijn reis tot in de details gepland. Het station heeft twaalf uitgangen. Uitgang A heeft een lift en een brede poort, dus die moet ik hebben. Dan drie keer rechts en twee keer links. De Starbucks komt in zicht: appeltje eitje. Maar dan… Kun je het gebouw alleen in met een trap!
Ik had het kunnen weten. Hoe mensen in rolstoelen hier van A naar B komen, vraag ik me regelmatig af. Gelukkig stond er een aardige ober van het aangrenzende restaurant mensen naar binnen te lokken, die me hielp om de bugaboo naar boven te sjouwen alwaar ik de lift naar de dertiende verdieping kon nemen. Diagnose van dokter Venus (lijkt overigens een prettige vrouw om als huisarst te hebben): niks ernstig. Verdere algehele gesteldheid Bibi: prima. Afrekenen bij de kassa: slik. Gelukkig zijn we goed verzekerd. Fluitend liep ik weer naar buiten.
Kon ik op de weg terug toch die vermaledijde uitgang A niet meer vinden!!! Nadat ik ongeveer zes keer was overgestoken en op acht ingangen met alleen een trap en roltrap was gestuit, was mijn tegenwoordig toch al niet zo lange lontje zo goed als op en stond ik op het punt te ontploffen. Grrrr… Bijna belde ik Bauke om te vragen of HIJ dan wist waar ik die *&^%^$#$#***!!! LIFT kon vinden, dit hele Hong Kong avontuur was ten slotte ZIJN idee, maar ik kon me gelukkig inhouden, telde tot tien, zei "ying, yang en yoga” en vond toen uitgang A weer! Zeer gelukkig dat ik me in deze stad blijkbaar toch kan verplaatsen met kind en metro – zonder mijn man te bellen.
dinsdag 24 februari 2009
Ons flatje
We wonen in de middelste van de drie torens die te zien zijn, ons appartement zit aan de andere kant ervan. Op de voorgrond Bibi met een klein Chinees meisje in de speeltuin.
Weblog van een digibeet
Me eergisteren bezig gehouden met het aanleggen van een weblog. Digibeet als ik ben, zag ik er een beetje tegenop, maar met die Bloggert gaat het wel heel makkelijk. Zie hier het resultaat: mijn plekkie, mijn lijntje naar buiten, waar ik van plan ben regelmatig een berichtje te posten, of wat foto’s te plaatsen - van ons lekkere Bibeltje bijvoorbeeld, of van onze Hongkinese avonturen. Log eens in! Reacties zijn erg welkom.
xs
xs
zondag 22 februari 2009
Van Amsterdam naar Hong Kong
Ons nieuwe appartement in Kowloon, waar we inmiddels bijna twee weken zitten, bevalt heel goed. Centraal, van alle gemakken voorzien, boven winkelcentrum en trein/metro-station en voor het Bibeltje diverse speeltuintjes en alle ruimte om rond te banjeren. Het winkelcentrum had wel wat meer gewone-man-winkels mogen hebben: naast de ecologische supermarkt (die overigens echt geweldig is!), drogist (ook handig) en de nodige restaurants waar je lekker en niet te duur (en bovendien ook met kind) kunt eten, heb je hier namelijk alleen Prada, Louis Vuitton, Cartier, Chanel, etc. etc., (wat natuurlijk wel erg geinig is, maar niet heel praktisch en bovendien buiten mijn budgettaire mogelijkheden).
We kijken uit op (links) een stukje haven, direct voor de flat boutwterrein en autowegen, en daarachter Kowloon, met grote wolkenkrabbers. Langs ons raam op de 29e verdieping suizen regelmatig enorm grote roofvolgels voorbij, visarenden zegt Bauke, wel een aparte gewaarwording. (Nog) geen kakkerlak gezien, in huis althans niet, gisteren wel een spuitbus gekocht die beweert dattie ze “after being sprayed not a moment to crawl away” geeft. Dat zal ze leren! Don’t fuck with the Jesus! Verder zorg ik dat er geen enkel spoor van etensresten achterblijft (wat door de tafelmanieren van Bibi al een halve dagtaak is) en hebben we een Chinese Els in de huishouding, dus ik hoop dat dit de bastards buiten de deur houdt.
De luchtvochtigheid is hier heel hoog. Alles is klam. Mijn pyama, die de hele dag uit hangt, voelt ‘s avonds nog steeds klam. Gisteren was gedaan en opgehangen, en die is vandaag nog net zo nat als gisteren. We hebben een apparaat dat de vochtigheid uit de lucht haalt (nog niet aangehad) en ik heb gisteren wat van die doosjes met chemische rotzooi gehaald en hier en daar neergezet (voor de Oma’s: buiten bereik van Bibi), die hetzelfde doen. Qua temperatuur verschilt het hier nog van dag tot dag. De ene dag vallen de mussen van het dak en de andere dag kan het ineens weer een beetje fris zijn. We hebben verder ook al een paar dagen behoorlijke mist gehad, waardoor halve gebouwen gewoon in de wolken verdwijnen. Maar jassenweer is het niet, en dat is natuurlijk lekker.
Het uitzicht op de andere appartementen is… apart. Die Chinezen stouwen hun hele huis tot de nok toe zo vol met rotzooi, dat de gordijnen in frommels tegen de ramen worden gedrukt. Er hangt overal wasgoed (een droger kopen doen ze hier niet aan) en verder zie je in iedere woonkamer een lel van een TV staan (hoe groter, hoe meer status). Het ziet er van buitenaf een beetje armoedig uit, terwijl er in deze flats toch echt geen arme mensen wonen. Daarentegen zien de vrouwen er, als je ze buiten tegenkomt, allemaal opvallend tiptop uit. Haren verzorgd in model, mooie kleren, merktasje aan de arm, klik-klak-klik-klak-hakjes: alsof ze naar een feestje gaan. Soms met jurkjes waarvan je denkt: is dat niet een t-shirt? Typisch, zo kort, maar ze kunnen het hebben. Supertenger en spekloos, waardoor ik me zo nu en dan bijna een molenpaard voel. Ik was blij toen we dit weekeind het toeristische Hong Kong eiland bezochten en ik weer eens wat lekkere vette buitenlanders zag met zadeltassen en dikke reten. Gegege. Meer uiterlijk: mijn haar is in een soort catweazel-kapsel getransformeerd. Door de luchtvochtigheid krult het bij mijn haargrens (daar waar het na de zwangerschap eerst allemaal was uitgevallen en kalig werd en toen opnieuw opkwam, bij de inhammen dus) als nooit tevoren, erg hardnekkig en zeer spiraalvormig, terwijl het overige haar gewoon steil blijft. Grom. Er is niks tegen te beginnen. Ik overweeg een permanentje. Dan maar overal krullen…
Met Bibi gaat het lekker. Ze slaapt hier (in Hong Kong, sinds we aankwamen) gewoon de hele nacht door (huh?), mekkert wel voordat het zover is (wat ze voorheen weer nooit deed), maar dat is toch te preferen boven een levende wekker die om de zoveel uur af gaat. Ze slaapt vaak op haar buik, beentjes onder zich ingetrokken, haar hoofdje op haar beer. Echt heel zoet. Ze is erg kusserig en knuffelig maar wordt ook steeds ondeugender en is vaak op ontdekkingspad, wil alle kastjes en lades in, met deuren zwiepen, ze gilt als ze haar zin niet krijgt (ook in de ecologische supermarkt ) en gooit alles op de grond, inlcusief haar eten (grrr). Zo nu en dan merk ik ineens dat ze veel meer snapt dan ik denk. Omdat ze niet kan praten, ben ik geneigd te denken dat ze me ook niet kan verstaan, maar dat is natuurlijk niet zo. Gisteren sleepte ze haar houten giraffe met kracht over mijn voeten en toen zei ik: kijk uit voor Mama’s tenen! Waarop ze mij kusjes op mijn tenen begon te geven, gegege. Ze krijgt enorm veel aandacht en geniet daar van, is echt een allemansvriendje. De Chinezen houden van baby’s, en al helemaal van z.g. gwailoos (ik weet niet of ik het zo goed spel, maar buitenlanders dus) met grote blauwe ogen en blonde haartjes. Als we buiten zijn wordt ze de hele tijd aangesproken: Bibi, Bibi!!! Hello!!! Eerst dacht ik nog: huh ???? Maar bibi is het Chinese woord voor baby, zodoende…
Het vinden van kinderopvang valt helaas nog niet mee. Het enige dat makkelijk te realiseren is, is een inwonende Filipijnse of Indonesische, die 6 dagen in de week huishouden en baby voor haar rekening neemt, maar dat vinden we wat teveel van het goede. We hebben Bibi ondertussen wel ingeschreven bij een internationale preschool (t.o. onze flat dus erg handig) die ook een playgroup voor baby’s heeft, zodat ze andere kindjes heeft om mee te spelen. Maar daar moet je als moeder (in ons geval dan, het mag ook de vader of oppas zijn) dan wel weer bij zijn, dus dat biedt geen uitkomst voor de nodige “qualitytime” alleen die ik toch ook nodig heb - al is het maar om dat permanentje te laten zetten ;-) We kunnen wel een Chinese part-time nanny inhuren, maar die spreekt dan weer geen Engels en dat vinden we dan weer bezwaarlijk. Mijn dagen worden dus vooral bepaald door het ritme van Bibi. ‘s Ochtends opstaan, ontbijten, beetje rondrellen in huis, slaapje, lunchen, naar buiten, rellen in het speeltuintje, boodschappen doen, thuis nog wat rellen, slaapje, koken, avondeten, weer naar bed. Een luxe natuurlijk, maar zo nu en dan een paar uurtjes alleen zou wel lekker zijn en iets van een sociaal leven buiten Bauke en Bibi is op den duur ook wel gewenst.
Vorige week was er een koffie-ochtend van de NL vereniging waar ik met Bibi naartoe ben geweest. (In een taxi, met de bugaboo – hoe klap je die in zonder dat je baby van de stoep af kruipt, als de chauffeur op zijn skinny ass in de auto blijft zitten? En lastiger: hoe zet je het zaakje weer in elkaar als je de plaats van bestemming hebt bereikt? Pffff… Ik kwam helemaal bezweet en op mijn aller-catweazeligst aan.) Veel vrouwen met baby’s. Met een van hen, die hier in de flat tegenover de onze woont, heb ik volgende week een afspraak – bij de speeltuin, heel cosmopolitisch ;-) en een andere vrouw, zonder kind, die me ook erg aardig leek, kwam ik de volgende dag tegen in de ecologische supermarkt, en daarmee heb ik ook telefoonnummers uitgewisseld, dus die moet ik maar eens bellen. Zondag komt een van onze oude buren uit de Ruyschstraat voor werk naar Hong Kong; we hebben met haar afgesproken om ergens wat te gaan drinken. Grappig wel. Maargoed, voor structurele eigen plannen, zoals een cursus Cantonees, hier in Tsim Sha Tsui, die je dan samen met andere buitenlanders volgt, is nog even geen ruimte. Ik vertrouw er wel op dat we een oplossing vinden - die moet toch te vinden zijn zou je denken? We zitten hier natuurlijk nog maar net, het lijkt het gek genoeg veel langer.
We kijken uit op (links) een stukje haven, direct voor de flat boutwterrein en autowegen, en daarachter Kowloon, met grote wolkenkrabbers. Langs ons raam op de 29e verdieping suizen regelmatig enorm grote roofvolgels voorbij, visarenden zegt Bauke, wel een aparte gewaarwording. (Nog) geen kakkerlak gezien, in huis althans niet, gisteren wel een spuitbus gekocht die beweert dattie ze “after being sprayed not a moment to crawl away” geeft. Dat zal ze leren! Don’t fuck with the Jesus! Verder zorg ik dat er geen enkel spoor van etensresten achterblijft (wat door de tafelmanieren van Bibi al een halve dagtaak is) en hebben we een Chinese Els in de huishouding, dus ik hoop dat dit de bastards buiten de deur houdt.
De luchtvochtigheid is hier heel hoog. Alles is klam. Mijn pyama, die de hele dag uit hangt, voelt ‘s avonds nog steeds klam. Gisteren was gedaan en opgehangen, en die is vandaag nog net zo nat als gisteren. We hebben een apparaat dat de vochtigheid uit de lucht haalt (nog niet aangehad) en ik heb gisteren wat van die doosjes met chemische rotzooi gehaald en hier en daar neergezet (voor de Oma’s: buiten bereik van Bibi), die hetzelfde doen. Qua temperatuur verschilt het hier nog van dag tot dag. De ene dag vallen de mussen van het dak en de andere dag kan het ineens weer een beetje fris zijn. We hebben verder ook al een paar dagen behoorlijke mist gehad, waardoor halve gebouwen gewoon in de wolken verdwijnen. Maar jassenweer is het niet, en dat is natuurlijk lekker.
Het uitzicht op de andere appartementen is… apart. Die Chinezen stouwen hun hele huis tot de nok toe zo vol met rotzooi, dat de gordijnen in frommels tegen de ramen worden gedrukt. Er hangt overal wasgoed (een droger kopen doen ze hier niet aan) en verder zie je in iedere woonkamer een lel van een TV staan (hoe groter, hoe meer status). Het ziet er van buitenaf een beetje armoedig uit, terwijl er in deze flats toch echt geen arme mensen wonen. Daarentegen zien de vrouwen er, als je ze buiten tegenkomt, allemaal opvallend tiptop uit. Haren verzorgd in model, mooie kleren, merktasje aan de arm, klik-klak-klik-klak-hakjes: alsof ze naar een feestje gaan. Soms met jurkjes waarvan je denkt: is dat niet een t-shirt? Typisch, zo kort, maar ze kunnen het hebben. Supertenger en spekloos, waardoor ik me zo nu en dan bijna een molenpaard voel. Ik was blij toen we dit weekeind het toeristische Hong Kong eiland bezochten en ik weer eens wat lekkere vette buitenlanders zag met zadeltassen en dikke reten. Gegege. Meer uiterlijk: mijn haar is in een soort catweazel-kapsel getransformeerd. Door de luchtvochtigheid krult het bij mijn haargrens (daar waar het na de zwangerschap eerst allemaal was uitgevallen en kalig werd en toen opnieuw opkwam, bij de inhammen dus) als nooit tevoren, erg hardnekkig en zeer spiraalvormig, terwijl het overige haar gewoon steil blijft. Grom. Er is niks tegen te beginnen. Ik overweeg een permanentje. Dan maar overal krullen…
Met Bibi gaat het lekker. Ze slaapt hier (in Hong Kong, sinds we aankwamen) gewoon de hele nacht door (huh?), mekkert wel voordat het zover is (wat ze voorheen weer nooit deed), maar dat is toch te preferen boven een levende wekker die om de zoveel uur af gaat. Ze slaapt vaak op haar buik, beentjes onder zich ingetrokken, haar hoofdje op haar beer. Echt heel zoet. Ze is erg kusserig en knuffelig maar wordt ook steeds ondeugender en is vaak op ontdekkingspad, wil alle kastjes en lades in, met deuren zwiepen, ze gilt als ze haar zin niet krijgt (ook in de ecologische supermarkt ) en gooit alles op de grond, inlcusief haar eten (grrr). Zo nu en dan merk ik ineens dat ze veel meer snapt dan ik denk. Omdat ze niet kan praten, ben ik geneigd te denken dat ze me ook niet kan verstaan, maar dat is natuurlijk niet zo. Gisteren sleepte ze haar houten giraffe met kracht over mijn voeten en toen zei ik: kijk uit voor Mama’s tenen! Waarop ze mij kusjes op mijn tenen begon te geven, gegege. Ze krijgt enorm veel aandacht en geniet daar van, is echt een allemansvriendje. De Chinezen houden van baby’s, en al helemaal van z.g. gwailoos (ik weet niet of ik het zo goed spel, maar buitenlanders dus) met grote blauwe ogen en blonde haartjes. Als we buiten zijn wordt ze de hele tijd aangesproken: Bibi, Bibi!!! Hello!!! Eerst dacht ik nog: huh ???? Maar bibi is het Chinese woord voor baby, zodoende…
Het vinden van kinderopvang valt helaas nog niet mee. Het enige dat makkelijk te realiseren is, is een inwonende Filipijnse of Indonesische, die 6 dagen in de week huishouden en baby voor haar rekening neemt, maar dat vinden we wat teveel van het goede. We hebben Bibi ondertussen wel ingeschreven bij een internationale preschool (t.o. onze flat dus erg handig) die ook een playgroup voor baby’s heeft, zodat ze andere kindjes heeft om mee te spelen. Maar daar moet je als moeder (in ons geval dan, het mag ook de vader of oppas zijn) dan wel weer bij zijn, dus dat biedt geen uitkomst voor de nodige “qualitytime” alleen die ik toch ook nodig heb - al is het maar om dat permanentje te laten zetten ;-) We kunnen wel een Chinese part-time nanny inhuren, maar die spreekt dan weer geen Engels en dat vinden we dan weer bezwaarlijk. Mijn dagen worden dus vooral bepaald door het ritme van Bibi. ‘s Ochtends opstaan, ontbijten, beetje rondrellen in huis, slaapje, lunchen, naar buiten, rellen in het speeltuintje, boodschappen doen, thuis nog wat rellen, slaapje, koken, avondeten, weer naar bed. Een luxe natuurlijk, maar zo nu en dan een paar uurtjes alleen zou wel lekker zijn en iets van een sociaal leven buiten Bauke en Bibi is op den duur ook wel gewenst.
Vorige week was er een koffie-ochtend van de NL vereniging waar ik met Bibi naartoe ben geweest. (In een taxi, met de bugaboo – hoe klap je die in zonder dat je baby van de stoep af kruipt, als de chauffeur op zijn skinny ass in de auto blijft zitten? En lastiger: hoe zet je het zaakje weer in elkaar als je de plaats van bestemming hebt bereikt? Pffff… Ik kwam helemaal bezweet en op mijn aller-catweazeligst aan.) Veel vrouwen met baby’s. Met een van hen, die hier in de flat tegenover de onze woont, heb ik volgende week een afspraak – bij de speeltuin, heel cosmopolitisch ;-) en een andere vrouw, zonder kind, die me ook erg aardig leek, kwam ik de volgende dag tegen in de ecologische supermarkt, en daarmee heb ik ook telefoonnummers uitgewisseld, dus die moet ik maar eens bellen. Zondag komt een van onze oude buren uit de Ruyschstraat voor werk naar Hong Kong; we hebben met haar afgesproken om ergens wat te gaan drinken. Grappig wel. Maargoed, voor structurele eigen plannen, zoals een cursus Cantonees, hier in Tsim Sha Tsui, die je dan samen met andere buitenlanders volgt, is nog even geen ruimte. Ik vertrouw er wel op dat we een oplossing vinden - die moet toch te vinden zijn zou je denken? We zitten hier natuurlijk nog maar net, het lijkt het gek genoeg veel langer.
Abonneren op:
Posts (Atom)
