In mijn nopjes

Zo’n blog is echt leuk. Gisterochtend kreeg ik ineens associaties met Sinterklaas en de tijd dat ik mijn schoen nog zette. Zou d’r iets in zitten?, vroeg ik me af, terwijl ik de PC opstartte. En ja! Maar liefst vier reacties en drie nieuwe “volgers”! Ik was zo in mijn nopjes dat ik er bijna een brok van in mijn keel kreeg (nouja zeg!!!).

Gisteren ook in mijn nopjes omdat ik voor het eerst alleen met de metro en Bibi in de bugaboo onze nieuwe huisarts (and Venus was her name) op “het eiland” heb bezocht. In Amsterdam niet zo’n prestatie, maar hier had ik het bugaboo-metromoment voor me uitgeschoven in verband met de ontbrekende liften, te nauwe poortjes en grote mensenmassa’s. Het idee van een taxi werkte gezien mijn eerdere ervaring ook niet geruststellend, dus het moest er maar een keer van komen. Bibi hoest namelijk weer eens alsof ze dagelijks een een pakje Javaanse jongens rookt en heeft een neus vol snot. We waren niet heel bezorgd, maar toch, in het land van Sars, mondkapjes en gekke vogelgriep, maar even naar laten kijken. (Wat zijn luchtwegen eigenlijk in het Engels? Iets respitorial-achtigs, maar wat precies? De google vertaalmachine geeft alleen Airways als optie…) Bovendien moest het Biebje medisch gekeurd worden voor de playgroup waar ze vanaf volgende week naartoe gaat, dus dat kon dan in één moeite door.

Op naar dokter Venus dus. (Om het contact met de gwailoos te vergemakkelijken hebben Hong Kong Chinezen behalve een Chinese, ook allemaal een Engelse naam - die ze zelf uitkiezen.) Ze zit op de dertiende verdieping van een gebouw genaamd Century Square in het zeer drukke Central, boven (o.a.) een Starbucks.

Om voor zo min mogelijk verrassingen te komen staan, en op tijd te zijn, via internet eerst mijn reis tot in de details gepland. Het station heeft twaalf uitgangen. Uitgang A heeft een lift en een brede poort, dus die moet ik hebben. Dan drie keer rechts en twee keer links. De Starbucks komt in zicht: appeltje eitje. Maar dan… Kun je het gebouw alleen in met een trap!

Ik had het kunnen weten. Hoe mensen in rolstoelen hier van A naar B komen, vraag ik me regelmatig af. Gelukkig stond er een aardige ober van het aangrenzende restaurant mensen naar binnen te lokken, die me hielp om de bugaboo naar boven te sjouwen alwaar ik de lift naar de dertiende verdieping kon nemen. Diagnose van dokter Venus (lijkt overigens een prettige vrouw om als huisarst te hebben): niks ernstig. Verdere algehele gesteldheid Bibi: prima. Afrekenen bij de kassa: slik. Gelukkig zijn we goed verzekerd. Fluitend liep ik weer naar buiten.

Kon ik op de weg terug toch die vermaledijde uitgang A niet meer vinden!!! Nadat ik ongeveer zes keer was overgestoken en op acht ingangen met alleen een trap en roltrap was gestuit, was mijn tegenwoordig toch al niet zo lange lontje zo goed als op en stond ik op het punt te ontploffen. Grrrr… Bijna belde ik Bauke om te vragen of HIJ dan wist waar ik die *&^%^$#$#***!!! LIFT kon vinden, dit hele Hong Kong avontuur was ten slotte ZIJN idee, maar ik kon me gelukkig inhouden, telde tot tien, zei "ying, yang en yoga” en vond toen uitgang A weer! Zeer gelukkig dat ik me in deze stad blijkbaar toch kan verplaatsen met kind en metro – zonder mijn man te bellen.